ამაყი ყოველთვის დაუკმაყოფილებელია. იგი არ შეიძლება ბედნიერი იყოს, რადგან ბედნიერია ის, ვინც იმას

ამაყი ყოველთვის დაუკმაყოფილებელია. იგი არ შეიძლება ბედნიერი იყოს, რადგან ბედნიერია ის, ვინც იმას სჯერდება, რაც აქვს. ამაყი ამ მიწიერი ცხოვრებით ცხოვრობს. ის თავისი გულით მარადისობას ვერ შეიგრძნობს, რამდენადაც მასში მოუნანიებელი ცოდვები, ვნებები ბუდობენ; ამაყს ხომ არ შეუძლია მოინანიოს, ის ყველაფერში მართალია; მას არ შეუძლია ილოცოს, თუნდაც კითხულობდეს ლოცვის სიტყვებს, რადგან თვლის: რამეზე ევედროს და ითხოვოს – ეს მას არ შეშვენის.