თემა: სინანული, სიყვარული მოყვასისადმი
ძმური სიყვარულის ძალა.
წმინდა თეოდოსის მონასტერში მოღვაწეობდა ორი ძმა, რომლებსაც ერთმანეთისთვის შეეფიცათ, სიცოცხლეში არ დაშორებოდნენ და გარდაცვალების შემდეგაც ერთად დაკრძალულიყვნენ. ერთ ძმას სიძვის ეშმაკი შეუჩნდა და დააუძლურა. როცა დათმენა ვეღარ შეძლო, ძმას უთხრა, გამიშვი სოფელში, სიძვის გულისთქმა ისე მებრძვის, ვეღარ ვეწინააღმდეგები. მეორე ძმა ევედრებოდა, წყალში არ ჩაეყარა სიყრმიდან ნაღვაწი, მაგრამ ვერ დააჯერა და იძულებული გახდა, თავადაც გაჰყოლოდა. ის ძმა, რომელსაც ეშმაკი ებრძოდა, მეძავთან შევიდა, მეორე კი გარეთ დადგა, თავზე ნაცარს იყრიდა და თავისი ძმის გამო მწარედ ტიროდა.
როცა პირველმა გულისთქმა აისრულა და გარეთ გამოვიდა, მეორე ძმა შეევედრა:
-აბა, რა სარგებელი ჰპოვე, ძმაო, ამ ცოდვისგან? მხოლოდ ივნე და სული წარიწყმიდე. ახლა მაინც დავბრუნდეთ მონასტერში და ევედრე ღმერთს რომ შეგინდოს, რადგან უფალი მონანულ ცოდვილთა მიმართ მოწყალეა.
დაცემულმა მიუგო:
-ამიერიდან უდაბნოში ვეღარ წამოვალ, შენ კი დამტოვე, ძმაო, და წადი.
რაკი უდაბნოში დაბრუნებაზე ვეღარ დაიყოლია, მეორე ძმაც ქალაქში დარჩა. ქირით მუშაობდნენ, რომ თავი ერჩინათ.
იმ ხანებში მამა აბრაამმა, კეთილმა და მშვიდმა მწყემსმა, რომელიც შემდეგ ეფესოს კათოლიკოსი გახდა, ბიზანტიაში ზეთისხილის მთის მახლობლად მონასტრის აგება დაიწყო. მშენებლობაზე ძმებიც მივიდნენ. ცოდვილი ძმა ორივეს შრომის საფასურს თვითონ იღებდა, ქალაქში მიდიოდა და მეძავებთან ხარჯავდა, მეორე კი ყოველდღე მარხულობდა, განუწყვეტლივ ფსალმუნებდა, დაუზარელად შრომობდა და არავის არაფერს ეუბნებოდა. მშენებლებმა მისი ასეთი ღვთისნიერება, ყოველდღიური მარხვა და მდუმარება რომ იხილეს, მის შესახებ წმიდა აბრაამს აუწყეს. ღირსმა მამამ ბერს მოუხმო, თავის სენაკში შეიყვანა და ამბავი ჰკითხა. მანაც უამბო, თუ როგორ გარყვნილებაში ცხოვრობდა მისი ძმა და უთხრა, მე იმისთვის ვიჭირვებ, რომ ღმერთმა ჩემი შრომა დაინახოს და ძმა წარწყმედისგან იხსნასო.
ეს რომ მოისმინა, ღირსმა აბრაამმა უთხრა:
-შენი სიმდაბლისა და სიყვარულის გამო ღმერთმა ძმის სული გაჩუქა.
ბერი გარეთ გამოვიდა და თავისი ძმა დაინახა, რომელიც სინანულით ევედრებოდა, უდაბნოში წაეყვანა - იქნებ ღმერთს მისთვის აურაცხელი ცოდვა შეენდო. ძმამ მაშინვე წაიყვანა იორდანეს უდაბნოში და ერთ გამოქვაბულში დააყენა. ცოდვილმა ცრემლითა და სინანულის ოხვრით მოინანია თავისი დაცემა და ასე მიიღო ღმერთმა მისი სული. მეორე ძმა აღთქმისამებრ სიკვდილამდე გამოქვაბულში დარჩა
როცა პირველმა გულისთქმა აისრულა და გარეთ გამოვიდა, მეორე ძმა შეევედრა:
-აბა, რა სარგებელი ჰპოვე, ძმაო, ამ ცოდვისგან? მხოლოდ ივნე და სული წარიწყმიდე. ახლა მაინც დავბრუნდეთ მონასტერში და ევედრე ღმერთს რომ შეგინდოს, რადგან უფალი მონანულ ცოდვილთა მიმართ მოწყალეა.
დაცემულმა მიუგო:
-ამიერიდან უდაბნოში ვეღარ წამოვალ, შენ კი დამტოვე, ძმაო, და წადი.
რაკი უდაბნოში დაბრუნებაზე ვეღარ დაიყოლია, მეორე ძმაც ქალაქში დარჩა. ქირით მუშაობდნენ, რომ თავი ერჩინათ.
იმ ხანებში მამა აბრაამმა, კეთილმა და მშვიდმა მწყემსმა, რომელიც შემდეგ ეფესოს კათოლიკოსი გახდა, ბიზანტიაში ზეთისხილის მთის მახლობლად მონასტრის აგება დაიწყო. მშენებლობაზე ძმებიც მივიდნენ. ცოდვილი ძმა ორივეს შრომის საფასურს თვითონ იღებდა, ქალაქში მიდიოდა და მეძავებთან ხარჯავდა, მეორე კი ყოველდღე მარხულობდა, განუწყვეტლივ ფსალმუნებდა, დაუზარელად შრომობდა და არავის არაფერს ეუბნებოდა. მშენებლებმა მისი ასეთი ღვთისნიერება, ყოველდღიური მარხვა და მდუმარება რომ იხილეს, მის შესახებ წმიდა აბრაამს აუწყეს. ღირსმა მამამ ბერს მოუხმო, თავის სენაკში შეიყვანა და ამბავი ჰკითხა. მანაც უამბო, თუ როგორ გარყვნილებაში ცხოვრობდა მისი ძმა და უთხრა, მე იმისთვის ვიჭირვებ, რომ ღმერთმა ჩემი შრომა დაინახოს და ძმა წარწყმედისგან იხსნასო.
ეს რომ მოისმინა, ღირსმა აბრაამმა უთხრა:
-შენი სიმდაბლისა და სიყვარულის გამო ღმერთმა ძმის სული გაჩუქა.
ბერი გარეთ გამოვიდა და თავისი ძმა დაინახა, რომელიც სინანულით ევედრებოდა, უდაბნოში წაეყვანა - იქნებ ღმერთს მისთვის აურაცხელი ცოდვა შეენდო. ძმამ მაშინვე წაიყვანა იორდანეს უდაბნოში და ერთ გამოქვაბულში დააყენა. ცოდვილმა ცრემლითა და სინანულის ოხვრით მოინანია თავისი დაცემა და ასე მიიღო ღმერთმა მისი სული. მეორე ძმა აღთქმისამებრ სიკვდილამდე გამოქვაბულში დარჩა
|
|
|
