ცხოველებს ინტუიცია აქვთ. ამიტომ, თუკი გიყვარს, თუ მათზე გული შეგტკივა, ისინი გრძნობენ ამას. სამოთხეში ცხოველები მადლის კეთილსურნელებას გრძნობდნენ და ემსახურებოდნენ ადამს. ცოდვით დაცემის შემდეგ კი ადამიანთან ერთად ბუნებასაც სული ეხუთება. აი, საბრალო კურდღელს შეხედე: სულ დაფეთებული თვალებით იყურება. მისი პატარა გული შეშფოთებით ცემს: ტუკ-ტუკ-ტუკ. საწყალს ძილი არა აქვს! როგორ იტანჯება ეს ნამცეცა, სრულიად უდანაშაულო ქმნილება ჩვენი ცოდვების გამო! მაგრამ, როდესაც ადამიანი ცოდვით დაცემამდელ მდგომარეობას უბრუნდება, ცხოველები სრულიად უშიშრად უახლოვდებიან მას

link

47. ცხოველთა სახეობები სხვადასხვა საჭიროებისთვის შემოიყვანა ღმერთმა თავისი სიტყვით, - კერძოდ, ერთნი როგორც შესაჭმელნი, მეორენი როგორც მსახურნი, - ადამიანი კი შექმნა მან თავისდა მჭვრეტად, რომ მას, მადლიერს, განემარტა უფლის საქმენი. ადამიანებიც ამასვე უნდა ეშურებოდნენ, რომ არ მოხდეს ისე, რომ მოკვდნენ ისინი როგორც ღვთისა და მის საქმეთა ვერმჭვრეტნი და ვერშემცნობელნი, ვით უგუნური პირუტყვები. მართებს კი ადამიანს იმის ცოდნა, რომ ღმერთს ძალუძს ყოველივე, ხოლო ყოვლისშემძლეს წინ ვერაფერი დაუდგება. პირიქით, არაფრისგან ყოველივე, რაც ინება, თავისი სიტყვით შექმნა მან და ქმნის ადამიანთა ცხონებისათვის

link

link

წმიდა აბბა ბინა განმარტოებით ცხოვრობდა მდინარის ნაპირთან ახლოს. იქვე იყო ადგილობრივი მცხოვრებლების მინდვრები, მაგრამ რაღაცამ დაიწყო მათი ნათესების განადგურება. შეშფოთებული მიწათმოქმედები წმინდანთან მივიდნენ დახმარების სათხოვნელად.
აბბა ბინა ნაპირთან დადგა და წყნარი ხმით თქვა:
-იესო ქრისტეს სახელით გიბრძანებ აღარ გააჩანაგო ამ ხალხის მინდვრები!
ამ დროს წყლიდან გამოჩნდა უზარმაზარი ბეჰემოთი. მან წმინდანს შეხედა, თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და დაბლა, წყლის დინებას დაუყვა. ამის მერე იგი ამ მხარეში აღარავის უნახავს

link

თამარ მეფეს საჩუქრად ლომის ბოკვერი მიართვეს. ლეკვი ტანად ისეთი დიდი გაიზარდა, რომ მისი ხნისა მსგავსი არავის ენახა.
როდესაც სამეფო დარბაზში მოიყვანდნენ და თამარს დაინახავდა, შეუძლებელი ხდებოდა მისი ადგილზე დამაგრება - ვერა კაცი მას ვეღარ აკავებდა. ყველა დაბრკოლებას გადალახავდა, მივიდოდა თამართან, თავს კალთაში ჩაუდებდა, ხელებს ულოკავდა და ეალერსებოდა. მეფეს რომ დააშორებდნენ ჯაჭვებით დააბამდნენ, ლომი ტირილს იწყებდა, ცრემლებს ღვრიდა და სწუხდა მეფესთან განშორებას

link

link

წმინდანთა ცხოვრებაში მრავალი მაგალითია იმისა, რომ რწმენით ნათქვამი სიტყვა გარეულ ცხოველებს და ფრინველებსაც კი ესმით. ერთხელ წმიდა აკაკი, მელიტინელი ეპისკოპოსი, რომელიც V საუკუნის დასაწყისში ცხოვრობდა (ხსენეხა 17/IV), ტამარში ქადაგებას კითხულობდა. ტამრის სახურავის ქვეშ კი მერცხლები ფუსფუსებდნენ, ბუდეს აგებდნენ და თან ხმამაღლა ჟღურტულებდნენ, რითაც ხალხს ქადაგების მოსმენაში ხელს უშლიდნენ. მაშინ წმიდა აკაკიმ ფრინველებს ასე მიმართა: - საყვარელო მერცხლებო! შემოქმედის სახელით გთხოვთ, ნუ მიშლით ხელს ქადაგების კითხვაში! და ტაძარში მყოფი ყოველი ადამიანის გასაოცრად უცებ სამარისებურმა სიჩუმემ დაისადგურა. დამჯერი მერცხლები ტაძრიდან გაფრინდნენ და მხოლოდ მაშინ დაუბრუნდნენ თავიანთ ბუდეებს, როცა წმიდა აკაკიმ ქადაგება დაამთავრა

link

ღირს გერასიმე იორდანელს ცხოველები უყვარდა, აჭმევდა მათ, ეფერებოდა და მკურნალობდა.
ერთხელ, დიდმარხვაში, იგი იორდანეს უდაბნოში მიდიოდა და შეხვდა ლომს, რომელსაც შერჭობილი ეკლისაგან თათი სტკიოდა და უკვე გასიებოდა. ბერმა ჭრილობა გაუსუფთავა, შეუხვია და გაუშვა. მაგრამ ლომი, თითქოსდა, მადლიერების ნიშნად, არ სცილდებოდა მას და უკან მიჰყვებოდა თავის კეთილისმყოფელს.
ამ დღიდან წმიდანი აჭმევდა ცხოველს და დაავალა სახედრის მოვლა, რომელსაც მონასტრისთვის წყალი მოჰქონდა. სახედრის სიკვდილის შემდეგ ლომმა თვითონვე დაიწყო წყლის ზიდვა სავანის საჭიროებისათვის.
ღირსი გერასიმეს გარდაცვალების შემდგომ ლომი დიდხანს დარდობდა, მის საფლავს არ სცილდებოდა და იქვე მოკვდა.

link

წმინდა სერაფიმე საროველიც დიდხანს ხცოვრობდა ტყეში. პატარა ველს და თავის კელიას ის უდაბნოს ეძახდა, უდაბნოში მცხოვრები განდეგილების მოსაგონებლად.
საკვირველმოქმედი სერაფიმე საროველი სიყვარულით ექცეოდა ყველა ცოცხალ არსებას, რომელიც მასთან მოვიდოდა. "ჩემო სიხარულო" - ასე მიმართავდა ის მასთან მისულ ყოველ სულდგმულს. წმინდანის სამყოფელს ხშირად სტუმრობდა დათვი. ის მიდიოდა, სასუსნავს მიირთმევდა, მოსაფერებლად თავს მიაყრდნობდა ღირს მამას და კმაყოფილი იწვა მის ფეხებთან, როგორც ერთგული ძაღლი.
-უფალმა სანუგეშოდ გამომიგზავნა ეს ცხოველი, - ამბობდა წმინდა სერაფიმე და ეფერებოდა დათვს ღუნღულა ბეწვზე

link

ეს პატარა სასწაული მოხდა წმინდა დოდოს მონასტერში. გარეჯელი ღირსი მამა, მღვდელ მონაზონი იოსები უსისხლო მსხვერპლს სწირავდა და უეცრად ტაძარში შემოფრინდა მერცხალი და დაიწყო გაბმით ჭყლოპინი. ბერმა ერთხანს ადროვა და რაკიღა ფრინველი არ დაცხრა, მიმართა მას: "ჰოი, მერცხალო, ჩვენი საღვთო სიტყვები უმჯობესნი არიან შენს ღაღადებაზე".
ამ სიტყვების დამთავრებისთანავე მერცხალი უგრძნობლად დავარდა ბერის ფეხ ქვეშ. შეებრალა ბერს ჩიტი, ჯვარი გადასახა და ეკლესიის გარეთ გაატანინა. წირვის დამთავრებამდე იყო ის ამგვარ მდგომარეობაში, ხოლო წირვის დამთავრებისთანავე მას დაუბრუნდა სიცოცხლის ნიშანწყალი - ფრთები შეაფრთიალა და გაფრინდა

link