მონაზვნობა, როგორც თვითონ სიტყვა გვიჩვენებს, განმარტოებაა - საუბარი საკუთარ თავთან და ღმერთთან; აქედან გამომდინარე, ამ მარტოობის საჭიროების გარეშე დარღვევა, მონაზვნობის აღთქმისა და წოდების დარღვევა იქნებოდა. ამიტომ მონაზვნური ცხოვრების კეთილგონიერი წინამძღვრები და მასწავლებლები განსაკუთრებით ასწავლიან და არწმუნებენ მონაზვნად აღკვეცილებს განმარტოებით ყოფნას, უჩვენებს რა ერთის მხრივ, ამ განმარტოვების მადლიან ნაყოფს და მეორეს მხრივ - მისი დარღვევის ცუდ შედეგებს.