მე წამსვლელებს არ ვლოცავ

როგორ არ შეიძლება, თუ ტყეში იცხოვრებ და იმ ტყეში მგლები არ იქნებიან

ვინც ქვეყნიური საქმეები და ეს ამაო სოფელი მიატოვა და მონასტერში წავიდა, ან ცოდვათა სიმრავლე, ან ცათა სასუფეველისათვის ზრუნვა, ან ღვთისადმი სიყვარული იყო ამის მიზეზი. თუ აქ ჩამოთვლილ სამ გულისთქმათაგან არც ერთი არ იქნება წინამძღვარი და მიზეზი მონასტერში წასვლისა, პირუტყვულია წასვლა მათი.

ვინაიდან საცხოვრებელში შემოსვლისას მათ მხოლოდ მწუხარება შემოაქვთ, ამიტომ უმჯობესია არ მიიღოთ ისინი, არამედ დალოცეთ და გაუშვით.

მამებს ასე აქვთ ნათქვამი: ძალიანაც რომ გაიძულებდნენ, თუ მისი მიღება არ შეიძლება, არ მიიღო; მაგრამ თუ ვინმეს რაიმე სჭირდება, იმაზე მეტი მიეცი და გაუშვი - ეს სასარგებლოა.

პირველ ჯერზე უცხო მიიღე და შეიტყობ მის ვინაობას. მაგრამ ღამის გასათევად დაუფიქრებლად არავინ დატოვო, ვინაიდან ამას შეიძლება განსაცდელი მოჰყვეს, რასაც ვერ დაითმენთ და დამწუხრდებით.

40 წელია ბერი ვარ და ის ვერ დავიმსახურე სენაკში ტელევიზორი მქონდეს, აბა თქვენ იცით, როგორ იზრუნებთ ამ საქმეზე (ამ საუბრის შემდეგ მათ საერთოდ გაუქრათ ეს სურვილი).

ძმებო, თქვენ აქ მოსვენებისთვის არ მოსულხართ, არამედ ჭირისთვის. რამეთუ ასე ამცნო უფალმა მოციქულებს: „სოფელსა ამას ჭირი გაქუს“ (იოანე 16, 33). თუ თქვენ მას უგულებელყოფთ, მაშინ ისიც უგულებელგყოფთ თქვენ. ვისაც ღვთისაგან კურთხევის მიღება სურს, ის უსმენს უფალს, რადგან თავად მან თქვა: „უკუეთუ ვინმე სიტყუაი ჩემი დაიმარხოს, სიკუდილი არა იხილოს უკუნისამდე“ (იოანე 8, 51); ხოლო, ვინც საუკუნო ცხოვრებას ეძებს, ის სისხლის დათხევამდე ცდილობს მისი სიტყვის დაცვას და საკუთარ ნებას იკვეთს. რამეთუ, არცერთ იმათგანს, ვინც საკუთარ ნებას ეძებს, რომელიც ღმერთს არ ესათნოება, წილი არა აქვს ქრისტესთან. ასე რომ, საკუთარ თავს ღვთის შიშით დაუკვირდით და ღმერთი წმინდანთა ლოცვებით დაგიფარავთ, ამინ.

ვინც სიმდაბლესა და მორჩილებაში აღესრულება, მას ქრისტე აცხოვნებს, რამეთუ უფალი იესოა მისი დამცველი. ხოლო, ვინც საკუთარ ნებას მისდევს, თუმცა ზოგჯერ კი მორჩილების და სიმდაბლის ნიღაბს ატარებს, მაშინ ის საკუთარ თავზე თავად აგებს პასუხს. ხოლო ისეთს, რომელიც თავის ნებაზე, ხორციელი მოსვენებისთვის ცხოვრობს, და არა სულიერი სარგებლისთვის, დრო და დრო უნდა შევაგონოთ, მისი გულისთვის, ვისაც - „ყოველთაი კაცთაი ჰნებავს ცხორებაი და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსვლაი“ (1 ტიმ. 2, 4). თუ ის გააგრძელებს თავის ნებაზე ყოფნას, მაშინ უნდა მოვუთმინოთ მას, სანამ არ შერცხვება, ან არ მიატოვებს საკუთარ ნებას. ხოლო, თუ ის ძმებს აზიანებს, უნდა განვუცხადოთ: „შენ თუ ასე გააგრძელებ, მაშინ საძმოში დარჩენას ვეღარ შეძლებ იმიტომ, რომ საგნების ბუნებრივი წესრიგიდან გამომდინარეც კი, ადამიანს არ შეუძლია დაუშვას, რომ ერთი სხვების ზიანის ხარჯზე მოსვენებას ეძლეოდეს“. ხოლო, ვინც სავანეში კეთილი რწმენით და ღვთისნიერად ცხოვრობს, მას ღმერთი იფარავს და ის დარიგებასაც იღებს. და, თუ ასეთ ყოფაში აღესრულება, საუკუნო განსვენებას დაიმკვიდრებს. ხოლო იმის უპირატესობა, ვინც წმინდა მამათა გვედით ცხოვრობს, იმაშია, რომ თავისი რწმენა კეთილ საქმეებში გამოხატოს და მამების ძალა ირწმუნოს, „რამეთუ ფრიად შემძლებელ არს ლოცვაი მართლისაი შეწევნად“ (იაკობ. 5, 16), რასაც ყველგან ვეღარ ვხვდებით. უფალმა მოციქულებზე თქვა: „ოდეს ვიყავ მათ თანა სოფელსა შინა, მე ვსცევდ მათ სახელითა შენითა“ (იოანე 17, 12). რამეთუ, შენ გშვენის ღმერთო დიდება, უკუნისამდე, ამინ.