იგი ზეცისკენ აღაპყრობს ხელებს, თვალებსა და გონებას და წარმოიდგენს ღვთაებრივ საკრებულოებს, ზეციურ სიკეთეებს, ანგელოზთა დასებს, წმინდანთა სავანეებს – მოკლედ, მისი წარმოსახვა შემოკრებს ყველაფერს, რაც კი ოდესმე საღმრთო წერილში წაუკითხავს და ლოცვის დროს წარმოიდგენს, ცას შეჰყურებს, ყოველივე ამით სულს ღმრთაებრივი სიყვარულისაკენ აღაგზნებს. ზოგჯერ ოხრავს და ტირის. ამრიგად, გული თანდათან ამაყდება, მაგრამ გონება ამას ვერ ხვდება. კაცს ჰგონია, რომ რასაც განიცდის, ღვთის მადლის ნაყოფია, უფლის მერ მის სანუგეშებლად მოვლენილი და ღმერთს ევედრება, მუდამ ამ მდგომარეობაში ამყოფოს. სწორედ ესაა ხიბლის ნიშანი.