ავტორი:
წმ. იოანე ოქროპირი
თემა: მტერობა
ვაუწყოთ მტერთა ჩუენთა, ვითარმედ ჯერ-არს ჩუენდა, რაითა ვისწრაფოთ საქმედ-საქმესა, რომელი ღმრთისა სათნო არს. დაღაცათუ ვიგინნეთ, გინა ვიგუემნეთ, დაღათუ უძვირესი მისსა შეგუემთხვიოს, ძლიერად მოვითმინოთ და უწყოდით, ვითარმედ ესე უფროის არს და უზეშთაეს ყოველთა სათნოებათა ჩუენთა. ესე კეთილი წინა წარმოგვიდგეს დღესა მას განკითხვისასა. ურიცხუად და ფრიად და მრავლად შევსცეთით და ვცოდეთ, და ბრალეულ ვიქმნენით და ღმერთი განვარისხეთ, ხოლო წყალობითა თვისითა დაგვიდვა გზაი დასამშვიდებელი.
ამიერითგან არღარა მივსცეთ საფასე ესე კეთილთაი ეშმაკსა. ნუუკუე ღმერთი ვერ შემძლებელ იყოა ბრძანებად ჩუენდა და დაგებად ძმათა ჩუენთა, გინა მტერთა ჩუენთა უმადლოდ და უსარგებლოდ? ნუუკუე კაცი შემძლებელ არსა სასჯელად, გინა სიტყვის-გებად მისა, გინა მცნებათა მისთა აუგის-დებად? არამედ მრავალთა მოწყალებათა მისთათვის და სახიერებისა აღგვითქუა ჩუენ ფრიადისა მადლისა მოცემაი და მოტევებაი შეცოდებათა ჩუენთაი, უკუეთუ ჩუენ მშვიდობაი ვყოთ მტერთა ჩუენთა თანა. აწ უკუე, რომელი მოტევებაი და შენდობაი იყოს ჩუენდა, ვინაითგან ესევითარისა მადლისა მოცემაიცა აღგვითქუა და ჩუენ ეგრეცა არა დავემორჩილნეთ რჩულსა მისსა, არამედ უდებ ვიყუნეთ მისგან. მითხარ-ღა, ძმაო, უკუეთუმცა მეფემან ბრძანა, ვითარმედ: ყოველი რომელი გულ-ძვირ არს ძმისა მიმართ თვისისა, უკუეთუ აწვე დაეგოს, და თუ არა მოეკუეთოს თავი მისი, არამემცა ყოველნი მირბიოდესა ურთიერთას მშვიდობისა ყოფად და დაგებად? მე ეგრე ვჰგონებ, ვითარმედ არცა თუ ერთი ჟამი ყვესმცა დროისაი დაგებისათვის ძმისა თვისისა.
აწ უკუე რომელი შენდობაი იყოს ჩუენდა, ვინაითგან არა პატივ-ვსცემთ ბრძანებულსა ღმრთისასა, ვითარ-იგი პატივ-სცემთ ბრძანებულსა კაცისასა ჩუენისავე ბუნებისასა. ამისთვის ბრძანებულ არს ჩუენდა, რაითა ვიტყოდით ლოცვასა შინა: "მომიტევენ ჩუენ თანა-ნადებნი ჩუენნი, ვითარცა ჩუენ მიუტეობთ თანა-მდებთა მათ ჩუენთა" (მათე 6,12). რომელიმცა მცნებაი იყო ამისა უმჯობესი და უსუბუქესი, რამეთუ გყო შენ მსაჯულმან ხელმწიფე ცოდვათა შენთა მოტევებასა ზედა!
ამიერითგან არღარა მივსცეთ საფასე ესე კეთილთაი ეშმაკსა. ნუუკუე ღმერთი ვერ შემძლებელ იყოა ბრძანებად ჩუენდა და დაგებად ძმათა ჩუენთა, გინა მტერთა ჩუენთა უმადლოდ და უსარგებლოდ? ნუუკუე კაცი შემძლებელ არსა სასჯელად, გინა სიტყვის-გებად მისა, გინა მცნებათა მისთა აუგის-დებად? არამედ მრავალთა მოწყალებათა მისთათვის და სახიერებისა აღგვითქუა ჩუენ ფრიადისა მადლისა მოცემაი და მოტევებაი შეცოდებათა ჩუენთაი, უკუეთუ ჩუენ მშვიდობაი ვყოთ მტერთა ჩუენთა თანა. აწ უკუე, რომელი მოტევებაი და შენდობაი იყოს ჩუენდა, ვინაითგან ესევითარისა მადლისა მოცემაიცა აღგვითქუა და ჩუენ ეგრეცა არა დავემორჩილნეთ რჩულსა მისსა, არამედ უდებ ვიყუნეთ მისგან. მითხარ-ღა, ძმაო, უკუეთუმცა მეფემან ბრძანა, ვითარმედ: ყოველი რომელი გულ-ძვირ არს ძმისა მიმართ თვისისა, უკუეთუ აწვე დაეგოს, და თუ არა მოეკუეთოს თავი მისი, არამემცა ყოველნი მირბიოდესა ურთიერთას მშვიდობისა ყოფად და დაგებად? მე ეგრე ვჰგონებ, ვითარმედ არცა თუ ერთი ჟამი ყვესმცა დროისაი დაგებისათვის ძმისა თვისისა.
აწ უკუე რომელი შენდობაი იყოს ჩუენდა, ვინაითგან არა პატივ-ვსცემთ ბრძანებულსა ღმრთისასა, ვითარ-იგი პატივ-სცემთ ბრძანებულსა კაცისასა ჩუენისავე ბუნებისასა. ამისთვის ბრძანებულ არს ჩუენდა, რაითა ვიტყოდით ლოცვასა შინა: "მომიტევენ ჩუენ თანა-ნადებნი ჩუენნი, ვითარცა ჩუენ მიუტეობთ თანა-მდებთა მათ ჩუენთა" (მათე 6,12). რომელიმცა მცნებაი იყო ამისა უმჯობესი და უსუბუქესი, რამეთუ გყო შენ მსაჯულმან ხელმწიფე ცოდვათა შენთა მოტევებასა ზედა!
|
|
|
