კიდეც რომ კაცმან მთელი თვისი ცხოვრება გაატაროს უქმად, მრავალი ცოდვა აღასრულოს, ღვთისმსახურება,

კიდეც რომ კაცმან მთელი თვისი ცხოვრება გაატაროს უქმად, მრავალი ცოდვა აღასრულოს, ღვთისმსახურება, დიდება არ ეფიქრებიოს ქვეყანასა ზედა, თუ მოინდომა, ჭკუა იხმარა, ღმერთი შეიწია, იმასაც კი შეუძლია უკანასკნელს ჟამს შეინანოს, იტიროს, მოემზადოს, ეზიაროს და მით ძლევა შეიმოსოს ცოდვასა და ეშმაკსა ზედა და მაინც კეთილად დააგვირგვინოს ცხოვრება თვისი. პატიოსანი და ქრისტიანული გარდაცვალება არის გვირგვინი ქვეყნიურისა ცხოვრებისა. არა ამაოდ არის თქმული: „პატიოსან არს სიკვდილი მართალთა“. ხოლო ცოდვილისა კაცისა, შეუნანებელისა, რომელი თვით სიკვდილის დროს არ მოვა გრძნობაში, არ გაიხსოვნებს – „ბოროტ არს სიკვდილი მისი“, სიკვდილი ცოდვილთა. და ესრედ, ძმაო, ეცადე გულმოდგინედ რომ უკანასკნელნი მაინც წამნი შენისა ცხოვრებისა მოიხმარო შენი სულის ცხონებისათვის, შეინანო, ეზიარო სასოებით; მაშინ შენც შეგიძლია თამამად სთქვა: „აწ განუტევე, მეუფეო, მონა შენი მშვიდობით“.