ძმებო, ა, მე გატყობთ გწყინსთ, რო ნება არ მივეც თქვენს ხუცესს ტაბლის დალოცვისა. ამისთვის მწადიან, სწორედ შეგატყობინოთ, როდისაც ხუცესი ლოცავს, იმის ლოცვით რა ერგება მიცვალებულსა და როდისაც ხუცესი არ დალოცავს, რა დააკლდება, ან მღვდლის კურთხებით რაღა ერგება. ძმებო, თუმცა თქვენა გგონიათ, როდისაც თქვენი ხუცესი ლოცულობს, ვისთვინაც ისა ლოცავს, მართლა ეს ტაბლა იმას მიუვიდეს და, როგორც ხუცესი ანბობს – თვითონაცა სვას, ჭამოს და თავის ტოლ-ამხანაგებსაც ასვას, აჭამოს და ქეიფი გააწევინოს? აბა, კარგათ გულისხმა ადევნეთ ამ ჩემს ლაპარაკსა, თუ თქვენ მოტყუებულნი არა ხართ თქვენს ფიქრებში. ძმებო, როდისაც კაცი კვდება, ხო ხედავთ, თვითონ თქვენის ხელით მიწაში მარხავთ და იმასაც ხედავთ, როდისაც შვიდი წელიწადი შეუსრულდება მიცვალებულს, მაშინ იმის ძვლებს კი ამაყრით და იმის ადგილას სხვასა მარხავთ. აბა, თქვენ იფიქრეთ, თუ მკვდარნი სჭამენ ანა სმენ.
ძმებო, ეს უნდა იცოდეთ, კაცია შემდგარი სულისა და ხორცისაგან. ხორცი გაკეთებულია მიწისაგან და სული არის ჩადგმული უხილავის ღვთისაგან. როდისაც კაცი კვდება, ხორცითა კვდება და არა სულითა. ხორცი ისევ მიწად იქცევა და სული ისევ ღმერთთან წავა. სული არის უხილავი, ხორციელთაგან უხორცო, როგორც ანგელოზნი არიან უხორცონი და უხილავნი. თუმცა, იმისთვის უფრო გინდათ ხუცესისაგან ტაბლის დალოცვა, რომელ ხუცესის ლოცვა გეყურებათ, რასაც ანბობს : „ეს ტაბლა თქვენამც მოგივათო, თქვენსამც ხელთა და ნებას იქნებაო, როგორც ჩვენს ნებას არისო, ვინც გინდათ, იმასამც დაიწევთო, ტაბლასამც დაუგებთო და თქვენს უნებელადამც კი ნურავინ გეცილებათო“. რაკი თქვენ ამისთანა სიტყვები გეყურებათ ხუცესისაგან, მართალი გგონიათ და გჯერავთ, ვითომც მართლა ისე მოხდება, როგორც ხუცესმა თქვა. ძმებო, ეგრე რო იყვეს, მაგ სიტყვების დასწავლა და თქმა განა მე არ შემიძლიან? მაგრამ ეგრე კი არ არის, როგორც თქვენა გგონიათ.
ესე არის: სანამ კაცი ცოცხალი არის სოფელში, ბევრს ცოდვასა იქს და ბევრს აწყენს ღმერთსა. ვთქვათ : ან იბოზებს, ან იქურდებს, ან კაცს მოკლავს, ან დასჭრის, ან ძალით ვის რასმე წაართმევს, ან ცილს დასწამებს, ან აყვედრებს და გააჯავრებს, ან მაატყუებს, ან იამპარტავნებს, ან ილოთებს ; ერთის სიტყვით, რაც აკრძალული გვაქვს ღვთისაგან, იმისი დარღვევა ყველაფერი ცოდვა არის. და როგორათაც სააქაოს ხელმწიფისა და მის სჯულის წინააღმდეგს კაცებს დაიჭერენ ციხეში, ანუ გაგზავნიან ცინბირსა, ისე, როდისაც კაცი მოკვდება, თუ ცოდვა რამ შაყვა, იმის სულს დაიჭერენ და ჩააგდებენ სულების სატუსაღოშია, ესე იგი, ჯოჯოხეთშია. ამისათვის მიცვალებულის პატრონს ვალი აქვს, ისეთი შუაკაცი უნდა შაუყენოს ღმერთსა, რო იმის თხოვნას პატივი დასდვას, ხათრი შაუნახოს და ის მოდანაშავე სული განათავისუფლოს და მართალის კაცების სულებთან დააყენოს. ჯერეთ აქ რო ვინმე მთავრობამ დაიჭიროს, მისი მეპატრონე ცდილობს, კარგი შუაკაცი იპოვოს და, ვინც დაიჭირა, გააშვებინოს; მაგრამ ესეც უნდა ვიცოდეთ, როგორი შუაკაცი გამოადგება იმასთან, ვისგანაც დაჭერილია. განა ის უფრო გამოდგება, რომელიც უფრო უყვარს და მახლობელი მეგობარია ტუსაღის დამჭერისა? მაშ თუ ხორცილეს კაცთან უბრალო კაცი არ გამოდგება შუაკაცად, ეგრეთვე უფრო არ გამოდგება უბრალო კაცი ღმერთთანა.
ძმებო, უნდა იცოდეთ, მღვდელი ღვთისაგან არის დაყენებული და ნება აქვს მიცემული შუაკაცობისა, ვისთვისაც უნდა შუაკაცობა – ცოცხლისთვინა თუ მკვდრისთვინა – უნდა მღვდელი აშუაკაცოს კაცთა, ღმერთთანა.
მღვდელი როდისაც ტაბლას აკურთხებს, მაშინის ღმერთს ევედრება : ესა და ეს სული განათავისუფლეო, თუ რომელისამე დანაშაულისთვინ დაჭერილი გყავსო, და, სადაც მართალი კაცების სულებია, იქ დააყენეო.
როდესაც, ძმებო, მღვდელი შინ არ არის, მაშინაც დიდად უნდა წუხდეთ და, სადაც იყვეს, მოძებნოთ, არათუ მღვდელი აქა გყავთ და კიდენ იმას მთხოვთ, ჩვენმა ხუცესმა დალოცოსო. ესეც რატო არ იცით, თუკი უმღვდლოდ საქმე გაკეთდება, მთავრობა როდი გამოგზავნის. უნდა ისწავლოთ და ქვეყანად მიხედოთ, მართალი ქრისტიანები როგორ იქცევიან; ან მკვდარს როგორა მარხავენ და ან ღმერთს როგორ ადიდებენ, და თქვენც ისე მოიქეცით.
link
