მიწაზე ადამიანის ცხოვრების ამოცანა არის ვნებებთან ბრძოლა, რათა მათგან განწმენდილი მიეახლოს უფალს და ამით უძვირფასესი ნაყოფი მოიმკოს.

ქრისტიანთა ცხოვრების ჭეშმარიტი მიზანი არის მოხვეჭა ღმრთის წმიდა სულისა. ხოლო ლოცვა, მღვიძარება, მარხვა, მოწყალება და ქრისტესთვის ქმნილი სხვა ქველის საქმეები მხოლოდ საშუალებებია სულიწმიდის მოხვეჭისა

პასუხი: ღმერთმა შეგვქმნა:
1. რათა შევიცნოთ იგი,
2. თაყვანს ვსცემდეთ და ვადიდებდეთ,
3. აღვასრულოთ მისი წმიდა ნება,
4. და დავიმკვიდროთ მარადიული ცხონება და ნეტარება.
განმარტება:
I. წმიდა პავლე მოციქული ამბობს, რომ ისინი, ვინც ღმერთი არ შეიცნო, დაისჯებიან (2თეს,1,8).
II. უფალმა იესო ქრისტემ ბრძანა: "უფალსა ღმერთსა შენსა თაყუანის - ჰსცე და მას მხოლოსა ჰმსახურებდე" (მთ.4,10). "აქებდით უფალსა ცათაგან, აქებდით მას მაღალთა შინა. აქებდით უფალსა ქუეყანით ვეშაპნი და ყოველნი უფსკრულნი" (ფს. 148,1,7). "აუვარებდით უფალსა, რამეთუ კეთილ" (ფს. 117,1).
III. უფალი იესო ქრისტე ბრძანებდა, რომ გვმართებს აღვასრულოთ ზეციური მამის ნება (მთ. 7,21).
IV. წმიდა პავლე მოციქული ამბობს: ღმერთს "ყოველთა კაცტა ჰნებავს ცხორებაი" (1ტიმ. 2,4).

განა ყველა ემადლიერება ღმერთს და თანაც ყველაფრისათვის? არიან ისეთებიც, რომლებიც თავს უფლებას აძლევენ, იკითხონ: „რისთვის მოგვცა ღმერთმა სიცოცხლე? ჯობდა არ გავეჩინეთ“. ღმერთმა სიცოცხლე მარადიული ნეტარებისთვის მოგვცა, უსასყიდლოდ მოგვცა და უსასყიდლოდვე აღგვჭურვა მარადიული ნეტარებების მოსაპოვებელი საშუალებებით. ჯერი შენზეა, ოდნავ მაინც უნდა გაისარჯო. ამბობ: „მხოლოდ მწუხარება, სიღარიბე, სნეულება და შეურაცხყოფაა ჩემი ხვედრი“. მაგრამ ესენი ხომ მარადიული ნეტარების მოსახვეჭი საშუალებებია? მოითმინე. მთელი შენი ცხოვრება გაელვებაც კი არაა მარადისობასთან შედარებით. თუნდაც გამუდმებით გიწევდეს წვალება, ისიც არაფერია მარადისობის პირისპირ. შენ კი ნუგეშის წუთები მაინც გაქვს. აწმყოს კი არა, სამომავლო ხვედრს მიაპყარი გულისყური და იზრუნე, მისი ღირსი გახდე. მაშინ მწუხარებას ვერც კი შენიშნავ. მარადიული ნუგეშის უეჭველი იმედი ყველანაირ მწუხარებას გააქარწყლებს და შენს ბაგეებს სამადლობელი არ მოსცილდება.