თქვენი ყურადღება ყველაზე ნაკლებად გარეგან ღვაწლზე შეაჩერეთ. თუმცა ის აუცილებელია, მაგრამ შინაარსით ხარაჩეობს გვაგონებს. შენობაც ხარაჩოებს შორის შენდება, მაგრამ ხარაჩოები შენობა როდია. შენობა გულშია. და სწორედ, გულისმიერ ღვაწლზე უნდა შეჩერდეს მთელი ყურადღება.
პირველი მაცდუნებელი აზრი თვითკმაყოფილებაა; მას მოჰყვება შინაგანი თავმაღლობა, რომელიც თანდათან გამოგიჭედავთ ყურებს და ბოლოს თავს მოგაწონებინებთ სხვების წინაშე. გააცნობიერეთ ეს. წაიკითხეთ მაკარი დიდი, განსაკუთრებით კი, კიბისაღმწერელი, სადაც ბევრია ნათქვამი აზრების განსხვავების შესახებ. ერთი და იგივე საქემ შესაძლოა ღვთისათვის სათნო იყოს ან საძაგელი იმისდა მიხედვით, თუ როგორი აზრები წარმართავენ მას.

link

სახარება მოგვიწოდებს, რომ მცირე დიდისთვის დავუტეოთ, უმნიშვნელო - მნიშვნელოვანისთვის, ნაკლებად ფასეული - ძვირად ღირებულისთვის. სახარება უაღრეს და უძვირფასეს სიკეთეს რო არ აღგვითქვამდეს, ვინ იტყოდა უარს ნაკლებად ფასეულზე?
ვინ იტყოდა უარს თაფლსა და რძეზე, უტკბილესი რომ არ ეგემა; ვინ დაუტევებდა დედას და შვილებს, უფრო ახლობელს და მშობლიურს რომ არ შეხვედროდა, ვინ დაშორდებოდა მეგობრებს, რომ არ შეეცნო უფრო მეტად ძვირფასი და სანატრელი, ვინ გაიმეტებდა სიცოცხლეს წამებისა და სიკვდილისათვის, თუ მომავალი საუკუნო ცხოვრება მისთვის სარწმუნო არ იქნებოდა. უფალი ჩვენი იესო ქრისტე რძესა და თაფლზე უტკბესია, დედ-მამაზე მშობლიური, შვილებსა და მეგობრებზე ახლობელი, ყველა ხილულ სიკეთეზე ძვირფასი და თვით სიცოცხლეზე უტკბესი, რამეთუ იგი მარადიულ ნეტარებას გვანიჭებს.

link

link

ვითარცა ქრისტემან განატარა ცხოვრება თვისი დიდსა შრომასა და აურაცხელსა მოღვაწეობასა შინა, ეგრეცა ჩვენც ვცდილობდეთ, რომ ცხოვრება ჩვენი განვატაროთ შრომითა, მოღვაწეობითა და მოთმინებითა. უფალი გვასწავლის ჩვენ, რომ თუ ვინმემ თავი თვისი დაზოგა შრომისა და მოღვაწეობისაგან, თუ ვინმე ამ ქვეყანაზედ დაემალა ყოველსა ღვაწლსა, ჭირსა და განსაცდელსა, და ნაცვლად შრომისა და მოღვაწეობისა, იწყო ძებნა ლხინისა და განცხრომისა, იგი წარსწყმედს სულსა თვისსა. იგი არა თუ მომავალსა საუკუნესა დაჰკრაგავს, არამედ აქაც გააფუჭებს და წარწყმედს თავის სულსა, ვინაიდან ამ ქვეყანაშიაც შრომა და მოღვაწეობა გაამტკიცებს და გაანათლებს კაცის სულსა, გარნა სიზარმაცე და განცხრომა – წაახდენს. კაცი, რომელი არ ზოგავს აქ თავის თავს, არ ემალება შრომასა და მოღვაწეობასა, არ მოეფერება თვის დაცემულ ბუნებასა, არამედ წარწყმედს, ესე იგი დასთრგუნავს, მოსპობს ხორციელსა ზრახვაას და გემოვნებასა, იგი ამით აცხონებს სულსა თვისსა.

link

link

225. მაშ, გვმართებს, რომ ზემოთქმულთა მიმდევრობის შესაბამისად ვეცადოთ სახლის პოვნას და ლოცვაში განმტკიცებულებმა დავაკაკუნოთ მასზე (მ. 7.7), რომ ან ამ ცხოვრებაში ანდა გარდაცვალებისას გაგვიხსნას უფალმა კარი და არკი მოხდეს ისე, რომ გვითხრას მან ჩვენ, ღვაწლის არმქონეთ: „არ გიცნობთ თქვენ, საიდან ხართ“ (ლკ. 13.25); ხოლო არამარტო ის გვმართებს, რომ ვითხოვოთ და მივიღოთ, რამედ ისიც, რომ ბოძებული დავიცვათ, რადგან არიან მავანნი, რომლებიც მიღების შემდეგაც კი წარწყმდნენ. ამიტომაა, რომ ზემოთქმულ საქმეთა ლიტონ ცოდნას ანუ, რაც იგივეა, შემთხვევით გამოცდილებას, შესაძლოა, გუშინ განსწავლულები და ახლებიც მოიპოვებენ, მაგრამ მოთმინებით ხანგრძლივად ღვწას ძლივს ახერხებენ ის ბერებიც კი, კეთილმსახურნი და დიდად გამოცდილნი რომ არიან, რომლებმაც ხშირად უყურადღებობის გამო წარწყმიდეს მიღებული და ნებაყოფლობით შრომათა მიერ ახლად იძიეს და ჰპოვეს კიდეც. ამიტომ, ჩვენც ნუ დავცხრებით ამგვარად ღვწისგან, ვიდრე არ მოვიპოვებთ მას, წარუპარველს.

link

link

link

link

link