link

link

link

link

ჩვენ გვაკვირვებს, ჩვენ გვეძაგება იუდას ღალატობა და გაცემა; გარნა, ძმანო ჩემნო, ჩვენ კი არაოდეს არ უღალატებთა მაცხოვარსა? ღალატობა არ არისა ყოველი ცოდვა, ყოველი დავიწყება მისისა სწავლისა? როდესაც ჩვენ დამვიწყებელნი მისისა სიყვარულისა ვცხოვრობთ და ვიქცევით წინააღმდეგ მისისა სწავლისა, ანუ უღალატებთ და უმტერებთ ერთი მეორესა, არა გავახსოვნებთა მაშინ იმას იუდას ღალატობასა?

link

ვისაც შიშის, ხათრისა, სირცხვილისა, მოფერებისა ან სხვა რომელიმე გარემოების მიხედულობით ერიდება სარწმუნოებისავის თავის გამოდება, სარწმუნოების დაცვა, ვინც შესაძლოდ თვლის, გაჩუმდეს, მოითმინოს, ხმა არ აიმაღლოს იმ დროს, როდესაც მის სარწმუნოებას ამცირებენ, ლანძღავენ, შეურაცხყოფენ და გმობენ, ის უარყოფს მაცხოვარს წინაშე კაცთა, ის მკვდარია ღვთისთვის და საშინელი განსჯის დღეს მას უბრძანებს უფალი: "ვიცნი საქმენი შენნი; რამეთუ არცა გრილ ხარ და არცა ტფილ! არამედ ესრეთ ნელ-ტფილ ხარ, მეგულვების აღმოგდება შენი პირისაგან ჩემისა" (გამოცხ. 3, 5-16).

link

წმინდა იაკობი წარმოშობით სპარსი იყო, ქრისტიანი დედ-მამის შვილი, რომლებმაც ღვთისმოშიშებით აღზარდეს და ქრისტიან ქალზეც დაქორწინდა. ის მეფის კარის დიდებული გახლდათ და ვალდებული იყო, რომელიღაც გზაზე მეფეს თან ხლებოდა. რამდენადაც ხელმწიფისთვის ხელსაყრელი გარემოებები შემოხვდათ, სპარსეთის მეფე ისტიგერდმა გადაწყვიტა, თავისი სამშობლოს ღმერთებისთვის მსხვერპლი შეეწირა. იაკობი, როგორც მეფესთან დაახლოებული დიდებული, მხოლოდ რიტუალის გულგრილი მაყურებელი ვერ დარჩებოდა, თანაც ისე, რომ საკუთარი რწმენა არ გაემჟღავნებინა და კერპებს მუხლი მოუყარა.
როდესაც მისმა დედამ და მეუღლემ მისი ამ საქციელის შესახებ შეიტყეს, შეძრწუნდნენ და დაუყოვნებლივ გაუგზავნეს შემდეგი შინაარსის წერილი: „ბედკრულო! ადამიანის საამებლად რატო უარყავი ღმერთი, ზეციური მეუფე? დროებით ცხოვრებას აამე და მარადიული, უკვდავი ცხოვრება დაიღუპე? ჭეშმარიტება სიცრუეში გაცვალე? ჩვენ ვტირით და ვქვითინებთ, რომ შენ მუხლი მოუყარე კერპებს და ქრისტე მაცხოვრის მკვლელებს მიემსგავსე, რომლებიც დასცინოდნენ ღვთაებრივ ვნებულს, მის წინ მუხლს იყრიდნენ და, იმავდროულად, ყვირიმალში ურტყამდნენ. გაფიცებთ, დაუბრუნდი სამყაროს შუამდგომელსა და გამომხსნელს და ამით აირიდებ თავიდან შურისმგებელი ღვთის მრისხანებასა და სიბრაზეს! მაგრამ თუ შენ, სიჯიუტით ან სიმორცხვის გამო არ შეწყვეტ კერპებისთვის შენი გულის მსხვერპლად შეწირვას, მაშ, იცოდე, უღირსო ძეო და მეუღლევ, რომ ჩვენ შენთვის აღარ ვიქნებით ის, რაც ადრე ვიყავით: შენი დანახვაც კი აღარ შეგვიძლია. ოდესმე მწარედ ინანებ, მაგრამ გვიან იქნება“.
მეუღლისა და დედის ამ წერილის წაკითხვაზე იაკობი შეშფოთდა, ღრმად ჩაფიქრდა და თვალებიდან ცრემლები წამოსცვივდა.
-ვაიმე! - ნაღვლიანად თქვა მან, - თუ დედაჩემი და ჩემი მეუღლე ასე გამიუცხოვდებიან, რა მეშველება მომავალ ცხოვრებაში, როდესაც უფალი მობრძანდება ცოცხალთა და მკვდართა გასაკითხად და თითოეულს მიაგებს საქმეთა მათთაებრ?
მან ხელმეორედ წაიკითხა მათი წერილი და წამოიძახა:
-გზააბნეულო! ევედრე შენს გამომხსნელს, რათა მოგიტევოს შენი საშინელი ცოდვა! ევედრე! ის მოწყალეა და არ სურს ცოდვილის სიკვდილი, არამედ სიხარულით მიიღებს სინანულს.
იმ დროიდან წმინდა იაკობი დღედაღამ, მაცხოვრის ჯვარცმის წინ გართხმული ტიროდა და ქვითინებდა; შემუსვრილი გულის ეს სინანული გრძელდებოდა მანამ, სანამ ეს ზოგიერთმა უწმინდურმა არ იხილა. მათ ქრისტიანთა მდევნელ მეფესთან დაასმინეს და მართალმა მოწამის გვირგვინი მიიღო.
აი, ჭეშმარიტი სინანულის მაგალითი! წმიდა იაკობი დედასა და მეუღლეს დაემორჩილა, ამა სოფლის სიამენი უარყო და კვლავ კერპების თაყვანისცემას სიკვდილი ამჯობინა. ჩვენ კი ყოველდღიურად გვესმის უფლის წინამორბედის სიტყვები: "შეინანეთ, რამეთუ მოახლოებულ არს სასუფეველი ცათა" - მუდამ ყურებში ვატარებთ, ზოგჯერ ვევედრებით კიდევაც, მაგრამ ეკლესიიდან გამოსვლის შემდეგ კვლავ ვეძლევით ამაო და ცოდვიან ცხოვრებას. ჩვენ ყოველწლიურად ვაღიარებთ ღვთის წინაშე შეცოდებებს; მაგრამ რისთვის ვაკეთებთ ამას? ალბათ, უმეტესწილად, მხოლოდ ჩვეულებით, ხშირად კი მხოლოდ და მხოლოდ იძულების გამო

link

ბერძენი მეფის, თეოფილეს მეფობის ჟამს აგარიანელმა თავადმა, ამირმუმნმა ქრისტიანი მხედრობა დაამარცხა და მშვენიერ და დიდ ქალაქ ამორის ალყა შემოარტყა. მაგრამ მას ისეთი მიუდგომელი კედლები და მრავალრიცხოვანი ძალა იცავდა, რომ ბერძნები ყოველ ღამით დიდი რაოდენობით იზმაიტელს ხოცავდნენ; ამირმუმნი ეჭვობდა, ხომ არ ჯობდა, ესოდენ მიუდგომელი ქალაქიდან უკან დაეხია.
მაგრამ, ბერძენთა საუბედუროდ, სამეფო მხედართმთავრებს შორის იყო ვინმე ბათარზისი. ამ მხეცს ზოგიერთ მხედართმთავართან პირადი მტრობა ჰქონდა და გადაწყვიტა, მტრისთვის ქალაქი გადაეცა, რათა მასთან ერთად საძულელი ადამიანებიც დაეღუპა. მან ხელსაყრელი შემთხვევა ამოირჩია აგარიანელებთან, რომლებმაც უკვე ბანაკის აყრა დაიწყეს, წერილიანი ისარი გაგზავნა შემდეგი შინაარსი: "თქვენი მხრიდან ამხელა სისხლისღვრის შემდეგ რატომ მიდიხართ ასე წარუმატებლად? კვლავ მიუდექით კედელს იქიდან, სადაც მარმარილოს ბოძს ხედავთ, ამ მხრიდან ქალაქს მე ვიცავ და გეფიცებით, რომ დაგეხმარებით. სხვათა შორის, ისიც უწყით, რა ჯილდოს იმსახურებს თქვენი კეთილისმყოფელი და მეგობარი". ისარი შეამჩნიეს, წერილი ამირმუმნს გადასცეს, რომელმაც წაიკითხა და დაუყოვნებლივ გამოიყენა ბოროტმოქმედის რჩევა.
ყრუ ღამეს, როდესაც ამორეველნი მტრისგან საშიშროებას არ მოელოდნენ, აგარიანელებმა ძალა მოიკრიბეს და გაშმაგებულებმა შეუტიეს ქალაქის იმ ნაწილს, რომელსაც ბათარზისი იცავდა. მოქალაქეები და მხედრები თავდაცვას ცდილობდნენ, მაგრამ ბოროტმოქმედმა იარაღი თავისი თანამემამულეებისკენ მიმართა და მტერი წინააღმდეგობის გარეშე შევიდა ქალაქში. საშინელი სისხლისღვრა გაიმართა; ყველაფერი ნაცრად იქცა; ქრისტიანი ბელადები ტყვედ ჩაიგდეს; სამშობლოს გადამცემმა ბათარზისმა ცრუ წინასწარმეტყველის რწმენა, ამირმუმნისაგან კი - ჯილდოდ დიდი ქონება და დიდებულის ხარისხი მიიღო.
შვიდი წლის განმავლობაში საბრალო მხედართმთავრები ბნელ წყვდიადში იხსდნენ და მხოლოდ ღვთის იმედზე იყვნენ, რადგან მათი გამოსახსნელი ყოველგვარი გადასახადი ზიზღით უარყვეს. აგარიანელებს მათი სულების დატყვევებაც სურდათ; ხშირად უგზავნიდნენ დიდებულებსა და ბრძენთ, რათა თავიანთ მხარეს მოედრიკათ ისინი, მაგრამ ამაოდ; მოდიოდა ბათარზისიც, მაგრამ ისინი მის შეხედვასაც კი უფრთხოდნენ. ბოლოს ამირმუმნი გასასტიკდა და ტყვეებს სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანა.
ორმოცდაორმა მართალმა მამამ ქრისტე მაცხოვრის რწმენისთვის დაღვარა სისხლი... მაგრამ უფალი იმდენად დიდხანს მომთმენია, რამდენადაც მართლმსახული. აგარიანელთა მთავარი გაოცებული იყო მათი რწმენის სიმტკიცისა და თავიანთი მეფის ერთგულებით; მან უეცრად თავისთან იხმო ბათარზისი, რომელიც მათი სიკვდილის გულგრილი მაყურებელი იყო და მრისხანე მზერით მიმართა:
-შენ არ დაიცავი ქრისტეს რწმენა და შენს მეფეს უღალატე; დარწმუნებული ვარ, შესაფერის შემთხვევაში მუჰამედის რწმენასაც უღალატებ და მეც გამცემ. ამიტომ შენი მეორე ბოროტმოქმედებისგან თავს დავიცავ. მან სასჯელის აღმასრულებლებს ანიშნა და მოღალატე თვალის დახამხამებაში ხრამში გადაჩეხეს.
საშინელებაა ზეციური მამის ღალატი! ასევე უსაშინლესია მეფის, მამულის მამის ღალატი!.. როგორც თავისი მეფის მოღალატე მოქალაქე ვერ იქნება ქრისტიანი, ასევე უფლის რწმენის უარმყოფელი ქრისტიანი თავისი ქვეყნის მოქალაქე ვერ იქნება. რამეთუ როგორ გაუწევს მიწიერ მეფეს ერთგულებას, ვინც ზეციურ მამას უღალატა

link