როდესაც თქვენ საყდარში სდგეხართ, წირვა–ლოცვასა ისმენთ, მაშინ თქვენ ღმერთს ადიდებთ, ღმერთს მადლობთ, ღმერთს ლოცულობთ, მაშასადამე ღვთის მუშაკნი ხართ, ღვთისა საქმისა მოქმედნი ხართ. მართალია, საყდარში ლოცვებს კითხულობენ, გალობასა წარმოსთქვამენ მღვდელნი და სხვანი სამღვდელო პირნი, მაგრამ თქვენც, ერისკაცნი, მოზიარენი ხართ ღვთისმსახურებაში.
გაიხსენე უფალი, რომელიც მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ დიდებით ავიდა ზეცას მეორმოცე დღეს და რომელიც ზის მარჯვენით მამისა; გაიხსენე მის მიერ ნათქვამი აღთქმა: "უკუეთუ ვინმე მე მმსახურებდეს, მე შემომიდეგინ; და სადაცა მე ვიყო, მუნცა მსახური ჩემი იყოს. და უკუეთუ ვინმე მე მმსახურებდეს, პატივ-სცეს მას მამამან ჩემმან" (ინ. 12, 26) და შენ იესოსთვის მსახურება კეთილად (მთ. 11, 30) და ტკბილად მოგეჩვენება.
„ყოველსა, რასაცა იქმოდეთ, – გვასწავებს მოციქული პავლე – სიტყვით, გინა საქმით, ყოველსავე სახელითა უფლისა იესო ქრისტესითა, მადლობდით ღმერთსა და მამასა მის მიერ“. ანუ კვალად იგივე მოციქული სწერს: „ყოველსავე, რასაცა იქმოდეთ, გულითად იქმოდეთ, ვითარცა უფლისასა და ნუ ვითარცა კაცთასა“ (კოლ. 3. 14, 20). ერთი სიტყვით, ვინც იქცევა სიმართლით, გულწრფელად, ვისაც ღმერთი ახსოვს და აქვს სინიდისი, იგი არის ღვთისმსახური და ღვთის მონა, გარნა ვინც არის უმართლო, ცუდის ხასიათისა, მცონარე, მეშფოთე, მოძულე, იგი ემონება მამონასა და არა ღმერთსა.
როდესაც ხედავს ზოგიერთ მოძღვარს, რომელიც არ შეეფერება სამღვდელო ხარისხს, მრევლიდან მრავალი ხშირად გაურკვევლობაში ვარდება იმის გამო: არის თუ არა მადლმოსილი ის ღვთისმსახურება, რომელსაც ის აღასრულებს? ასეთ ერისკაცთა დასამშვიდებლად და სანუგეშოდ მოვიყვან წმიდა იოანე ოქროპირის შენიშვნას: "მღვდელი მხოლოდ პირს აღებს, ყველაფერს კი ღმერთი აღასრულებს". წმიდა იოანე ოქროპირის ეს შენიშვნა მართლაც ჭეშმარიტებაა. მთესველი ხშირად უსუფთაო ხელით თესავს მარცვალს. ამის მიუხედავად, ყანა, ღვთის წყალობით, უხვ მოსავალს იძლევა.