ავტორი:
წმ. ეპისკოპოსი გაბრიელი(ქიქოძე)
თემა: წყევლა
ზოგიერთნი აწინდელნი ქრისტიანენი ისე მიჩვეულნი არიან წყევასა და შეჩვენებასა კაცთასა, რომელ თითქმის ყოველ წამს, მცირე რამეზე გული თუ მოუვიდათ, მაშინვე განიმეორებენ საშინელთა ამ სიტყვათა: „დასწყევლოს ღმერთმა“. რისგან არის ეს სამწუხარო ჩვეულება? იქიდან, რომ იგინი ლაპარაკობენ და სცხოვრებენ დაუფიქრებლად; მისგან, რომელ არ არიან მიჩვეულნი დაუკვირდნენ საკუთართა თვისთა სიტყვათა და საქმეთა; განიხილონ, განსაჯონ თვისი ცხოვრება და ხასიათი; კიდევ იქიდან, რომელ არ არიან მიჩვეულნი აღვირასხმად თვისისა ენისა და ცუდისა ზნეობისა. კაცი, რომელიც თავის მოყვარეზე იტყის: „დასწყევლოს ღმერთმაო“, ამით თვით ღმერთს სთხოვს, რომ გააუბედუროს ის კაცი, დაჰსაჯოს, ანუ მოჰკლას. მაშასადამე, რა უგუნური უნდა იყოს ის კაცი, რომელიც სწყევლის მოყვასსა თვისსა. იმას ჰგონია, რომ ღმერთი შეეწევა მას ბოროტს საქმეში, აღუსრულებს მისსა ბოროტსა თხოვნასა, ერთი სიტყვით, მისი ამხანაგი შეიქმნება და მისი ცოდვის მოზიარე.
|
|
|
