აბორტს და მუცლის მოშლის გამომწვევ საშუალებებს კრძალავდნენ ჯერ კიდევ ძველ საბერძნეთში (ჰიპოკრატეს ფიცი), ისევე როგორც რომის იმპერიაშიც; მითუმეტეს, ქრისტეს ეკლესია მას განიხილავდა და განიხილავს როგორც უმძიმეს მომაკვდინებელ ცოდვას.
ბავშვის ფიზიკურად მოკვლამდე დედა მას ჯერ თავის გულსა და ფიქრებში კლავს და შვილი, რომელიც ორგანულ კავშირშია მასთან, ინსტინქტურად გრძნობს ამას. ის შფოთვას იწყებს. ჯერ კიდევ ფიზიკურ წამებასა და მკვლელობამდე, ბავშვი წინასწარ გრძნობს მთელ ამ საშინელებას.
უწინ ჯალათებს ხელსაც არ ართმევდნენ, თორემ სუფრასთან ვინ დაისვამდა? სამაგიეროდ, ჩვენი დროის ჯალათებს - შვილთა მკვლელ მშობლებს და ექიმებს - პროფესიონალ მკვლელებს საზოგადოება არც კი კიცხავს. ეს იმას ნიშნავს, რომ მთელი საზოგადოება მკვლელობის თანამონაწილეა.
დედა, რომელიც შვილს კლავს, შინაგანი სინდისის ხმას ახშობს თავისთავში და საკუთარი ზნეობის მკვლელი ხდება. ბავშვის მკვლელობა ცხადყოფს, რომ ასეთი დედა უმაღლეს ფასეულობად თავისთავს მიიჩნევს. ე.ი. რაფინირებული ეგოიზმისა და ეგოცენტრიზმის პირდაპირი გამოვლინებაა.
როცა ბავშვების მკვლელობა კანონით არის დაშვებული, საზოგადოებრივი აზრი დუმს და ამით თანხმობას აცხადებს, ყველა დეკლარაცია სამართლიანობის, ძმობისა და სიყვარულის შესახებ აბსურდი ხდება. კანონმა აღმაშფოთებელი უკანონობა დააკანონა - სიცოცხლის წართმევის უფლება.