ნიშანდობლივია, პატრიარქ ფლაბიანეს დასმული შეკითხვა მეფე თეოდოსიოსისადმი, რომელსაც ანტიოქიის დასჯა სურდა: - "შენ შეგიძლია მოკლა, მაგრამ განა შეგიძლია კვლავ დაუბრუნო სიცოცხლე?".
თუკი ცოდვის საქმნელად დაგიმოძღვრავს და გიბიძგია მოყვასისთვის, ნუ იფიქრებ მკვლელი არა ვარო. ამით შენ განხრწნი ცთუნებულ სულს და მოსტაცებ ყოველივე იმას, რაც მარადიულის კუთვნილებაა.
ჩვილების მოკვლა დანაშაულია ღვთაებრივი და ადამიანური სამართლის წინაშე, ოჯახისა და ცოლქმრობის იდეის წინაშე, თვით ადამიანური ბუნების წინაშე, საკუთარი ერისა და მთელი კაცობრიობის წინაშე.
აბორტების დაშვება ან დაუსჯელობა მშობლებს ისეთ ტირანულ უფლებებს ანიჭებს, რომელიც ადამიანს ჯერ არ ჰქონია, ტირანისა, რომელსაც შეუძლია თავისი სურვილით მოკლას ან ცოცხალი დატოვოს თავისი ქვეშევრდომი.
ყველა ჩვენგანს უნდა ახსოვდეს, რომ აბორტი უდიდესი ცოდვაა ღვთის წინაშე და დანაშაული ერის წინაშე. ეს არის მკვლელობა ცოცხალი ადამიანისა, საკუთარი ვაჟისა და ქალისა, რომელიც ველურ მხეცებსაც კი არ ახასიათებს.
ხშირად ადამიანის სიკვდილი ადამიანსავე ჰგავს, ანუ როგორიცაა მისი სიცოცხლე, ისეთივეა სიკვდილიც მისი. როგორც წესი, მკვლელი ძალადობრივი სიკვდილით კვდება: „ყოველთა რომელთა აღიღონ მახვილი, მახვილითა წარწყმდენ“.
ჩვილის მკვლელობა მხოლოდ ფიზიკურ სიკვდილს არ ნიშნავს, სხეულთან ერთად მისი სულიც საუკუნო სიკვდილს ეზიარება, რადგან ნათლისღების გარეშე ის პირვანდელი ცოდვით აღბეჭდილი რჩება. ის თითქოსდა ბრმა იბადება მარადისობაში.
ურწმუნოს უეცარი სიკვდილის ეშინია, მკვლელი ძრწის მახვილის წინაშე, ამპარტავანი შეურაცხყოფას უფრთხის, მომავალი სამსჯავროს შიში ცილისმწამებლებს მოსვენებას არ აძლევს, უღმრთო მოიმკის იმას, რასაც ყველაზე მეტად გაურბის.
ექიმის ვალია მტერსაც კი გაუწიოს დახმარება, ახლა კი იგი დაქირავებული მკვლელი გამხდარა. ამიტომ ჩვენ მოგიწოდებთ, რომ აბორტის გამკეთებელი ექიმები ერის მტრებად და მთელი კაცობრიობის წინაშე ბოროტმოქმედებად გამოცხადდნენ.
უდანაშაულოს მოკვლა მკვლელობის ყველაზე საძაგელი და ამაზრზენი სანახაობაა. ამიტომ ადამიანები, რომლებსაც შეუძლიათ უდანაშაულო ჩვილის მოკვლა, გარკვეულ ვითარებასა და სიტუაციაში ნებისმიერი სხვა მკვლელობის ჩამდენნიც არიან.
