link

link

ნიტრიის უდაბნოდან ორი ახალგაზრდა ბერი ესტუმრა ერთ მხცოვან მეუდაბნოეს. თუმცა ისინი წარმოშობით შორეული და უცხო ქვეყნიდან იყვნენ, ოდესღაც ერთ მონასტერში სდებიათ ბინა და კარგად უწყოდნენ ამ პიროვნების ღვივსათნო მოღვაწეობის შესახებ - ძველთაგანვე ჰქონდათ ჩანერგილი მოწიწება მისდამი. დიდი ხნის ძებნის შემდეგ მას მიაგნეს მემფისის ახლოს უდაბნოში და მეუდაბნოეც არ განეკრძალა ძველ მეგობართან შეხვედრას - სამი დღე გაატარა მათთან ერთად. მეოთხე დღეს კი, როდესაც იგი მათ აცილებდა, მოულოდნელად გზაზე შემოხვდათ უზარმაზარი ძუ ლომი. მხეცი მიუახლოვდა ადამიანებს და თითქოს ერთგვარი ყოყმანით ჯერ გაირინდა და შემდეგ მხცოვანი ბერის ფეხებთან მოწყვეტით დაეშვა მუხლებზე. მთელი მისი გარეგნობა ადასტურებდა, რომ დიდ განსაცდელში იმყოფებოდა. ყველა შეძრა ლომის საქციელმა და განსაკუთრებით ის მეუდაბნოე, რომლისკენაც მიმართული იყო ლომის საქციელი. გაჰყვნენ ლომს უკან. ლომი წინ მიდიოდა, დროდადრო ჩერდებოდა და უკან მოიხედავდა ხოლმე, რითაც ბერს მიანიშნებდა რომ მის კვალს მიჰყოლოდა. მივიდნენ ლომის ბუნაგთან და იქ დახვდათ ხუთი ბოკვერი, რომლებიც ბრმადშობილები აღმოჩნდნენ. ლომს ისინი ერთმანეთის მიყოლებით გამოჰყავდა და მეუდაბნოეს ფეხების წინ უწვენდა. მაშინღა მიხვდა წმინდანი, თუ რას მოელოდა მისგან ძუ ლომი. ახსენა ღმერთის სახელი და ხელები შეახო ბოკვერების უსინათლო თვალებს. ხელების შეხებისთანავე ბოკვერებს სიბრმავემ გაუარა და თვალები აეხილათ...
ხუთი დღის შემდეგ ლომი მოვიდა თავის კეთილისმყოფელთან და ძღვნად უცნობი ცხოველის ტყავი მოართვა. ჭმინდა ბერმა უარი არ თქვა ღვთისგან ბოძებულ საჩუქარზე და ხშირად იცვამდა ხოლმე ამ ტყავს

link

სუსაქიმის უდაბნოში, თავის მოწაფესთნ, იოანესთნ ერთად განმარტოებულ 99 წლის ღირს მამას კვირიაკეს (აღესრულა 109 წლისა, 556 წელს, ხსენება 29/IX) ემსახურებოდა უზარმაზარი ლომი, რომელიც ყველა ჯურის დაუპატიჟებელ სტუმართაგან იცავდა პატრონს. მისი ცხოვრების მემატიანე ასე აღგვიწერს ღირს მამასთნ თვის სტუმრობას:
„როდესაც მე და იოანე მივუახლოვდით ნეტარის სამკვიდრებელს, ჩვენს წინაშე აღიმართა უზარმაზარი და საზარელი ლომი. იოანემ შენიშნა, რომ მე შემაშფოთა მხეცის დანახვამ და დამამშვიდა: - ნუ გეშინია ძმაო კირილე, ეს ლომი მამას ჩვენსას მსახურებს და მასთან მიმსვლელ ძმათაგანს არავის ერჩის.
მართლაც, როდესაც ლომმა დაინახა, რომ ჩვენ ბერთან მივდიოდით, გზიდან ჩამოგვეცალა. ამბა კვირიაკე კეთილი სალმით მოგვეგება: - აი, ჩვენი მონასტრის ერთი ძმაც, კირილეც მოსულა ჩემთან!
ლოცვის შემდეგ გვერდზე მომისვა და მუსაიფი გამიბა. მისმა მოწაფემ ამცნო მამა კვირიკეს რომ მე შემაშინა ლომის დანახვამ.
მამა კვირიაკემ დამიყვავა: - იმ ლომის არ შეგეშინდეს, შვილო ჩემო; ის ჩემთან ცხოვრობს და ჩვენს ღარიბ სავარდულებს იცავს გარეული თხებისგან.
შემდეგ წმინდანი გვესაუბრებოდა დიდ ექვთიმესა და სხვა მეუდაბნოე მამებზე, რომელთაც ღვთისსათნო ცხოვრება განვლეს, და საუბრის დასასრულს საჭმელი მოატანინა ჩვენთვის. როდესაც ვტრაპეზობდით, მოვიდა ლომი და წინ გაგვიჩერდა. ბერი წამოდგა და პურის ნაჭერი მიაწოდა, თან დასძინა: - წადი, ბოსტანს უდარაჯე!
მე კი მითხრა: - ხედავ, შვილო ჩემო, ამ ლომს? იგი არათუ მხოლოდ ბოსტნეულს დარაჯობს, ყაჩაღებსა და ბარბაროსებსაც აფრთხობს. ბოროტი დამიანები არაერთგზის დასხმიან თავს ჩვენს ღარიბ ბინას, მაგრამ ლომი ფხიზლად არის ყოველთვის.
ამ ამბების გამგონი მე უფალს განვადიდებდი, რომელიც თავის სათნომყოფელთ გარეულ მხეცებს ცხვრებივით უმორჩილებს. ერთი დღე დავყავი მასთან და მრავალი რამ ავითვისე, დილით კი, ლოცვის შემდეგ, თავისი ლოცვა-კურთხევით გამომისტუმრა. უკან ამოსვლისას მისი მოწაფე იოანე მაცილებდა. გზად ჩვენ ისევ იმ ლომს გადავეყარეთ, რომელიც იწვა და გარეულ თხას მიირთმევდა. მის სიახლოვეს გავლა ვერ გავბედეთ და გზისპირზე შევდექით. მაგრამ როცა ლომმა შეყოვნებულნი დაგვინახა, თავი ანება ნადავლით შექცევას, თვითონ გადავიდა გვერდზე და გზა დაგვითმო

link

IV საუკუნეში, როცა იმპერატორი ლიკინიუსი საშინლად დევნიდა ქრისტიანებს, ქალაქ სებასტიის მხოვრებლებმა სთხოვეს ეპისკოპოსს, წმინდა ვლასის (ხსენება 11/II) დაეტოვებინა ქალაქი, რათა თავი გაერიდებინა დევნისა და წამებისთვის. წმინდა ვლასიმ დაუჯერა მის მოყვარულ მრევლს და დასახლდა მთაზე, რომელსაც არგეოსი ეწოდებოდა. ეს მთა გარშემორტყმული იყო ტყეებით, რომლებშიც ბევრი ცხოველი ბინადრობდა.
ცხოველები ხშირად მიდიოდნენ წმინდანის გამოქვაბულთან. ისინი მოთმინებით ელოდნენ, სანამ ის ლოცვას დაამთავრებდა. ბერი გამოდიოდა გამოქვაბულიდან და ლოცავდა ცხოველებს, ისინის მხიარულად იწყებდნენ სირბილს, ხტუნვას, ხოხვას, ხელებს ულოკავდნენ და ეფერებოდნენ მას. ავადმყოფ ცხოველებს იგი ხელის შეხებით კურნავდა.
ერთხელაც იმპერატორის მსახურებმა, რომლებიც ამ მთასთან ახლოს ნადირობდნენ, მხიარულად მოთამაშე ცხოველები შენიშნეს. საკვირველი ის იყო, რომ მტაცებლები არ ერჩოდნენ დანარჩენებს.
წმინდა ვლასიმ შორიდან შენიშნა მონადირეები, მან დალოცა ცხოველები და წყნარად უთხრა:
-ჩქარა გაიქეცით, თორემ მონადირეები დაგხოცავენ.
როცა მონადირეები ახლოს მივიდნენ, იქ ცხოველთა კვალიც აღარ იყო, მათ წინ კი ჭაღარა ბერი იდგა.
-შენ ჯადოქარი ხარ? - უთხრეს მონადირეებმა - როგორ მოაჯადოვე ცხოველები, რომ ასე გიჯერებენ?
-მე ჯადოქარი არ ვარ, ქრისტიანი ვარ და მირჩევნია გარეულ ცხოველებთან ვიცხოვრო, ვიდრე ბოროტ ადამიანებთან, რომლებიც მტრობენ ქრისტეს.
წმინდა ვლასის ცხოვრებიდან ცნობილია ფაქტი, როდესაც ერთმა ღატაკმა ქვრივმა მას შესჩივლა, რომ მგელმა ერთადერთი მისი ქონება - გოჭი გაიტაცა. ეპისკოპოსმა გაიღიმა და უთხრა: "არ იტირო, შენი გოჭი დაგიბრუნდება!" და მართლაც, ყველასთვის გასაოცრად, მგელი გამობრუნდა ტყიდან და პატრონს უვნებლად ჩააბარა თავისი ნადავლი.
მრავალი წელი იცხოვრა განდეგილმა წმინდანმა. მრავალი წლის მანძილზე ის ადამიანებისთვის და თვისი მტრებისთვის ლოცულობდა. მთელი ამ წლების მანძილზე სიკეთისა და სიყვარულის მისაღებად წმინდა მამასთან გარეული ცხოველები მიდიოდნენ

link

წმინდა შიო მღვიმელს, თავის მონასტერში ძმათა რიცხვის გამრავლებასთან ერთად, საზრუნავიც მოემატა - მხეცები თავს ესხმოდნენ მათ სახედრებს, რამდენიმეჯერ დაუჭამეს, და შეწუხებული ბერები მამა შიოს შესჩიოდნენ. მამა შიომ ილოცა უფლისადმი, რათა ყოველი იქ მობინადრე გარეული ოთხფეხი შემოკრებილიყო. დაასრულა თუ არა ლოცვა, მართლაც, ერთად მოგროვდნენ მხეცები მღვიმესთან. მათ, როგორც ადამიანს, ისე აუხსნა ნეტარმა შიომ, რომ რადგან უდაბნო პირმეტყველთა მიერ იყო დაკავებული, აწ მათ, პირუტყვთ, თავიანთი ველური ბუნების შესაბამისად მართებდათ სხვა ადგილის ძებნა, თანაც ისე, რომ წასვლისას არავითარი ზიანი არ მიეყენებინათ და მხოლოდ ერთი მათგანი, წარსულში ჩადენილი საქციელის ზღვევისათვის დარჩენილიყო სახედრების მწყემსად.
შიოს სიტყვის დამთვრებისთანავე მხეცნი მყის მიმოიფანტნენ და მხოლოდ ერთი მგელი დარჩა, რომელსაც მამა შიომ დაავალა დილაობით სახედრების საძოვარზე გარეკვა და საღამოს უკან მოყვანა. მგელიც ყოველ დილა-ცისმარე სახედრებს ყმუილით ამცნობდა საბალახოდ წასვლას და საღამოს იმავე ხმით აუწყებდა ბერებს მათ მოყვანას. ამ სასწაულის მხილველნი ადიდებდნენ ღმერთს, რომელმაც მასზე მსასოებელ ადამიანს ისეთი დიდი მადლი მიანიჭა, რომ მხეცებიც კი მორჩილებდნენ და აღასრულებდნენ მის ნებას. საკვებადაც მგელს ჰქონდა საკუთარი ჯიშის არაბუნებითი საზრდელი - ადამიანების მსგავსად პურითა და წყლით იკვებებოდა.
ექვსი წელი დაჰყო მგელმა ამ მწყემსობაში. ერთხელაც, საძოვარზე გაყვანილი სახედრებიდან ერთი, კონონ ბერის ვირი კლდეზე გადაიჩეხა და მობრუნებულს სათვალავში დააკლდა. კონონ ბერი წყრომით მიადგა მამაშიოს - მგელს სახედრის შეჭმას აბრალებდა და შიოს მტაცებლისადმი მინდობილობისთვის საყვედურობდა. მგელი წკმუილით იმართლებდა თავს, მერე კვერთხზე მოუვლო პირი და თავისკენ ეწეოდა. გაჰყევიო, - ანიშნა მამა შიომ, მაგრამ კონონ ბერი უარესად განაწყენდა - სახედარი რომ შემიჭამა, ახლა მეც მომითვოსო ხელი. მამა შიომ უხმოდ მოისმინა საყვედურები, შემდეგ სხვა ორი ბერიც გააყოლა კონონს მგელთან ერთად და ყველამ იხილა კლდეზე გადაჩეხილი სახედარი. კონონმა შენდობა სთხოვა მამა შიოს თავისი ფიცხელი სიტყვებისთვის. მამა შიომ კი მიმართა მგელს: "მხეცო, კმა არს მსახურება შენი და მადლიერ ვარ შენდა, აწ უკვე თავისუფალ ხარ შენ ამიერითგან, წარვედ მსგავსადვე შენდა და ნუ ოდეს იკადრებ ვნებად ძმათა ჩემთა!"
წავიდა მგელი, მამა შიოს ბრძანებით განთავისუფლებული. ბერებს კი წმიდა მამამ მოუწოდა, თავად აერჩიათ მწყემსი საკუთარი სახედრებისთვის, რომ არავის აღარაფერი დაებრალებინათ

link

მამა პაისი შეააგონებდა თავის სამწყსოს:
"ცოდვით დაცემამდე ცხოველები ადამიანის საყვარელი მეგობრები იყვნენ. ადამს გააჩნდა შორს მჭვრეტელობის ნიჭი - თავისებური სულიერი ტელევიზია. იგი ხვდებოდა ცხოველთა მოთხოვნილებებსა და საჭიროებებს და ეხმარებოდა მათ... ყველა ცხოველი თვინიერი იყო, ისინი მხოლოდ ცოდვით დაცემის შემდეგ გაუცხოვდნენ. როდესაც ადამიანები სულის მშვიდობას ჰპოვებენ, გარეული ცხოველებიც ასევე მშვიდდებიან და ადამიანს თავის მბრძანებლად აღიარებენ. სამოთხეში, ცოდვით დაცემამდე, ადამსა და ევას გარეული მხეცები კრძალვით შეჰფოფინებდნენ და ხელ-ფეხს ულოკავდნენ, მაგრამ ცოდვით დაცემის შემდეგ უკვე თავს ესხმოდნენ დასაგლეჯად. როდესაც ადამიანი უბრუნდება იმ მდგომარეობას, რომელშიც იყო ცოდვით დაცემამდე, ცხოველები კვლავ აღიარებენ მას თავიანთ ბატონად!...
არსებობს თუ არა ღმერთი?

ერთხელ მამა პაისის სტუმრობდა უნივერსიტეტის პედაგოგი, რომელმაც საუბარში ასეთი რამ განაცხადა:
-მამაო, მე ძალიან მიჭირს იმის დაჯერება, თითქოს ღმერთი არსებობდეს. მე განათლებული კაცი ვარ, დასავლეთში ვცხოვრობ და ყველაფერს, რასაც შენ ამბობ და აკეთებ, შემიძლია ლოგიკური ახსნა მოვუძებნო. ცხადია, რაღაც ძალა იქნებ არსებობს კიდევაც, მაგრამ რასაც შენ ჰყვები ქრისტესა და მართლმადიდებლურ საიდუმლოებებზე, იმას კი ვერაფრით დავიჯერებ.
ბერი ყურადღებით უსმენდა და ბოლოს მოკლედ უპასუხა:
-შენ ხვლიკზე უფრო ჩერჩეტი ხარ!
სტუმარმა იწყინა ბერის ნათქვამი და კიდევ უფრო გულმოდგინედ დაიწყო თავისი პოზიციის დაცვა. მამა პაისიმაც კიდევ ერთხელ გაუმეორა:
-მე შენ გეუბნები, რომ ხვლიკზე უფრო ჩერჩეტი ხარ და მე ამას ახლავე დაგიმტკიცებ!
იქვე, ბერის გვერდით, ხვლიკს ჰქონდა ბინა და მამა პაისიმ სწორედ მას დაუძახა. ხვლიკი მაშინვე მიცოცდა მასთან და ბერი ახლა მას დაეკითხა: - არსებობს თუ არა ღმერთი?
ხვლიკი ორ თათზე აიწია და თავი დაუქნია, თითქოს უდასტურებსო ნათქვამს. მეცნიერი გაშტერდა და ტირილი დაიწყო. ბერმა დაუყვავა:
-ახლა ხომ ხედავ, რომ შენ ხვლიკზე ჩერჩეტი ყოფილხარ? ხვლიკმა იცის რომ ღმერთი არსებობს, შენ კი, თუმცა გონიერი არსება ხარ, ვერ გაგიგია, რომ ღმერთი არსებობს.
პედაგოგმა გაოგნებულმა დატოვა ბერის სენაკი

link

ერთხელ ღამით წმინდა ანტონს, რომელიც მე-4 საუკუნეში ცხოვრობდა, უფალმა გამოუცხადა, რომ ეგვიპტის უდაბნოს მეორე ბოლოში ცხოვრობდა განდეგილი, რომელიც მას უნდა მოენახულებინა. ოთხმოცდაათი წლის ბერი გზას გაუდგა.
უდაბნოში მოგზაურობა მეტად რთულია: მზე აჭერს, წყალი არ არის, მხოლოდ ქარი ატრიალებს გავარვარებულ ქვიშას. ბერს წინ აფთარი მიუძღოდა, რომელიც გზას უჩეენებდა. მან წმინდანი გამოქვაბულთან მიიყვანა, რომლის შესასვლელსაც პალმა ფარავდა.
ანტონი ნახევრად ბნელ გამოქვაბულში შევიდა და იქ ძლივს დაინახა მლოცველი ადამიანი. ეს იყო ღირსი პავლე თებაიდელი. ღირსი მამები გადაეხვიენენ ერთმანეთს.
უცებ სასწაული მოხდა - მათ ფეხებთან ყვავი დაფრინდა, მას ნისკარტით პური ეჭირა.
-უფალმა ტრაპეზი გამოგვიგზავნა, - თქვა წმიდა პავლემ, - ყოველდღე მისგან ნახევარ პურს ვიღებ, დღეს კი შენი მობრძანების გამო მან მთელი პური გამოგვიგზავნა.
ტრაპეზის შემდეგ პავლემ მეგობარს უთხრა, რომ მალე მოკვდება და რომ ის უფლისგან მის დასამარხად არის მოვლენილი.
წმიდა ანტონი გამოვიდა გამოქვაბულიდან, მწარედ იტირა და ლოცვა დაიწყო. ის უფალს ევედრებოდა, არ წაეყვანა განდეგილი ბერი. ლოცვის დროს მას ჩვენება ჰქონდა: არაჩვეულებრივად მკვეთრი სინათლე, ანგელოზთა გალობა, მოციქულთა და წინასწარმეტყველთა სახება და ღირსი პავლე მათ შორის. წმიდა ანტონი გამოქვაბულში დაბრუნდა და ნახა, რომ ღირსი პავლე უკვე მიიცვალა.
მთელი ღამე ტიროდა და ლოცულობდა ანტონი პავლეს ცხედართან. გათენდა, სამარხის გათხრის დრო მოვიდა. მაგრამ წმინდანს არ ჰქონდა ნიჩაბი, მიწა - ხრიოკი და უხეში იყო. მონასტრამდე კი სამი დღის სავალი იყო. უცებ წმინდანის წინ გაჩნდა ორი ლომი. ეს ლომები მრავალი წლის მანძილზე მეგობრობდნენ ღირს პავლესთან. თავდაპირველად ანტონი შეშინდა, მაგრამ როდესაც იხილა, როგორ მოიდრიკეს თავები წმინდანის ფეხებთან ლომებმა, ადიდა უფალი. ლომებმა ბასრი ბრჭყალებით დაიწყეს საფლავის თხრა და როდესაც გათხარეს, კვლავ მიეახლნენ წმინდანს, თითქოს ემშვიდობებოდნენო, თავისებურად დაიტირეს იგი. შემდეგ მივიდნენ წმინდა ანტონთან და ხელები აულოკეს.
-უფალო, შენი ნების გარეშე ფოთოლიც კი არ ჩამოვარდება ხიდან, აკურთხე ეს ცხოველები შენი ნებისამებრს, - თქვა ანტონმა.
როდესაც ცხოველები თვალს მიეფარნენ, წმიდა ანტონმა დაკრძალა წმიდა პავლე

link

link

ერთხელ ღირს მამა იოანიკე დიდს (მოღვაწეობდა მე-8 მე-9 საუკუნეებში, ხსენება 4. XII) დედათა მონასტერთან მოუხდა გავლა, სადაც შემდეგი სურათის შემსწრე გახდა: თვალცრემლიანი დედა თავის გოგონას სთხოვდა, არ დაეტოვებინა მონასტერი; გოგონას კი სამონაზვნო კაბის ნაცვლად საპატარძლო კაბის ჩაცმა მოეწადინებინა, რადგან ხორციელი ვნება ვერ დაეთრგუნა და ერში დაბრუნებასა და გათხოვებას აპირებდა.
იოანიკეს შეებრალა ეშმაკის საცდურს დამორჩილებული გოგონა, თავისთან უხმო და უთხრა: -შვილო ჩემო, დამადე ხელები კისერზე! როდესაც გოგონამ მორჩილად აასრულა მისი მოთხოვნა, იოანიკემ შესთხოვა უფალს, გაენთავისუფლებინა გოგონა ეშმაკეული ცდუნებისაგან და მიწიერი ვნებებისაგან, ხოლო ეს ვნებები და ტანჯვა კი მასზე გადასულიყო. მართლაც, გოგონა მყისიერად გათავისუფლდა უჯერო გრძნობებისაგან, მონასტერში დარჩა და ღვთივსათნოდ გააგრძელა ცხოვრება. იოანიკე კი თვისი გზით წავიდა, მაგრამ მთელ სხეულზე გამთანგველი ვნებები მოედო, რაკიღა ის არაწმინდა ფიქრები და სხეულის სატანჯველი დაეუფლა, რომლებიც მანამდე გოგონას აწუხებდა. იოანიკე მამაცურად უმკლავდებოდა განსაცდელს და სულსა და სხეულს წვრთნიდა ამ ბრძოლაში.
ერთხელ, მთის დიდ ნაპრალში უზარმაზარ გველს გადააწყდა და ვნებებთან ჭიდილით დაღლილმა გადაწყვიტა თავი შეეჭემევინებინა მისთვის, რადგან უჯობდა მომკვდარიყო, ვიდრე გზა მიეცა არაწმინდა ზრახვებისათვის და წაებილწა თავი. იგი ჯიქურ ეკვეთა გველს, მის კერძად გახდომის მოწადინე, მაგრამ გველი არც კი განძრეულა: ის მკვდარი აღმოჩნდა. ხოლო იმ წუთიდან იოანიკეს ჩამოსცილდნენ არაწმინდა ზრახვანი, ვნება ჩაუქრა და მის სხეულში სიმშვიდემ დაისადგურა. ამავე დროს მას მიეცა ხილულ და უხილავ გველებზე მბრმანებლობისა და მათი თავების გაჭეჭყვის ძალმოსილება. ერთხელ იოაკინე იდგა და დავითის ფსალმუნებს გალობდა. მის შორიახლოს უეცრად ქვების გროვა შეინძრა და წმიდანმა იქიდან გამომზირალი ორი ცეცხლოვანი თვალი დაინახა. იგი მხოლოდ შეეხო თავისი კვერთხით გველს და ისიც უმალ მოკვდა.
ერთ ზამთარს, უკაცრიელ ადგილებში მსვლელობისას ღრმა გამოქვაბულს გადააწყდა და რადგან საკუთარი სენაკი არ გააჩნდა, გადაწყვიტა იქ გაეტარებინა ზამთარი. მამა იოანიკე შევიდა გამოქვაბულში და რაღაც მანათობელი შენიშნა. ეს ნათება ნაკვერჩხლის მინავლებულ ცეცხლად ჩათვალა და ფიჩხის შეგროვება დაიწყო, რომ გამთბარიყო ზამთრის ცივ ღამეში. მაგრამ, რ ოდესაც ნათების ადგილზე ხმელი ტოტი დააგდო, უეცრად "ნაკვერჩხალი" ამოძრავდა და ტოტი ძირს გადმოაგდო.
იოაკინემ დაინახა, რომ ეს იყო უზარმაზარი გველი, რომელსაც თვალები ანთებული ნაკვერჩხლებივით უბრწყინავდა. მაგრამ ღირსი მამა, რომელსაც უხილავ გველებზე ჰქონდა მეუფება, ხილულსაც არ შეუშინდა. მან გამოქვაბულის მეორე, მარჯვენა ნახევარი დაიკავა და მთელი ზამთარი ამ საზარელი არსების მეზობლობაში გაატარა

link