დანაშაული ყოველთვის სისუსტეა. დამნაშავე მხდალია და არა გმირი. ამიტომ მას, ვინც გაწყენინებს, უყურე ისე, როგორც შენზე სუსტს; ისევე როგორც პატარა ბავშვს სამაგიეროს არ გადაუხდი, ასევე ნურავის მიაგებ სანაცვლოს. რამეთუ იგი ბოროტებისგან კი არა, სისუსტისაგან იბადება. ასე შეინარჩუნებ ძალას და მიემსგავსები წყნარ ზღვას, რომელიც არასოდეს გადმოვა ნაპირებიდან იმ უგუნურის დასახრჩობად, მას ქვებს რომ ესვრის
კაცი, რომელიც თავის თავს აღარ ეკუთვნის, თავის კარგს და პატიოსანს აზრს და სურვილს ვერ აღასრულებს, არამედ აჰყვება სხვის ცუდს, მავნებელს შგონებასა, იგი შეიქმნება სათამაშო ყოვლისა მცბიერისა და მზაკვარისა მოყვასისა. მას აღარ გამოადგება არც ჭკუა თვისი, არც სწავლა, არც კეთილი მიდრეკილება და თვისება. არა ამაოდ არის თქმული: „მოეც ღმერთო, ძალი სიკეთესა ჩემსა“. თუ ძალი და ღონე არა აქვს კაცსა, კეთილიც რომ იყოს, და ყოველთვის კეთილს ეძებდეს, მაინც ვერაფერს კეთილს ვერ აღასრულებს, არამედ იქმნება წარტაცებული ბოროტთა კაცთა მიერ.
შენ უძლური ხარ, გამოიყენე ეს (უძლურება) სასიკეთოდ, სახელდობრ, აღზარდე მის საფუძველზე მორჩილების გრძნობა, მოერიე შენს უგვანობას და უღირსობას. მაგრამ ეს, რა თქმა უნდა, იმას არ ნიშნავს, რომ გაამრავლო უძლურებანი, რათა მერე სასიკეთოდ შემოიტრიალო. საუბარია იმ უძლურებებზე, რომლებიც ისე დაგემართა, სულაც რომ არ გსურდა (მთავარეპისკოპოსი არსენი ჩუდოვი).