მშობლების გარდაცვალების შემთხვევაში, ვლოცულობთ კი გულმოდგინედ მათთვის, გავცემთ მოწყალებას მათ სახელზე, მოვიხსენიებთ მათ ეკლესიისაგან დადენილ დღეებში, დავდივართ საფლავებზე, ვუვლით მათ? არის თუ არა ჯვარი მათ საფლავებზე? შეინანეთ უფლის წინაშე, ვისაც გავიწყდებათ ამის გაკეთება, ან თავს იმართლებთ მოუცლელობით. არა, ეს დაკავებულობა კი არ არის, არამედ თავის შეუწუხებლობა გარდაცვლილ მშობლებზე ზრუნვით.
მიცვალებულს გულზე აუცილებლად უნდა ეკეთოს ხის ჯვარი, ხელშიც ხის ჯვარი უნდა ეჭიროს. ოქროსგან ან სხვა ისეთი ნივთებისაგან გაკეთებული ჯვარი, რომელიც მიწაში არ იშლება, არ უნდა ჩავატანოთ
საკურთხს რომ უკეთებთ მიცვალებულს, რა მიდის მასთან?
თქვენი სიკეთე, საკურთხზე რომ პანაშვიდი გადაახდევინო ისეა, როგორც პატიმარი გაასეირნო დღის სინათლეზე, ხოლო თუ შეკვეთილ წირვას გადაუხდი, არწივივით ამოფრინდება ჯოჯოხეთიდან
წმიდა ათანასია იღუმენიამ (ხსენება 12 აპრილს) გარდაცვალების წინ თავისი მონასტრის დედებს ანდერძად დაუბარა, როცა მოვკვდები, ორმოც დღემდე გლახაკებისთვის ტრაპეზი გააწყეთ ხოლმეო. მოხდა ისე, რომ დედებმა მხოლოდ ათ დღეს შეასრულეს წინამძღვრის ანდერძი. ასეთმა ურჩობამ და უდებებამ წმიდა დედა აიძულა, მათთან მისულიყო - ორ ანგელოზთან ერთად რამდენიმე მონაზონს გამოეცხადა და მკაცრად ჰკითხა: -რატომ არ ასრულებთ ჩემს ანდერძს? იცოდეთ, თუ ვინმე მიცვალებულისთვის ორმოც დღეს მოწყალებას გასცემს და მშიერს დააპურებს, ამით მოწყალეს გახდის უფალს. თუ მიცვალებულნი ცოდვილნი იყვნენ, ამით ღმერთი მათ ცოდვებს მიუტევებს, ხოლო თუ ცოდვები არ ჰქონდათ, მათთვის გაღებული სიკეთე მის მქმნელს სულის ხსნაში შეეწევა
სარწმუნოებით უნდა აღვასრულებდეთ ხსენებას შესვენებულთათვის და ამგვარად ნუგეშს ვცემდეთ ჩვენს მიცვალებულებს. უწესო გლოვის, უსარგებლო ცრემლებისა და სამარეთა შემკობის ნაცვლად მათთვის საღმრთო წირვას, ლოცვასა და მოწყალების გაცემას უნდა აღვასრულებდეთ, რათა ისინიც და ჩვენც ღირს ვიქნეთ საუკუნო ცხოვრების დამკვიდრებად, უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტეს მადლითა და კაცთმოყვარებით. ეს არის ქრისტიანთა წესი, ღვთისთვის სათნო შესაწირავი, მიცვალებულთა შესაწევნელი და ჩვენთვის დიდად სასარგებლო.