ჰოი ჩემდა დღისა მისთვის საშინელისა! ჯერ იყო ჩვენდა, საყვარელნო, სიხარული, ოდესმცა შემოვიდა მის დღისა ხსენებაი. ხოლო აწ ჩვენ სიმრავლისაგან ცოდვათა ჩვენთასა, უფროსად და მწუხარე და მჭმუნვარე ვიქნებით, ოდეს ვახსენოთ იგი, ანუ თუ მე შემემთხვევის ესე! ხოლო თქვენ მოსრულ ხართ ხსენებითა მისითა. ესე ვუწყი, ვითარმედ ოდეს სიტყვანი ესე მესმოდენ, ძრწოლა შემედვის და მწარედ ვჰგოდებ, და სიღრმეთაგან გულისათ ვითქვამ, რამეთუ ვუწყი, ვითარმედ არა მაქვს ნაწილი მათთანა, რომელთა შეჰკრებენ ანგელოსნი და რომელთა ღრუბელნი აღიტაცებენ, არამედ სხვათა მათ თანა ზიარ ყოფად ვარ, რომელნი იხსენებიან სულელთა მათ თანა ქალწულთა, და მონისა მის, რომელმან დაფლა ქანქარი უფლისა თვისისა, და სხვათა მათ თანა ცოდვილთა. ყოველივე ეს მაგონდება და ამისთვის ვიგლოვ და ვჰსცრემლოი, ოდეს მოვიხსენო, თუ რაბამისა დიდებისაგან გამოვვარდებით ჩვენ ცოდვილნი და ვითარცა კეთილთა და საშვებელთაგან საუკუნეთა და წარუალთა, მცირედისა და უნდოისა შრომისათვის. რამეთუ უკეთუმცა ჭირი დიდი გვიხმდა, და სჯულიმცა დადებულ იყო! ჯერ იყო ეგრეთცა დადებაი თავისა თვისისა სიკვდილად და არა გამოხვებაი დიდებისა მისგან. გარნა ვჰსთქვა, თუ გვაქვნდა მცირედ რაიმე მიზეზი, რათამცა ვჰსთქვათ, თუფრიადი იგი სიმძიმე და სიძნელე ვერ მოვითმინეთ? რამეთუ შრომა დიდი იყო და ჟამი გრძელ და ტვირთი მძიმე. მიზეზი ესე არა რაივე არს, გარნა ვსთქვათ თუ მცირედ რაიმე სიტყვა გვეპოებოდა.
ხოლო ესე ვითარი სიტყვა და მიზეზი, არა რაი გვეპოების. და ესე არს მწარე და ბნელ და ამას საქმესა ეგულების უძვირეს გეენიისა წვრთაი (განხურება, ცეცხლში წვრთა) მაშინ გულთა ჩვენთა, ოდეს, მცირედისა ჟამისათვის და კნინოდენისა შრომისათვის, სასუფეველი ცათა დაგვჭირდეს და კეთილნი იგი გამოუთქმელნი და მოუგონებელნი. რამეთუ ნამდვილვე ჟამი მცირე არს და მოკლე, და შრომა კნინოდენი და ფრიად მსუბუქი. ხოლო ჩვენ დახსნილ ვართ და სრულიად ქვე მწოლარე. ჰოი კაცო, მოღვაწება შენი ქვეყანასა ზედა არს და გვირგვინი ცათა შინა. ჭირი შენი კაცთა შორის არს და პატივი ღვთისაგან. სრბაი შენი ორ დღე არს, და სასყიდელი საუკუნეთა მათ დაუსრულებელთა, ძრწოლა ხორცითა ამით განხრწნადითა არს და ნიჭი იგი უხრწნელ და წარუალ. აწ უკვე, დაღაცათუ ქრისტესთვის არა თავს იდვა სიკვდილი, თვით ბუნებით სიკვდილი თანა გაძს. უკეთუ ქრისტესთვის არა დაუტევნე საფასენი მცირედღა, და უნებლიეთ დაუტეო ყოველივე და ცარიელი განხვიდე. აწ უკვე სახიერი იგი და ტკბილი უფალი ამს ეძიებს შენგან, რომელსა იგი თვინიერ ნებისა შენისა სიკვდილი მიგიღებს და მას გვენუკვის ნებსით თქმად, რამეთუ იგი უნებლიეთცა შემთხვეულ არს შენდა. ამას ოდენ გეტყვის, რათა უნებელი იგი თანანადები ნებსით ჰქმნა მისისა სიყვარულისათვის. ხედავაა, ძმაო, ვითარ ადვილ არს ღვაწლი ესე და ტვირთი ესე მსუბუქ? რომელი იგი უეჭველად შემთხვევად არს შენდა, იგი ნებსით ჰქმენ ჩემთვისო, გეტყვის ტკბილი იგი (იესო) და სახიერი მეუფე, და კმა არს ესე ჩემდა მორჩილებად. რომელი ეგე სხვასა ავასხებ (ასესხებ, მისცემ) საფასესა, მე მავასხე და აღნადგინებითა ფრიადითა მოგცე. ხორცთა მაგათ, რომელთა სხვასა დაამონებ, მე დამამონე და შრომაი შენი არა იქმნეს ცუდ, - რამეთუ გძლევ შენ ფრიად ნაცვლის გარდახდითა. აწ საყვარელო, ესე სიტყვანი მეუფისანი ყურად იხვენ და გულის-ხმა-ჰყავ. რაი არს ესე, რომელსა ყოველსა საქმესა ზედა მას პატივ-ჰსცემ, რომელი უმეტესსა მოგცემდეს გინათუ სესხება იყოს, გინათუ ვაჭრობაი, გინათუ მხედრობაი? უკეთუ სესხება იყოს, რომელი უმეტესსა ვახშსა მოგცემდეს, მას ავასხებ; უკეთუ ვაჭრობა იყოს, რომლისაგან უმეტესი შეგეძინებოდეს, - მას ეზავები; უკეთუ მხედრობა იყოს, რომელიცა უხვი და კეთილად მიმნიჭებელი მეფე იყოს, მას შეეწყნარები (მიეკედლები), ხოლო ქრისტე, უმეტეს ყოველთასა, მოგცემს კეთილთა მათ მოუგონებელთა მცირედისა და არა რაი შრომისა წილ, და უნდოისა წარსაგებელისა წილ. არა გთნავსაა სესხებაი ესე, გინა ვაჭრობაი, გინა მხედრობა მისი? (აი, თუ ქრისტეს არ შეუდგეთ), რაი არს ესე სისულელე და რაი არს ესე უგუნურებაი! კვალად გეტყვის ტკბილი უფალი: რაისათვის ქვე დაჰფლავ საფასესა შენსა? მომეც მე ნამარხევად (შესანახად). არა მე სარწმუნო ვარა, ვიდრე ქვეყანა? მან მრავალ გზის არცა თუ ნამარხევი იგი მოგცის, ხოლო მე ნამარხევიცა აღნადგინებითურთ მოგცე, და რომელ მე მარწმუნე ამის ჯერისათვის დიდი კეთილი გიყო, რამეთუ რომელთაცა მე გამომირჩიონ, დიდად შევიყვარებ მათ. აწ უკვე ჩემდა მომართ დასდევ ნაწილი შენი, და რაისაცა იქმოდე, ჩემ მიერ ჰქმენ, და ნეტარ იყოს შენდა. უკეთუ სესხებაი გნებავს, მე მავასხე. უკეთუ შენებაი გნებავს, ჩემსა ნაწილსა შინა აღაშენე. მე მიგცე ადგილი უსასყიდლოდ. უკეთუ სამკაული გნებავს, ჩემი მიიღე. უკეთუ საჭურველი გიხმს, ჩემი შეიმოსე. უკეთუ შიშველ ხარ, ჩემი შთაიცვი. უკეთუ საზრდელი გიხმს, ჩემსა ტაბლასა მოვედ. უკეთუ სლვაი გნებავს, ჩემსა გზასა ვიდოდე. უკეთუ სამკვიდრებელსა ეძიებ, მე დაგიმკვიდრო. უკეთუ მამული გნებავს, ქალაქსა მას მოიგე, რომლისა ხელოვანი და მაშენებელი მე ვარ. რამეთუ მე, რომელსა მოგცემ, სასყიდელსა არა ვეძიებ, არამედ უფროსღა სასყიდელი მიგცე. ამისთვის მებრ, უკეთუ ყოველი ჩემი იხმარო, და სხვისა არა ვისი იქმნა მოქენე, ამის სიყვარულისა უმეტესი რაი ეგების? ჰოი კაცო! მე გექმნა მამაი, მე ძმაი, მე სიძე უხრწნელებისა, მე მეგობარი სარწმუნო, მე სადგურ, მე საფასე, მე საფუძველი. რაიცა გნებავს, ყოველი კეთილი გეპოვოს ჩემთანა. ნუ სადა იჭირვი. მოვედ ჩემდა, მე განგისვენო, მე შენთვის მონებად (მსახურებად) მოვედ, მე შეგიყვარე, მე ასოდ ჩემდა გიწოდე და ძმად და დად და დედად. მე შენთვის დავგლახაკენ, ჯვარსა ვეცვ შენთვის, სიკვდილი თავს ვიდევ, და საფლავსა დავიდევ, მე აღგადგინე ქვესკნელით ზეცას. შენთვის მეოხ ვარ მამისა მიმართ. ქვეყნად შენთვის მოვედ, მამისა მიერ, შუამდგომელად. აწ უმეტესი ამისი რაი გიხმს, ანუ რაისათვის მელტვი (მერიდები, მიმირბი, გარბიხარ ჩემგან) მე, რომელმან ესრეთ შეგიყვარე? რად დამიტეობ მე და სოფელსა ამას ჰმონებ შრომითა და უბადრუკებითა? რაისათვის ჭურსა განხვრეტილსა შთაასხამ? რამეთუ ესრეთ არს, რომელი სოფელსა ამას ჰმონებდეს. რაისათვის ცეცხლად შთააბნევ შრომათა შენთა? რაისათვის ჰაერსა ჰსცემ? რაისათვის ამაოდ ჰრბი? არა ყოვლისავე ხელოვნებისა აღსასრული არსაა? ჱე ჭეშმარიტად აწ უკვე მიჩვენე შენცა შრომათა მათ და რუდუნებათა (გარჯილი შრომა, დაუღალავი) სოფლიოთა აღსასრული. გარნა ვერა რაი ძალ გიძს ჩვეებად, რამეთუ "ამაოება ამაოებისა - ყოველივე ამაო არს". ხოლო უკეთუ ჩემთანა დასდვა ნაწილი შენი, და ჩემთვის იყოს შრომაი შენი, მიგცე შენ სამკვიდრებელად სასუფეველი ცათა და ჰსუფევდე ჩემთანა საუკუნეთა მათ დაუსრულებელთა.
ძმანო ჩემნო საყვარელნო! არა გესმის სიტყვანი ესე უფლისანი? ჭეშმარიტად, ამას ყოველსა მეტყვის ჩვენ და ფრიად უმრავლესსა. უკეთუ ვისმინოთ მისი, ნეტარ იყოს ჩვენდა; უკეთუ ურჩ ვიქმნნეთ, ვაებაი საუკუნო მოგვეცეს. ეჰა საქმე ღირსი მრავლისა ცრემლისა და გოდებისა, რომელ საძაგელებაი ამის სოფლისა და გულისთქმანი ბილწებისანი, საწადელ არიან ჩვენდა, ვიდრეღა კეთილნი იგი საუკუნენი!!
განვიდეთ, ჰოი კაცო, სამაროვანად (სასაფლაოზედ), მიჩვენე მამაი შენი, და დედაი შენი, ანუ სხვა თვისთაგანი. გულის-ხმა-ჰყავ, რამეთუ შენცა ეგრეთვე ყოფად ხარ შემდგომა დმცირედისა! სადა არს აწ, რომელი იგი ოქროითა შემკულ იყო და ოქრო ქსოვილი ემოსა? რომელი იგი ეტლთა ზედა ოქრო ქანდაკებულთა ამხედრებულ იყო და მხედრობა ათასეული წინა უვიდოდა? და ქადაგნი შეასხმიდეს, რომელთამე მოსწყვედდა, რომელთამე შეაწყვდევდა, სხვათა ანიჭებდა, სხვათა ადიდებდა და სჩნდა, ვითარცა მპყრობელი სოფლისა?! აწ შთახედეღა საფლავსა მისსა და მიჩვენე დიდება მისი. ვერა რას ჰხედავ, გარნა მატლთა და წუთხსა, ძვალთა და ნაცარსა და მტვერსა! იგი ყოველივე დიდება აჩრდილი იყო და წარხდა, ზღაპარი იყო, და საკიცხელ იქმნა. ჱე, თუმცა აქამდე იყო სიძნელე მათი, ამაოება ოდენ და დავიწყებაი, ხოლო უძვირესი ესე არს, რომელ დიდება იგი, და პატივი, და შვება, და ბრწყინვალება აჩრდილი იყო და განქარდა. ხოლო ამათ მიერ შემოსრული იგი სულთა შინა ცოდვაი, არა აჩრდილებრ განქარდების, არცა დაივიწყების, არამედ ჩვენ თანა ჰგიეს საუკუნესა მას და გამოსცხადდებიან წინაშე ქრისტესსა: მტაცებლობანი ჩვენნი და ანგარებანი. - სიძვანი და მრუშებანი და სხვანი იგი ბოროტნი! ყოველივე განცხადებულად აღწერილნი წარმოსდგენ წინაშე ჩვენსა: რომლითამე თვალითა მივჰხედნეთ უფალსა ჩვენსა იესო ქრისტესა? რამეთუ წარდგომა გვიხმს წინაშე საყდრისა მის საშინელისა და შესაძრწუნებელისა, და ყოველთავე საქმეთა ჩვენთა გამოძიება ყოფად არს გამოწვლილვით, ჭეშმარიტებით და მართლ-მსაჯულებით. აწ უკვე, საყვარელნო, ესე ყოველი გულის-ხმა-ვჰყოთ და სინანულითა განვიბანნეთ ცოდვანი ჩვენნი, რათა არა სირცხვილეულ ვიქმნნეთ წინაშე ღვთისა და ანგელოსთა და კაცთა, არამედ კადნიერებით წარმოვუდგეთ საყდარსა ქრისტესსა. ჱე, გევედრები, ძმანო, მოვიგნეთ კეთილნი საქმენი, ვიღვაწოთ დამარხვად, რა იგი გვამცნო უფალმან, რათა იყოს იგი ჩვენ თანა, ვითარცა აღუთქვა მოციქულთა, ვითარმედ: "აჰა ესერა მე თქვენთანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულამდე სოფლისა". ჰოი უფალო იესო ქრისტე ღმერთო ჩვენო, მეუფეო სახიერო და კაცთ-მოყვარეო, ნუ განმეშორები ჩვენგან, ნუცა დამიტევებ და ნუცა დაგვაგდებ ჩვენ, არამედ ჩვენთანა ჯერ იჩინე მარადის ყოფად და შენ სუფევდე ჩვენ ზედა. აღხოცენ ხელით-წერილნი ცოდვათა ჩვენთანი, გვიხსენ მძლავრებისაგან ეშმაკისა, მყვენ ჩვენ მუშაკ წმიდათა მცნებათა შენთა, წარმიძეღვ ქმნად ყოვლად წმიდისა ნებისა შენისა და ღირს გვყვენ ყოველნი მარჯვენით შენსა დგომად დღესა მას სასჯელისასა და ღრუბლითა აღტაცებად, რათა მივემთხვივნეთ კეთილთა მათ და მოუგონებელთა და გამოუთქმელთა ზეცისა სასუფეველსა. რამეთუ შენ ხარ, რომელსა გნებავს ყოველთა კაცთა ცხოვრება და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსვლა და შენი არს სუფევა, ძალი, და დიდება, და შენდა შვენის ყოველი პატივი, მადლობა და თაყვანისცემა თანა დაუსაბამოთ მამით შენით, და ყოვლად წმიდით სახიერით, და ცხოველს-მყოფელით სულითურთ, აწ და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამი
link
