
ჭეშმარიტი ქრისტიანი მუდმივად ჯვარისმტვირთველია და ქრისტიანული ცხოვრება კი - განუწყვეტელი ჯვარის ტვირთვა.
ჭეშმარიტი ქრისტიანი მუდმივად ჯვარისმტვირთველია და ქრისტიანული ცხოვრება კი - განუწყვეტელი ჯვარის ტვირთვა.
ქრისტიანს არა მხოლოდ აღმსარებლობა, არამედ რწმენა და რწმენის შესაფერისი ზნეობა აქცევს ჭეშმარიტ ქრისტიანად.
ქრისტიანი არის ის, ვინც რამდენადაც ეს კაცისათვის შესაძლებელია, ბაძავს ქრისტეს საქმით, სიტყვით და გულისთქმით.
ქრისტიანის წოდება მოითხოვს, არა მხოლოდ სხვისი არ ავიღოთ, არამედ - საკუთარიც დავუთმოთ მოკრძალებული სიყვარულით.
ქრისტიანი ერთ მტერსაც კი არ უნდა სცნობდეს მთელ ქვეყანაზე, თუნდაც ქვეყანამ ერთი მეგობარიც კი არ გაიმეტოს მისთვის.
ქრისტიანს შეუძლია, კადნიერი სიხარულით უთხრას კარსმომდგარ სიკვდილსაც: "სიკვდილო, სადა არს საწერტელი შენი" (1 კორ. 15, 55).
ღვთის მონა არ შეიძლება ეწოდოს მას, ვინც საკუთარ სურვილებს ემორჩილება. რამეთუ კაცი, ვისგანაც იმართება, მისი ბატონია.
უხმარი მონა (ლუკა 17, 10), დაღუპული ცხვარი (ფს. 118, 176), - აი, ღვთის ჭეშმარიტი მონის სახელი, რომელიც სათნოა ღვთისთვის და ის მადლს მოგვიხვეჭს.
ქრისტიანის ჭეშმარიტი პატივი არის ღვთის დიდება, ჭეშმარიტი მოშურნეობა პატივისა - არის ღვთისა და მოყვასისადმი მხურვალე სიყვარული.
მატერიალური აზროვნების მქონე პიროვნება ბედნიერებას მხოლოდ მომხვეჭელობაში ჰპოვებს, ჭეშმარიტი მორწმუნე კი, - მოწყალების გაცემაში.