საკუთარი თავი ყველაზე უღირსად და ამასთანავე ყველას მმართველად მიიჩნიე, რომელმაც პასუხი უნდა აგოს იმ ხარისხისთვის, რომელიც მიიღო. ყველას მიმართ გულმოწყალე უნდა იყო (ეფეს. 4, 32), როგორც მოციქულმა თქვა: „ურთიერთას სიმძიმე იტვირთეთ“ (გალ. 6, 2), სწავლიდით უწესოთა მათ, ნუგეშინისცემდით სულმოკლეთა“ (1 თეს. 5, 14), და „ნუ ვის ბოროტსა ბოროტისა წილ მიაგებთ“ (რომ. 12, 17), არამედ - კეთილი. თუ ვინმე არ დაგემორჩილა, იგი შეისწავე და ნუ თანააღერევი მას (2 თეს. 3, 14). დანარჩენზე, რაც ჩემს მცირედ სიტყვაში აღნიშნული არაა, დაე იმავე მოციქულმა შეგაგონოს.

ვინმესთვის იტყვით გლახა ფეხის კაციაო და მისი გზაში შეხდომა დიდათ საწყენად მიგაჩნიათ. ეს ეშმაკის სასიამოვნოა, ძმაო, მას სურს კაცის სიძულვილი ჩაგინერგოს გულში, ვინაიდგან თვითონ ეშმაკი კაცის მოძულეა, თორემ კაცის ფეხს რა შეუძლია, თვინიერ ღვთისა! როცა შენ მიეჩვევი ამგვარ რწმენას, მაშინ ეშმაკიც იმ კაცის შეხვედრის დღეს ცუდს რასმე შეგამთხვევს. მოსპე ესეცა, ძმაო, მიენდევ ღმერთსა, ესევდი მას, მხოლოდ მისი გეშინოდეს და ვერა რა გავნებს, ვინაიდგან ღმერთი შენ კერძო იქმნება.

თავდებობას განსაცდელამდე მივყავართ, ამიტომ, თუ განსაცდელისაგან თავის დაღწევა გსურს, მაშინ საკუთარ თავზე არავისი თავდებობა არ აიღო, არამედ თავისუფლად უთხარი მას სიმართლე, ასეთი სიტყვებით: „შენ იცი, რომ მიყვარხარ, მაგრამ მამებმა მცნება მომცეს, რომლებმაც იციან, ან, უკეთ რომ ვთქვათ, წინასწარ განჭვრიტეს ჩემი უძლურება, რათა თავდებად არავის დავუდგე; მცნების დარღვევისა და ღვთის წინაშე შეცოდებისა კი მეშინია“. ასე უთხარი მას; ხოლო, თუ ის თავს შეურაცხყოფილად იგრძნობს, ეს ნუ დაგამწუხრებს. თუკი ამისგან თავის დაღწევა რაიმე საპატიო საბაბით შეგიძლია, ესეც კარგია, რამეთუ შესაძლოა ისე მოხდეს, რომ მან შენი პატივისცემის, ან რაიმე სხვა მიზეზით არ ისურვოს თავმდებად შენი აყვანა, მაშინ შენ უბრალო იქნები და წუხილსაც არ ექნება ადგილი. ხოლო, თუ დაუკვირვებლად დათანხმდები, მაშინ ზედმეტ მოწყინებას ნუ მიეცემი, არამედ უთხარი შენს აზრს: „დაე იყოს ისე, როგორც მოხდა“. უფალმა გიხსნას და დაგიფაროს ამ საქმის შედეგებისაგან, შენ კი არ შეწყვიტო ღვთისადმი ლოცვა, მას კი აქვს იმის ძალა, რომ შენი საქმე თავის დიდი წყალობით კეთილად მოაგვაროს.