წმიდა ამბროსი ამბობს, თუ ჩვენ პასუხს ვაგებთ ამაო მეტყველებისათვის, ფრთხილად უნდა ვიყოთ, რომ ამაო დულისთვისაც არ დავისაჯოთ.

თქვენივე სიმშვიდისათვის უკეთესი ხომ არ იქნებოდა თავი დაგენებებინათ ყოველნაირი მიმოწერისათვის, რომელიც ღვთის სიტყვასთან შესაბამისობაში არ მოდის?! (განდეგილი გიორგი ზადონელი)

განურჩევლად ყველასთან ურთიერთობა არ უნდა გვქონდეს, რათა სხვადასხვა ჯურის საშიში საუბრებიდან რაიმე ზიანი არ მივიღოთ (წმ. თეოფანე დაყუდებული). სულს უსიტყვო, მხოლოდ აზრობრივი საუბრებიც კი აღონებს.

სამსჯავროს დღეს ანგარიშის ჩაბარება მარტო უქმადმეტყველებისთვის კი არ მოგვიხდება, არამედ ამაო და უსაგნო საუბრების მოსმენის გამოც.

თუ განსაკუთრებული საჭიროება არა გაქვს, მაშინ წადი; ხოლო თუ არის საჭიროება, მაშინ გონება ლოცვისკენ მიმართე და არ განიკითხო ისინი, არამედ საკუთარი უძლურება შეიცანი.

როდესაც იცი, რომ ისინი ხალისით ისმენენ ღვთის სიტყვას, მოუყევი მათ რაიმე წმინდა მამათა ცხოვრებიდან და საუბარი სხვა, სულის მაცხოვნებელ თემაზე გადაიტანე.

თუ შეძლებ მისი საუბრიდან გონება ლოცვაზე, ღვთის სიტყვს გახსენებაზე ან წმინდა მამათა სწავლებაზე გადაიტანე, ეს კარგი იქნება; მას კი მიეცი საშუალება, რაზეც სურს ილაპარაკოს. ხოლო, თუ ვერ შეძლებ, მშვიდად სთხოვე, რომ ეს საუბარი შეწყვიტოს და სხვა უფრო სასარგებლო თემაზე ისაუბროს, რათა ლაპარაკში დაყოვნებამ მტრის მახეში არ გაგაბას; რამეთუ მტერს შეუძლია ერთი სიტყვის მეშვეობითაც კი გაუთვალისწინებელი მახე დაგიგოს, თუკი დაინახა, რომ კმაყოფილებით უსმენ მას.

„შენ კვლავ იმიტომ დაგიბრუნდა ავადმყოფობა, რომ შემდგომში ფუჭადმეტყველებას მოეშვა“.
სრულყოფილად განიკურნა რა წმინდა ბერის ლოცვით, იმ ძმას სხვებთან უკვე არა მარტო ამ სასწაულზე, არამედ ბერის იმ ქველ საქმეებზე საუბრისაც კი ეშინოდა, რომლებიც მან იცოდა.

ძმაო! დაე, ღმერთმა მოგცეს ძალა, რომ მოისმინო, გაიაზრო და საქმით აღასრულო ის, რასაც გეუბნებიან. შენ რაზეც მწერდი, თავის მართლება და განკითხვა დევს მასში. თავის მართლება იმიტომ, რომ შენ მსგავსი მონათხრობების მოსმენის ღირსად მიგაჩნია თავი; განკითხვა კი იმიტომ, რომ შენ ამბობ: „რატომ ჰყვება ამას აბბა?“ და არ გახსენდება, რომ „სულსა ვიდრეცა უნებნ, ქრინ“ (იოანე 3, 8). აბბა, თუ შეძლება მიპასუხე, რატომ უკრძალავდა უფალი ზოგიერთ განკურნებულს ვინმესთან ლაპარაკს, ხოლო რომელიღაცას უთხრა: „წარვედ და უჩუენე თავი შენი მღვდელსა და შეწირე შესაწირავი შენი“ (მათე 8, 4). შენი განწმედისათვის, და კიდევ: „საწამებელად მათა“ (მათე 8, 4), და კიდევ: „უთხარ მათ, რაოდენი გიყო შენ უფალმან და შეგიწყალა“ (მარკ. 5, 19). ვინც აბბას ლაპარაკს ღვთის შიშით ისმენს, ის სარგებელს იღებს, ხოლო ვინც მას რწმენით არ უსმენს, განიკითხება; მაგრამ შენ ჯერ ვერ იმსჯელებ ასეთ საკითხზე, იმიტომ, რომ შენი გული ცვალებადია. მოციქული ამბობს: „ქრისტეს სულნელებანი ვართ ღმრთისა მიერ ცხორებულთა მათ შორის და წარწყმედულთა. რომელთამე სულად სიკუდილითი სიკუდილად, და სულად ცხორებითი ცხორებად. და ამის მიმართ ვინმე შემძლებელ არს? რამეთუ არა ვართ, ვითარცა იგი მრავალნი, ვაჭარ სიტყუასა მას ღმრთისასა (2 კორ. 2, 15-17). რადგან შენ ბერმა მასზე საუბარი აგიკრძალა, ხოლო აბბასთვის არ აუკრძალავს, ამიტომ ეჭვი კი არ უნდა შეიტანო ბერის ნათქვამში, არამედ უნდა დაუშვა, რომ არსებობს ამის რაღაც განსაკუთრებული მიზეზი, გულით უნდა დამდაბლდე და თქვა: „ბერმა ჩემი უღირსების გამო ამიკრძალა ეს, მას კი (აბბას), როგორც ღირსეულს, მსმენელთა სარგებლისათვის ნება დართო“. მაშ დავუკვირდეთ, ყოველმხრივ როგორ გვამდაბლებს ბერი, რათა საკუთარ თავს ვუსაყვედუროთ და უღირსად მივიჩნიოთ, მაგრამ ჩვენ არ გვსურს ქედის მოხრა. ამგვარად, დავმდაბლდეთ და ღმერთი თავის საიდუმლოებებს გაგვიცხადებს, რათა, სადაც საჭირაოა, ვისაუბროთ, ხოლო სადაც საჭირო არაა ყოველთვის დავდუმდეთ, რომ ერთიც და მეორეც ჩვენს და ჩვენი მსმენელების სარგებელს მოემსახუროს. ჩვენ მოსაუბრენი არ უნდა განვიკითხოთ და დავამციროთ, რათა დარიგების ნაცვლად მსჯავრი არ გვეწიოს. ვინაიდან, ჩვენ თუ ჩვენს ზრახვას ვკითხავთ: ვიცით თუ არა, რა ალაპარაკებს მოსაუბრეს (მასში მოქმედი სული თუ არა), მაშინ აღმოვაჩენთ, რომ საერთოდ არ ვიცით ეს. ვინაიდან ბოროტი ბოროტად ფიქრობს, ხოლო კეთილი კეთილად, ამიტომ ბოროტად კი არა, კეთილად ვიფიქროთ, ჩვენი უფლის, ქრისტე იესოს მიერ, რომელსაც უკუნისამდე შვენის დიდება, ამინ.