მარტო თავის უფარისყოფა, ანუ ცოდვისაგან დაშორება და ჯვარის აღება, ანუ მოთმინება განსაცდელისა, არ არის საკმაო ქრისტიანისათვის, უკეთუ იგი ამასთანავე არ არის სვლასა ანუ სულიერსა წარმატებასა შინა, ესე იგი მდაბლის ხარისხის სათნოებისგან არ წარემართება უმაღლესისა ხარისხისადმი.

link

თავის უარყოფა ნიშნავს გათავისუფლებას მიწიერი მისწრაფებებისაგან, ვიწრო ეგოიზმისა და ამპარტავნებისაგან (როცა პიროვნება ქედმაღლურად უყურებს და მხოლოდ იმის მიხედვით აფასებს ადამიანებს, თუ ვის რა სიკეთის მოტანა შეუძლია მისთვის), თავის უარყოფა ნიშნავს, მსახურებას მოყვასისათვის.

link

კაცმა, რომელსა სურს შემდგომად ქრისტეს სვლა, ქრისტეს სჯულის აღსრულება, ყოველი თვისი სულიერი ცხოვრება და მოქმედება უნდა დაამყაროს თავის უარის ყოფაზე. მან მოღვაწება და სულიერი შრომა მით უნდა დაიწყოს, რომ გააძოს გულისა თვისისაგან ყოველი თავის მოყვარება, თავი თვისი დაიწუნოს და გაამტყუნოს.

link

ოდეს მაცხოვარი მოითხოვს ჩვენგან, რათა უარვყოთ თავი ჩვენი, ცხად არს რომელ იგი შეგვაგონებს ჩვენ, რათა უარვჰყოთ ცუდი და ბოროტი კერძო (მხარე, თვისება) ბუნებისა ჩვენისა, რათა დავივიწყოთ ცოდვა და ყოველი ნაყოფი მისი: „რომელსა უნებს შემდგომად ჩემსა მოსვლა უარყავნ თავი თვისი და აღიღე ჯვარი თვისი და შემომიდეგინ მე“ (მარკ. 8.34).

link

შემდგომად ქრისტეს სვლა, ანუ წმიდა, მართალი, უბიწო ცხოვრება არის ერთი დიდი, მძიმე და მაღალი საქმე, რომელი მოითხოვს ჩვენგან დიდსა აღუწერელსა მსხვერპლსა, ისრეთსა მსხვერპლსა, რომელსა კაცი ურწმუნო და უსასო არაოდეს არ ინებებს შეწირვად: „რომელსა უნებს შემდგომად ჩემსა მოსვლა, უარჰყავნ თავი თვისი და აღიღენ ჯვარი თვისი, და შემომიდეგინ მე“ (მარკ. 8.34).

link

ამისათვის ნუ გაგიკვირდება, ძმაო, ოდეს გესმის საღმრთო წერილისაგან არა თუ ეს უბრალო ბრძანება თავის უარისყოფისა, არამედ ამაზედ კიდევ უფიცხელესი სიტყვა: „რომელი მოვალს ჩემდა და არა მოიძულოს მამა თვისი, და ცოლი და შვილნი, და ძმანი და დანი და მერმე კვალად სულიცა თვისი, ვერ ხელეწიფების მოწაფე ყოფად ჩემდა“ (ლუკ. 14.23). აჰა, რა ზომადმდე უნდა მიაღწიოს თავის უარისყოფამან.

link

ჩემო შვილო, თუ გინდა სწრაფად და დიდი ჯაფის გარეშე მიაღწიო წარმატებას, მიეჩვიე ნებისმიერ საკუთარ აზრზე უარის თქმას, რათა საკუთარი ნება არ გაგიჩნდეს. დე, შენი ყური შენი მოძღვრის ბაგესთან იყოს, რასაც გეტყვის, უფლის ნათქვამივით მიიღე, უყოყმანოდ აკეთე ეს და მუდამ მშვიდობა გექნება. და ყოველთვის გახსოვდეს, რომ შენი მორჩილება თუ ურჩობა შენს მოძღვარზე კი არ ჩერდება, არამედ მისგან ღმერთამდე აღიწევა

link

დიდი და ფრიად საჭირო არს ყოვლისა კაცისათვის თავის უარისყოფა, ესე იგი თავის შეწირვა სხვისათვის. გარნა შენს სახლში ყოველს დღეს გაქვს შემთხვევა აღასრულო ეს სათნოება. აქ დედ–მამანი თავის თავს უნდა დაივიწყებდნენ და თავი შესწირონ შვილთა; შვილმა დედ–მამა უნდა შეიყვაროს თავის უმეტესად; ცოლმა თავის თავი უნდა შესწიროს ქმრის სიყვარულსა; ქმარს თავის თავი ისრე არ უნდა ახსოვდეს, როგორც ცოლი და შვილები.

link

რა დიდსა და სასარგებლო მცნებასა გვაძლევს ჩვენ უფალი იესო ქრისტე ამ სიტყვებში: „რომელსა უნებს შემდგომად ჩემსა მოსვლა, უარჰყავნ თავი თვისი, და აღიღენ ჯვარი თვისი, და შემომიდეგინ მე“ (მარკ. 8. 34). ესე იგი, რომელსა სურს ქრისტიანობა, ანუ ქრისტეს მოწაფედ ყოფნა, მას არ უნდა ჰქონდეს თავის მოყვარება, მან თავი თვისი უნდა გამოიმეტოს და ვიდოდეს შემდგომად ქრისტესა, ქრისტეს ნებას აღასრულებდეს და არა თავის ნებასა.

link

ქრისტიანულსა თავის დაწუნებას და თავის უარიყოფას დიდი განსხვავება აქვს ხორციელისა ანუ სოფლიურის თავის უარის ყოფისაგან. შეიძლება და ხშირად მოხდება, რომ სოფლის საქმეში, ამ ქვეყნის ცხოვრებაში კაცმა თავი გამოიმეტოს მხოლოდ სოფლიური ანგარიშისათვის, მოგებისათვის; მაგალითებრ, ვაჭარი კაცი არ ზოგავს თავის თავს სიმდიდრისა და მოგებისათვის. გარნა ქრისტიანე არა სოფლიური ანგარიშით იქმნება თავის თავის უარის მყოფელი.

link