რატომაა, რომ ცოდვილ სულს, მანამ არ ეძლევა შენდობა, სანამ მთელი გულით არ შეიგრძნობს ცოდვის უგუნურებას, მის დამღუპველობასა და სიცრუეს? იმიტომ, რომ გული სულია ჩვენი და რადგანაც სწორედ იგი (გული) ცოდავდა და საამურად, კეთილად ესახებოდა ცოდვები, ამიტომაც მანვე უნდა შეინანოს, უნდა აღიაროს, რომ ცოდვა დამღუპველი და ცრუა. ეს სინანული სწორედ გულში ხდება და მტკივნეულადაც, რაკიღა სურვილიც ცოდვისა ჩვეულებრივ, გულში ჩნდება.