link

link

საყვარელნო! ამისთვის მოვიდა უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, რათა საუკუნო იგი დიდება მისი ვიხილოთ, რომლისათვისცა იტყვის, ვითარმედ: "მნებავს, რათა სადაცა მე ვიყო, ესენიცა ჩემთანა იყვნენ, და ჰხედვიდენ, დიდებასა ჩემცა". რამეთუ, უკეთუ აქა დიდება მისი ესრეთ ბრწყინვალე იქმნა, რომელ მთასა თაბორსა მოციქულთა თვალთ-შედგმად ვერ იკადრეს, რაი ვინ ჰსთქვას მერმისა მისთვის დიდებისა, რომელი გამოჩინებად არს ესოდენითა ბრწყინვალებითა, რომელსაცა სიტყვით ვერვინ გამოაცხადებს. ჰოი სანატრელნი სამგზის და მრავალ გზისცა სანატრელნი, რომელნი ღირს იქმნნეს დიდებისა მისისა ხილვად? ამისთვის იტყვის წინასწარმეტყველი: "მოისპენ უღმრთო, რათა არა იხილოს მან დიდება იგი ღვთისა". არამედ ჩვენგანი ნუმცა ვინ მოსპოლვილ არს; ჰოი უფალო, უფალო, ნუცამცა ვინ დაშთომილ არს უხილავისა მის დიდებისაგან, რამეთუ უკეთუ მას არა ღირს ვიქმნებით ხილვად, კეთილ არს ჩვენთვისცა თქმად, ვითარმედ უმჯობეს იყო, თუმცა შობილვე არა ვიყვენით? და რაისათვის ცხოველ ვართ? ანუ რაისათვის ვიქცევით? უკეთუ მის დიდებისაგან დავაკლდებით, და მეუფესა ჩვენსა ვერ ვიხილავთ? რამეთუ, უკეთუ, რომელნი ამის მზის ნათელსა ვერ ხედვენ, მწარესა ცხოვრებასა შინა არიან, რაი ყოფად არს მათდა, რომელნი მის დიდებისაგან დააკლდენ? რამეთუ აქა ესე ოდენ არს დაჭირვებაი, რომელ ნათელსა ვერ იხილვენ, ხოლო მუნ არა ესრეთ არს, არცა ესოდენ არს ტანჯვაი, არამედ ესრეთ უმწარეს არს, რაოდენ იგი ნათელი ამის მზისა უბრწყინვალეს არს ბნელისა შეუმსგავსებლად. და კვალად ესეცა არს, რომელნი მის ნათლისაგან დააკლდენ, არა ბნელსა ოდენ მივლენ, არამედ საუკუნოდცა წვაი ცეცხლსა შინა მოიწევის მათ ზედა, და ღრჭენა კბილთა.
ნუმცა უკვე შთავცვივით მწარეთა მათ სულმოკლებითა საუკუნოსა მას სატანჯველსა. არამედ განვიფრთხოთ და ვიღვაწოთ, რათა განსვენებასა მას მივემთხვივნეთ, და განვერნეთ მდინარესა მას ცეცხლისასა, რომელი სდიოდის, საშინელითა ოხრვითა, წინაშე საყდრისა მის დიდებისა. რამეთუ რომელნი მუნ შთავარდეს ერთგზის, ვერღარავინ იხსნას მიერ, ვერცა მამაი, ვერცა დედაი, ვერცა ძმაი, ვითარცა წინასწარმეტყველნი ღაღადებენ, რამეთუ დავით იტყვის: "ძმამან ვერ იხსნას, კაცმან იხსნასა?" ხოლო ეზეკიილ ამისსა უმეტესიცა ჰსთქვა: "დასდგენ ნოე, და იობ, და დანიილ ძენი და ასულნი მათნი ვერ იხსნან", რამეთუ მუნ ერთი ოდენ შეწევნა არს ჩვენი, საქმეთა მიერ კეთილთა, და რომელსა იგი შეწევნაი არა აქვნდეს, სხვა არა რაი ეპოების მას. ამას უკვე ვიხსენებდეთ მარადის, საყვარელნო, და განვიწმიდნეთ თავნი ჩვენნი, რათა კადნიერებით ვიხილოთ უფალი და საუკუნო იგი დიდება დავიმკვიდროთ მადლითა და კაცთ-მოყვარებითა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესითა, რომლისა არს დიდება თანა მამით და სულით წმიდითურთ, აწ, და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამი

link

საყვარელნო! უფალი დიდებისა იტყვის: "მადიდე მე მამაო თავისა შენისა თანა, დიდებითა მით, რომელი მაქვნდა წინაშე შენსა უწინარეს სოფლის დაბადებისა". ესე ვითარი უკვე დიდებაი ჩვენცა ვჰპოვოთ ძმანო, საზომისაებრ ჩვენისა, უკეთუ ვიღვაწოთ. ამისთვისცა მოციქული იტყვის: "უკეთU მისთანა ვივნოთ, მისთანავე ვიდიდნეთ". ხოლო ჩვენ ბევრეულთა ცრემლთა ღირს ვართ, რომელთა წინა გვიძს ესოდენი დიდებაი და ჩვენ უდებებისათვის ჩვენისა დავიწირვებთ ამას ყოველსა; რამეთუ დაღაცა თუმცა არა იყო გეენიაი, საწყალობელვე ვართ, რომელთა ესე გვაქვს ხელმწიფება, რათა, უკეთუ გვენებოს, ვჰსუფევდეთ ღვთისა თანა ღვთისასა და ჩვენ დაკლებულ ვჰყვნეთ თავნი ჩვენნი მის ყოვლისაგან. რამეთუ, დაღაცა თუმცა ჯერ იყო ასოეულად დაჭრაი და ბევრეულითამცა სიკვდილითა სიკვდილი, და ბევრეულთა სულთა მიცემაი, და ესე ზომთავე ხორცთა მის დიდებისათვის არა რაივე იყო, ხოლო აწ ჩვენ საფასეთაცა არა შეურაცხ-ვჰყოფთ მის დიდებისათვის, რომელთაგან შემდგომად მცირედისა უნებლიეთცა განშორებად ვართ. არა უგულებელს-ვჰყოფთ საფასეთა, რომელნი იგი ბევრეულთა ბოროტთა შინა შთამთხევენ ჩვენ და რომელნი აქავე დარჩებიან და არა ჩვენნი არიან. ხოლო ვინაითგან არა მის დიდებისა ოდენ დაჭირვება წინა მდებარე არს, არამედ გეენიაცა და მატლი დაუსრულებელი, ცეცხლი დაუშრეტელი, ღრჭენა კბილთა, და ყოველი სატანჯველი, ვიდრემდე თავს ვიდვათ იგი ყოველი?
ვიდრემდის არა აღვიხილავთ თვალთა ჩვენთა, არამედ მარადღე შფოთთა შინა ვართ და მხილებათა და სიტყვათა ამაოთა? მიწასა მზრდით, რამეთუ ხორცნი ესე ჩვენნი მიწანი არიან, რომელთა ვაპოხებთ და სული უდებ გვიყოფიეს და ჭეშმარიტსა დიდებასა არა ვეძიებთ. ხოლო ურგებთა დიდებათათვის ვზრუნავთ, და ბრწყინვალებასა საყოფლებსა აღვაშენებთ და მოვიგებთ ტაძართა მრავალ-ფასისათა და სიმრავლესა მონათასა, და მნეთა დავადგინებთ და ყოველთა ზედა მთავართა და მთავრის მთავართა, ხოლო სული ჩვენი ოხრად ჰსდგას, და ყოვლადვე არა ვზრუნავთ მისთვის, რაიმე ყოფად არს ამის ყოვლისა დასასრული? არა ერთსა მუცელსა აღვავსებთა? და ერთსა გვამსა შევმოსთა? რაი არს ესეოდენი ესე ამბოხებაი, რად აღვაოხრებთ ერთსა მას სულსა, რომელნი ხდომილ არს ჩვენდა და შევაგინებთ მას და ბოროტსა მონებასა შინა ხორცთასა შთავაგდებთ? რამეთუ, რომელი მრავალთა ეძიებდეს, მრავალთა მონა არს, ანგელოსნი ამისთვის სანატრელ არიან, რომელ არა რაი ეხმარებიან ესე ვითარნი ზრუნვანი და ჩვენცა რაოდენ ნაკლულევანებით ვიყვნეთ, აგნელოსთა ცხოვრებასა მივეახლებით, არა ამისთვის ვნატრითა ადამსა, რამეთუ არა რაი სამოთხესა რა იყო, არცა სახლი, არცა ამოსელი, არცა სხვაი რაი ამის სოფლისაგანი? ხოლო ჩვენ რაისათვის აღვაორძინებთ ანგარებასა და დავაკლდებით ზეცისა დიდებისა აზნაურებასა? განვიფრთხოთ უკვე, საყვარელნო, და განვაგდოთ მონაგებთა ჩვენთა მონებაი, რათა მოვიგოთ ჭეშმარიტი იგი აზნაურებაი, და ღირს ვიქმნეთ ზეცისა დაუსრულებელსა დიდებასა დამკვიდრებად მადლითა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესითა, რომლისა არს დიდება და სიმტკიცე თანა მამით და სულით წმიდითურთ, აწ, და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამი

link