link

link

სახარებისეული ხედვის უგულვებელმყოფელი თავნება მორწმუნე, რომელიც თავის მოქმედებებში არ ხელმძღვანელობს წმიდა წერილით, ხშირად ბოროტის მანქანებისა და დაგებული ქსელის მსხვერპლი ხდება, ხშირად დაბნეული დიდ უბედურებას გადაეყრება და არ იცის ბოლო რა იქნება. მრავალ ასეთ მორწმუნეს ღვთის სიყვარულით დიდი შრომა გადაუტანია და დიდი ოფლიც დაუღვრია, მაგრამ თვითნებობას და არასწორად აზროვნებას ეს ღვაწლი არა ღვთივსათნო და ფუჭი გაუხდია.

link

ვისაც სწამს, რომ სულიერი მოძღვრის ხელმწიფებას ექვემდებარება მისი საუკუნო სიკვდილ–სიცოცხლე, ის არასოდეს შეეწინააღმდეგება თავის სულიერ მამას. სწორედ უმეცრება ჰბადებს სიტყვის შებრუნების სურვილს ადამიანში, რაც მიზეზი შეიქმნება ხოლმე საუკუნო სულიერი სიკვდილისა.

link

საული ბუნებითი რჯულია, რომელსაც უფლის მიერ წილად ხვდა თავდაპირველად ებატონა ბუნებაზე, მაგრამ რადგან ურჩების გამო დაარღვია მცნება და ვნებებისაკენ ქვედაცურდა, მეფობისაგან განიდევნა, რათა ისრაელი (მის ნაცვლად) მიეღო დავითს, ე.ი. სულის რჯულს, მშობელს მშვიდობისა, – მჭვრეტელობითი ტაძრის ღვთისადმი ბრწყინვალეს მშენებელისა.

link

link

მარადის უბადრუკ და საწყალობელ არს, რომლისა თანა არა არს მორცილებაი, რამეთუ დრტვინავნ იგი ყოვლისათვის მარადის. მონაზონი ურჩი და მჩივანი. ფრიად მავნებელ არს ადგილსა და დამაბრკოლებელ ძმათა. მონაზონსა ურჩსა უკუეთუ ებრძანის რაიმე, არა ქმნის, არამედ სიტყუა-უგებნ და არა-სადა კეთილისა საქმესა წარემართის, და რომელნი იქმანედ მათ, აბრკოლებნ და ურჩებით სიტყვის-გებასა ასწავებნ. მცონართა უშუელინ და მოწყინეთა შეეწევინ და ყოველთა დაჰხსნინ, და განდგომილებასა ასწავებნ. და ურჩისა და მცონარისა საქმე არა ოდეს წარემართის, ვითარცა იტყუის წერილი. უკუეთუ წარივლინის ვიდრემე მცონარი, იწყის მიზეზობად და იტყვის, ვითარმედ: გზასა ზედა ლომი არს და ავაზაკნი მზირიან. და უკუეთუ ლოცვად აღადგინებდე, აღშფოთნეს და მუცლისა ტკივილი მიზეზ იდგას და თავი ილმოს. და თუ ასწავებდე, გრქუას: თავსა შენსა ასწავე ვიდრე ჩემდა სწავლადმდე, ჩემთვის შენ არა მოგეხადების; ვითა ღმერთსა უბრძანებიეს, ეგრე ყოფად ვარ; ნეტარ თუმცა შენ ჩემ ოდენ იცოდე, რაი ხამს. უხარინ განსუენებასა ზედა და მწუხარე არნ შრომისათვის, და მხიარულ არნ ტაბლისა დადგმასა და წუხნ მარხვისათვის. ასმენნ ერთიერთსა და შეჰკრებნ და თხზავნ შფოთსა და მანკიერებასა, და დაჰხსნინ სიყუარულსა და აღაგზნებნ სიძულვილსა.
ამისთვის, ძმანო ჩემნო, ნუმცა ვინ თქუენგანი არს ურჩ და მდრტვინავ, რომელი გებრძანოს მსახურებად ძმათაგან, რაითა ურჩებისა პატიჟთაან განერნეთ

link

link

ურჩობის ცოდვა იმდენად მძიმეა უფლის წინაშე, რომ ადამი მარტოობაში მის შედეგებს ვერ გადაიტანდა, და მის სიმძიმეს ვერ გაუძლებდა. უმორჩილებლობის საშინელმა სულმა კარგად იცოდა ამის შესახებ და ამიტომ უბიძგა პირველ ადამიანს ცოდვისაკენ, რომელსაც მეყსეულად მარადიული სიკვდილისაკენ მივყავართ. მაგრამ ბრძენმა შემოქმედმა ურჩობის სულზე მეტი იცოდა. მან გადაწყვიტა, კაცთა მოდგმა გაემრავლებინა, რათა ადამიანებს შესძლებოდათ ერთმანეთში გაენაწილებინათ ჩადენილი ცოდვის სიმძიმე; მარადიულისიკვდილი მან დროებითით შეცვალა, დამცირება კი - სამყაროში სიმართლისა და ბნელეთის არსებობით. პირველი ადამიანი დიდ, სუფთა სარკეს ჰგავდა, რომელშიც მხოლოდ ღმერთი აისახებოდა. ურჩობის დემონს კი სურდა, მასში თვითონ ასახულიყო, მაგრამ ვერ შეძლო. მაშინ მან გადაწყვიტა, ეს სარკე თავისი შავი, ხშირი ლაქებით დაესვარა, მაგრამ ამ დროს სარკე გატყდა და დემონს საქმე მოემატა, რადგან ადამიანთა მოდგმის გამრავლებით სარკე სულ უფროდაუფრო წვრილ ნაწილებად იმტვრეოდა; დემონი კი მათ შორის აქეთ-იქით აწყდებოდა და უფრო მეტად იღლებოდა. სარკე დღესაც განაგრძობს მსხვრევას მილიარდობით ნაწილად, დემონი კი თითოეულ ნაწილს თავისი ჯოჯხეთური ლაქებით დასდევს. სარკე კი მსხვრევას განაგრძობს იქამდე, სანამ ამ სამყაროს ტრაგედია არ დასრულდება, მანამდე, სანამ ურჩობა საბოლოოდ არ დამარცხდება; მაშინ იგი თავისი პირვანდელი ბრწყინვალებით აღდგება. ერთხელ, როდესაც დემონი გამარჯვებას ზეიმობდა და ფიქრობდა, რომ სარკე მტვერითაა დაფარული და მისი სამუშაო დამთავრდა, ღმერთმა კვლავ უბოძა სამყაროს სარკე თავისი პირვანდელი სახით. ამ მოულოდნელობამ დემონი სასოწარკვეთილებაში ჩააგდო და უკანასკნელი ბოროტი თავდასხმისაკენ უბიძგა. მაგრამ მისი დღეები დათვლილია, დასასრული ახლოსაა. ეს უკვე ფილოსოფიას არ ჰგავს, ასე არაა? ეს თვითონ ცხოვრებაა, და ეს საკმარისია

link

მაგონდება ერთი სასწაული, რომელიც ცოტა მოგვიანებით, თბილისში ყოფნის დროს მოახდინა მამა გაბრიელმა. ერთხელ, მასთან ერთად, ერთ-ერთი მორწმუნის სახლიდან ქაშვეთის ტაძრისაკენ მივდიოდით. მამა გაბრიელი გზად უცხო გამვლელებს აჩერებდა და თავიანთი ცხოვრების შესახებ ესაუბრებოდა. ზოგი გაკვირვებული, ზოგი კი თვალცრემლიანი და მუხლმოდრეკილი ისმენდა მის საუბარს. იგი ხან მომავალს უწინასწარმეტყველებდა, ხან კი განვლილი განსაცდელის გამო ანუგეშებდა მათ. როდესაც მთავრობის სახლთან ჩავიარეთ, მამა გაბრიელმა ხმამაღლა დაუწყო მხილება არსებულ ხელისუფლებას და, მიუხედავად იმისა, რომ სამოქალაქო ომი ახალი დამთავრებული იყო და მაშინდელი ხელისუფლება სასტიკ რეპრესიებს აწარმოებდა, რის გამოც ქუჩები სავსე იყო პოლიციელებით, მაინც არ მოერიდა მათ (ამის შემდეგ ქალაქში ჭორიც გავრცელდა, მღვდლებმა მთავრობის სახლის წინ მიტინგი მოაწყვესო).
ქაშვეთის ტაძრის მოლოცვის შემდეგ, მამა გაბრიელის სურვილით, საჯარო ბიბლიოთეკასთან ახლომდებარე ყოვლადწმინდა სამების პატარა ეკლესიისკენ გავემართეთ (ქაშვეთის ეკლესიასთან სწორედ ამ დღეს გადაღებული ფოტოა განთავსებული ბროშურის დასაწყისში, რომელზეც, საბედნიეროდ, მეც ვარ აღბეჭდილი, 15 წლის ასაკში, მამა გაბრიელის უკან, მარჯვნივ). ამ დროს მამა გაბრიელმა ერთი სასწაული მოახდინა: მან გზაზე მიმავალ მოტოციკლეტის მძღოლს ანიშნა, გაჩერებულიყო, მაგრამ მძღოლი არ დაემორჩილა. ბოლოს, ხალხის სიმრავლის გამო, იძულებული გახდა, გაეჩერებინა. მე ამ დროს მამა გაბრიელთან ახლოს ვიდექი და კარგად გავიგონე მის მიერ წარმოთქმული სიტყვები: "აბა, ახლა დაქოქე!". მიუხედავად იმისა, რომ გზა მალე გათავისუფლდა, მძღოლი ვეღარ ახერხებდა მოტოციკლეტის ადგილიდან დაძვრას. ჩვენ ნელი ნაბიჯით მივდიოდით და დაახლოებით 10 წუთის განმავლობაში გვესმოდა, თუ როგორ წვალობდა მძღოლი, რომ ძრავა ჩაერთო. ყველასათვის აშკარა იყო ამის მიზეზი და მამა გაბრიელს დაუწყეს ხვეწნა, დახმარებოდა მას. ბერი მაშინვე შემობრუნდა, რამდენიმე სიტყვა წარმოთქვა (რომლის გაგებაც, სამწუხაროდ, ვერ მოვახერხე) და მოტოციკლეტისტს ჯვარი გადასახა. მოტოციკლეტი მაშინვე დაიძრა ადგილიდან და ჩვენც განვაგრძეთ გზა.

link