link

link

link

link

link

მავანი ვინმე სულ სცოდავდა და შემდეგ სულ ნანობდა და მთელი ცხოვრება ამგვარად განვლო. ბოლოს სინანულში აღესრულა. დემონი მოვიდა მისი სულის წასაყვანად და თქვა: იგი ჩემია. არა, ჩემია, – მიუგო ღმერთმა. იგი მე მეკუთვნის, – არ ცხრებოდა ბოროტი სული, – მართალია გარდაცვლილი ჟამითი–ჟამად შეინანებდა თავის შეცოდებებს, მაგრამ ამის შემდეგ ისევ იმგვარადვე უსჯულოებდა; – იგი მე მეკუთვნის! თუკი შენ, რომელიც ბოროტი ხარ, – მიუგო ღმერთმა, – იცოდი კვლავ შეწყნარება მისი, რომელიც ცოდვის აღსრულების შემდეგ ცდილობდა სინანულით განეწმინდა სული, მაგრამ შემდეგ ისევ გიბრუნდებოდა, როგორ არ შევიტკბო იგი მე, რომელიც, მართალია, შენანების შემდეგ ხშირად განმეშორებოდა და ზურგს მაქცევდა, მაგრამ შეცდომილი ისევ ცრემლით მევედრებოდა შეწყნარებას. შენ გავიწყდება, რომ შენ ბოროტი ხარ, მე კი – სახიერი...

link

link

თავად სიტყვა „შპირიტუს“ აღნიშნავს, რომ ეს არის სწავლება ადამიანთა ურთიერთობის შესახებ სულთა სამყაროსთან, რომლის ქვეშ, რა თქმა უნდა, იგულისხმება არა ნათლის ანგელოზები, არამედ ბოროტი სულები. წმ. პავლე მოციქული წერს: „გინა თუ ანგელოზი ზეცით გახარებდეს თქუენ გარეშე მისსა, რომელი–იგი გახარეთ თქუენ, შეჩვენებული იყავნ“ (გალ. 1,8). მოციქული ამ სიტყვებს ნათლის ანგელოზთა შესახებ კი არ ამბობს, რადგანაც შეუძლებელია, მათ სახარებისა და მოციქულთა სწავლების საწინააღმდეგო რამ გვახარონ, არამედ, ცხადია, იგი ბნელ ძალთა შესახებ საუბრობს, უგუნურთა საცდუნებლად ნათლის ანგელოზების სახეს რომ იღებენ. ჩვენი უხორცო მტერი სპირიტიზმის სეანსებზე შენიღბულად მოქმედებს, თითქოსდა მიცვალებულთა სულების გამოძახებით. მაგრამ ეს არის ეშმაკის ცხადზე უცხადესი ხრიკები და იმ ადამიანთა შეცდომილება, რომელთაც მიცვალებულთა სულების გამოძახებისა სჯერათ. ამიტომაც გაექეცით სპირიტიზმის სეანსებს და თუკი შესაძლებელია, სხვებიც განარიდეთ ამ სულის წარმწყმედელი სწავლებისაგან.

link

link

link