სიამოვნება, რომელიც ხუთი საგრძნობელის მეშვეობით შემოდის ადამიანის გულში, მას სასიამოვნოდ და ამავდროულად, მტანჯველად იტაცებს. მაგრამ საუკეთესო ორატორსაც კი არასოდეს შეუძლია, სრულად აღწეროს მთელი ის ბოროტება და ზიანი, რაც სიამოვნებებს მოაქვს სულისათვის. თუ ეშმაკი საწამლავს შემოგვთავაზებს, არ დავლევთ მას, თუნდაც იგი სასიამოვნო თაფლში იყოს შეზავებული (როდესაც სიამოვნებებზე ვსაუბრობ, ვგულისხმობ ხორციელი ვნებების დაკმაყოფილებას – სიძვა, მრუშობა და სხვა მსგავსი ვნებები).
თითოეულმა ჩვენთაგანმა იცის, რომ სიამოვნებათა არაწმიდება და ურცხვობა გონებას აბრმავებს და ჩვენს გულს ყოველდღიური საერო საქმეებისაკენ მიიზიდავს. ამის შემდეგ ჭეშმარიტებად მოგვეჩვენება ერთი სათნო ადამიანის სიტყვები, რომ ჩვილების გარდა, ძნელად თუ ვინმე მიაღწევს სასუფეველს და ცხონდება. სიამოვნებები ხანგრძლივი ძილით, გემრიელი საკვებით, ლამაზი სამოსით, რბილი საწოლითა და საერთოდ, იმ ყველაფრით იკვებება, რაც ჩვენს სხეულს სიამეს ანიჭებს.
სიამოვნების მოყვარულები მიისწრაფიან ქეიფის, გართობის, ურცხვი სიმღერების, უაზრო კომპანიების, კომედიების, დღესასწაულებისაკენ და სიამოვნების არცერთ შემთხვევას არ გამოტოვებენ; მათი ცხოვრება აღსავსეა სიამოვნებებით, სიძვით, გართობითა და ყოველგვარი ცოდვებით. და თუ ვინმე დაძრახავს ასეთი ყოფის გამო, ისინი მას გამოუსვლელ სოფლელს უწოდებენ, რომელსაც სურს, ქალაქი უდაბნოდ აქციოს, ერის ადამიანები კი – განდეგილებად. ისინი ასე თავის გასამართლებლად ამბობენ. მათ მხოლოდ ერთი მიაჩნიათ სიკეთედ: გართობაში დროის გატარება, საწოლიდან მაგიდასთან გადაინაცვლებენ, მაგიდიდან გასართობებთან და ასე გადის მთელი მათი ცხოვრება. შეუსვენებლივ გადადიან ერთი ცოდვიდან მეორეზე, ჯოჯოხეთი კი აღებს თავის ხახას, რათა გადასანსლოს ყველა მათგანი, რომლებიც თავს ჩაიგდებენ მასში. თვითონ უფალმა ამოს წინასწარმეტყველის პირით ბრძანა იმის შესახებ, რა შორს არიან ბედნიერებისაგან არისტოკრატები და თავადები, რომლებსაც სძინავთ რბილ საწოლებში, ჭამენ შესანიშნავ საკვებს და ყველა შესაძლო საშუალებით ერთობიან. ვაი თქვენ, მდიდრებს, რომელთაც განშვება გაქვთ ამ ცხოვრებაში! ვაი თქვენ, რომლებიც მიცემულნი ხართ ყოველგვარ ხორციელ სიამოვნებას! ვაი თქვენ, ვინც ახლა იცინით! ვაი თქვენ, ვისაც ადამიანები შეგაქებენ და პატივს მოგაგებენ!
ვინმე იტყვის, რომ გასართობი და განცხრომა ბოროტების საწყისი არაა, ვიდრე იგი ცოდვაში არ გადაზრდილა. მაგრამ იესო ქრისტე ამბობს, რომ ცხოვრების ასეთი წესი საკუთარი თავის ტანჯვისთვის მომზადებაა. ვაი მათ, რომლებიც წამიერი სიამოვნებისათვის მარადისობაში დაუსრულებლად დაიტანჯებიან! უფალმა გაგვაფრთხილა, რომ ტკბობის გზა ძალიან სახიფათოა. იფიქრე იმ სიცარიელეზე, რომელსაც განცხრომა შენს სულში ტოვებს.
ტკბობა და სიამოვნება ყველაზე ძლიერსაც კი ასუსტებს. სწორედ ამის გამო ზოგიერთი ქრისტიანი იმდენად უძლური ხდება, რომ ტკბობისა და განსაცდელის დანახვისთანავე მზადაა, უბრძოლველად დანებდეს. ქრისტიანის მოწოდება მეომრის მოწოდებაა. რა მაცდურიც არ უნდა იყოს ტკბობა, მან არ უნდა დაჯაბნოს ქრისტიანი მეომარი. მაგრამ სუსტი მეომრებიც არსებობენ. მართალია, ისინი აღიარებენ თავიანთ უძლურებას, რომელიც ხორციელი ცოდვების გამო შეემთხვათ, მაგრამ შემდეგ კვლავ ვარდებიან მასში.
მკითხავ: განა ცოდვაა მშვიდი ძილი, კარგად ჭამა და სმა, დღესასწაულებსა და გასართობებზე სიარული? ამ კითხვით მხოლოდ საკუთარი თავის გამართლება გსურს, რადგან, ეს ყველაფერი შესაძლოა, ცოდვა არ არის, მაგრამ ამით საკუთარ თავს მისთვის ამზადებ. ეს ყველაფერი გზას გიღობავს იმისაკენ, რომ ოდესმე შეიტკბო ღვთისაგან გამომავალი სულიერი მადლი. და შენ ამისაგან ისე დაზარალდები, როგორც ოდესღაც დაზარალდა სოლომონი, რომელიც ტკბობას ფრთხილად არ ეკიდებოდა და ამის გამო კერპთაყვანისმცემლობაში ჩავარდა, ანდა, როგორც დაზარალდნენ სოდომის მცხოვრებნი, რომლებიც თავიანთი ღორმუცელობით, მემთვრალეობითა და გასართობების სიყვარულით საშინელ და ამაზრზენ მდგომარეობაში – მრუშობასა და არაბუნებრივ ცოდვებში ჩავცვივდნენ. ტერტულიანე ძალიან ხშირად ამბობდა, რომ ქრისტიანები უნდა უარყოფდნენ ტკბობას იმიტომ, რომ იგი აუძლურებს ადამიანს და ამის გამო სათნოება უძლური და უმწეო ხდება.
უხალისობა და უძლურება, რომელიც სულში ტკბობისაგან ჩნდება, საძაგელია ქრისტიანის დანიშნულებისათვის. ჩვენი მიზანი ისაა, რომ სათნო ვეყოთ იესო ქრისტეს, რომელიც წინასწარგანჩინებულთა თავია, როგორც მოციქული პავლე გვასწავლის: "რომელნი იგი წინაისწარ იცნნა, წინაისწარცა განაჩინნა თანა-მსგავსად ხატისა მის ძისა თვისისა" (რომ. 8, 29). იმისათვის, რომ თავის დიდებაში ასულიყო, ქრისტემ ცხოვრება სიღატაკეში, მწუხარებასა და ლანძღვაში გაატარა, გემოთმოყვარეებს კი ეშინიათ ასეთი ცხოვრებისა და სწორედ ამის გამო არ სურთ სინანული. ნუთუ მათ რაიმე სხვა სახარება იპოვეს, ანდა მათთან სხვა ქრისტე მივიდა, რომელიც შეპირდა ამ უგუნურებს ბრწყინვალე ტანსაცმელს, ტკბილ საკვებს, განსვენებას, გართობასა და ადამიანურ პატივს? მათ დაავიწყდათ, რომ "ვიწროა კარიბჭე და მძიმეა გზა, რომელსაც სასუფეველში შევყავართ".
ერთი მნიშვნელოვანი ამბავიც მოისმინე. ერთხელ კეთილშობილმა და მდიდარმა დიდებულმა, რომელსაც ტკბობა უყვარდა, ერთი ადამიანის ღვთივსათნო ცხოვრების შესახებ შეიტყო და მასთან რჩევის საკითხავად წავიდა. და აი, ამ სულიერმა მამამ მას უთხრა: "ქრისტე ღარიბი იყო, შენ კი მდიდარი ხარ; ქრისტე მარხულობდა, შენ კი ნაყროვანებაში ხარ; ქრისტეს არ ჰქონდა საკმარისი სამოსი, შენ კი ზედმეტიც გაქვს; ქრისტე ითმენდა მწუხარებასა და ვნებებს, შენ კი ტკბილ საჭმელს მიირთმევ, მშვიდად ხარ და რბილ საწოლში გძინავს". ამის მოსმენაზე დიდებული აღელდა, შეინანა და იმ დროიდან ცრემლით ევედრებოდა უფალს, შეენდო ის ცხოვრება, რომელსაც ადრე ატარებდა. შენც ისწავლე აქედან, რომ უმჯობესია, ამ ცხოვრებაში დაითმინო მწუხარებანი, ვიდრე მარადიულად იტანჯო იმქვეყნად. ამაზე საუბრობს წმიდა ათანასე დიდიც: "ამ ცხოვრებაში განშვების მქონეს ნუ ექნება მარადიული განსვენების იმედი, რამეთუ ზეციური სასუფეველი ეკუთვნის არა მათ, რომელნიც აქ განშვებულნი არიან, არამედ მათ, ვინც მწუხარებასა და გასაჭირში ატარებენ ცხოვრებას" (სიტყვა ბავშვობის შესახებ). დაითმინე ამ ცხოვრებაში, რათა არ მოისმინო ქრისტესაგან საშინელი სიტყვები: "შვილო, მოიხსენე, რამეთუ მიიღე კეთილი შენი ცხოვრებასა შენსა" (ლუკა 16, 25). დაბოლოს, გახსოვდეს, რომ ზეციურ სასუფეველს ისინი კი არ მოიხვეჭენ, ვინც შვებასა და სიამოვნებაშია, არამედ ისინი, ვინც თავს აიძულებენ, როგორც უფალმა ბრძანა: "სასუფეველი ცათაი იიძულების, და რომელნი აიძულებდნენ, მათ მიიტაცონ იგი" (მათე 11, 12).
ასე რომ, მეტად ნუ იტყვი, რომ ტკბობა ცოდვა არ არის, შეინანე ღვთის წინაშე, რათა ჭეშმარიტად ბედნიერი იყო.
link
