ღმერთი გვიმჟღავნებს თავის კაცთმოყვარემას არა მარტო მაშინ, როდესაც სიკეთეს ჩავდივართ, არამედ მაშინაც, როდესაც შეურაცხვყოფთ და განვარისხებთ მას. რა სულგრძელად ითმენს ჩვენს უსჯულოებებს, ხოლო როდესაც გვსჯის, მაშინაც რაოდენ გულმოწყალედ გვსჯის!

link

თუკი ლოცვისას გულისსიტყვების განბნევა გძლევს, დაიმდაბლე თავი ღვთის წინაშე და ითხოვე მიტევება: "შეგცოდე, უფალო, სიტყვით, საქმით, გულისსიტყვით და ყველა ჩემი გრძნობით". ყოველთვის უნდა ვეცადოთ, რომ არ ავყვეთ გონების მიმოტაცებას, რამეთუ ამ გზით და ეშმაკის მზაკვრობით სული ღმერთის ხსოვნას და მის სიყვარულს განეშორება. მაკარი დიდი ამბობს: "ეშმაკი სულ იმის მცდელობაშია, რომ ჩვენს გონებას ღმერთის ხსოვნა, მისი შიში და სიყვარული მოსტაცოს"

link

link

სევდა გულის ჭიაა, რომელიც მშობელ დედას ღრღნის. ვინც ვნებებს სძლია, იმან სევრასაც სძლია; ვნებებისაგან ძლეული კი, სევდის ბორკილებს ვერ გაექცევა. როგორც ავადმყოფს გამოვარჩევთ ხოლმე სახის ფერით, ისე ვნებებით შეპყრობილს ამხილებს სევდა. ვისაც ეს სოფელი უყვარს, იმას შეუძლებელია სევდა არ სძლევდეს, ხოლო კაცი, რომელმაც მოიძულა სოფელი, მუდამ მხიარულია. როგორც ცეცხლი წმენდს ოქროს, ისე ღმერთისმიერი მწუხარება წმენდს ცოდვილ გულს

link

link

არ უნდა გვაინტერესებდეს სხვისი საქმეები, არ უნდა ვფიქრობდეთ და ვლაპარაკობდეთ მათზე, არ უნდა მივბაძოთ მათ, "რომელთა პირი იტყოდა ამაოებასა" (ფსალმ. 143,8), არამედ ვევედროთ უფალს: "საიდუმლოთა ჩემთაგან განმწმიდე მე და უცხოთაგან იცევ მონა შენი" (ფსალმ. 18,13-14)

link

ყურადღებიანი ადამიანის გონება თითქოს შინაგანი იერუსალიმის მცველი ანუ დაუძინებელი დარაჯია. რაკიღა სულიერი ხედვა მოიხვეჭა, იგი განწმენდილი თვალით უყურებს მის სულთან მოახლოებულ ბოროტ გულისსიტყვებს, როგორც დავით მეფე ამბობს: "იხილა თუალმან ჩემმან მტერთა ჩემთა" (ფსალმ. 91,12). არ უნდა გვაინტერესებდეს სხვისი საქმეები, არ უნდა ვფიქრობდეთ და ვლაპარაკობდეთ მათზე, არ უნდა მივბაძოთ მათ, "რომელთა პირი იტყოდა ამაოებასა" (ფსალმ. 143,8), არამედ ვევედროთ უფალს: "საიდუმლოთა ჩემთაგან განმწმიდე მე და უცხოთაგან იცევ მონა შენი" (ფსალმ. 18,13-14)

link

link

ბასილი დიდი, გრიგოლ ღმრთისმეტყველი, იოანე ოქროპირი, კირილე იერუსალიმელი, ამბროსი მედიოლანელი სიყრმიდან ვიდრე აღსასრულემდე ქალწულები იყვნენ, მთელი მათი ცხოვრება სულისათვის და არა ხორცისათვის ზრუნვა იყო.
ჩვენც მთელი ზრუნვა სულს უნდა დავუთმოთ, ხორცი კი მოვამაგროთ მხოლოდ იმისათვის, რომ იგი სულის განმტკიცებას შეეწეოდეს

link

როდესაც კაცი შინაგანად მარადიულ ნათელს ჭვრეტს, მაშინ გონება სუფთა რჩება და არავითარი გრძნობადი წარმოდგენები არ უჩნდება, არამედ მთლიანად ხელთუქმნელი სიკეთის ჭვრეტაშია დანთქმული, ავიწყდება ყოველივე გრძნობადი, საკუთარი თავის აღქმაც კი არ სურს, არამედ მზად არის სადღაც კუთხეში დაიმალოს, ოღონდ არ მოაკლდეს ერთადერთი სიკეთე - ღმერთი. სწორედ ეს ნათელი იმავე დროს არის ღმერთ

link