ავტორი:
არქიმანდრიტი რაფაელი(კარელინი)
თემა: აბორტი
გარყვნილება, ოჯახების დანგრევა და აბორტთა რაოდენობის ზრდა - ურთიერთდაკავშირებული პროცესებია. ამ უკანასკნელ წლებში მრავალი ეკლესია გახდა მოქმედი, მიმდინარეობს ძველ ტაძართა აღდგენითი სამუშაოები, შენდება ახლები, მრევლი ეკლესიებში სულ უფრო იზრდება. მაგრამ ამავე დროს აბორტთა სტატისტიკის მაჩვენებელი არ კლებულობს. რით აიხსნება ამგვარი პარადოქსი? საერთოდ, მოქმედი ეკლესიები და წირვალოცვაზე დამსწრე მორწმუნეთა რაოდენობა გარეგნულად განსაზღვრავს ერის სულიერებას, ეს, თუ შეიძლება ითქვას, მისი მატერიალური ორიენტირია. მაშ, რა ხდება? - ბოროტების შავბნელი სამყარო ქრისტიანობასთან ბრძოლაში უკან არ იხევს და თუ დაიხევს, მხოლოდ იმისთვის, რათა სხვა სტრატეგიული პოზიციები დაიკავოს. ეკლესია - ის სულიერი გარემოა, სადაც ადამიანის სული ღმერთს მიეახლება. თვინიერ ამისა, ტაძრები, რაოდენ ბევრიც არ უნდა იყოს, ყოფილი სულიერების სასაფლაოზე მხოლოდ საფლავის ქვებიღა დარჩება. ტაძრები იკურთხება, მაგრამ ამის პარალელურად გაცილებით ინტენსიურად იხსნება დაკანონებული ან შენიღბული „საროსკიპოები“, ღამის კლუბები, ვიდეოთეკები და ა.შ. რელიგიურ ლიტერატურას გამოსცემენ, მაგრამ ამის გვერდით გაცილებით ფართო მასშტაბით გამოდის რაც შეიძლება აშკარად გამოხატული ბილწი, აღვირახსნილი პორნოგრაფიული ლიტერატურა, კინოფილმები, ვიდეოფილმები და სხვა სულიერი საწამლავი, რომელიც ნარკომანიაზე მეტად წამლავს თანამედროვე საზოგადოებას: ბავშვებს იმ ცხოვრებანანახ მოხუცებად აქცევს, რომლებსაც უკვე ყველანაირი გარყვნილება გამოუცდიათ, ხოლო მხცოვანებს ასაკს ავიწყებს და გულარძნილ, უწესო ჭაბუკთ ამსგავსებს.
ხალხი ცინიზმისა და გარყვნილების გარემოში ცხოვრობს. მათი სითავხედე იქამდე მიდის, რომ უმანკოებისა და სირცხვილის განცდას სიბნელედ, ძველ გადმონაშთად ანუ ატავიზმად აცხადებენ. გახრწნილება გადმოგვყურებს მაღაზიის ვიტრინებიდან, რეკლამებიდან, ჟურნალების ფურცლებიდან. სექსითა და გარყვნილებით გაჟღენთილი ადამიანები უგრძნობი გვამებივით დგანან ტაძრებში. გარყვნილების მიკრობი - ყველაზე საშიში ბაქტერიაა. მხოლოდ ხანგრძლივი მონანიებითა და წლების მანძილზე დაუღალავი ბრძოლით არის შესაძლებელი სიბილწის ბაქტერიის თავიდან მოცილება და ღმერთთან მიახლება, თანაზიარება. სწორედ ამიტომ აღვირახსნილების ამ მორევში, დამახინჯებულ მგრძნობელობაში, ცინიზმში, ველურ, მაგრამ დახვეწილ გარყვნილებაში ეკლესია მხოლოდ მცირედთათვის რჩება საკურნებელ საავადმყოფოდ, ხოლო უმრავლესობისთვის მორგად იქცევა, სადაც სინანულისა და საკუთარ ვნებებთან ბრძოლის გარეშე ადამიანები ხრწნად გვამებს ემსგავსებიან. სატანამ იცის რასა იქმს! ადამიანის სულის შინაგანი ტაძრის გახრწნით და სინანულის განცდის ჩახშობით, მას უკვე აღარ ეშინია იმ ტაძრებისა, რომლის წინაშეც ჯერ კიდევ გუშინ თრთოდა და კანკალებდა. ჩვენ იმ ადამიანებს ვგავართ, რომელთათვისაც საავადმყოფოებს აშენებენ, მაგრამ იმავდროულად გვერდით ათეულობით ატომურ რეაქტორს უდგამენ, რომელიც სასიკვდილო გამოსხივებას უშვებს. ჯერ რადიაციის დოზა მიიღე, მერე წადი და იმკურნალე! გარყვნილებით შებილწული სული, როგორც წესი, უკვე უძლური ხდება თვითგანმტკიცების, მძიმე შრომისა და ვნებებთან დაუღალავი ბრძოლისთვის. ასე იქმნება ჩაკეტილი წრე!
ყოველი ცოდვა განვითარების რამდენიმე ფაზას გადის. ვიდრე ქალი საკუთარი შვილის მკვლელობას განახორციელებს, შინაგანად მთელ რიგ ცოდვებს ჩადის, რომლებიც ჯაჭვის რგოლებივით გადაბმულია ერთმანეთზე. დედამ რომ შვილი მოკლას, უპირველეს ყოვლისა მისდამი სიყვარული უნდა ჩაიხშოს გულში. ეს უკვე განდგომაა ქრისტესგან, რომელიც თავად არის სიყვარული და რომელმაც თქვა: „აცადეთ ყრმებსა მაგას მოსვლად ჩემდა“ (მათ. 19, 14).
ასევე ქალმა უნდა მოისპოს მასში ბუნებრივად არსებული დედობრივი ინსტინქტი და ამით ნადირზე უარესი გახდეს, რადგან ცხოველებშიც კი დედობრივი ინსტინქტი იმდენად ძლიერია, რომ ისინი სიცოცხლესაც კი წირავენ ნაშიერის გადარჩენისთვის. შემდეგ დედამ უნდა შინაგანად გაიუცხოვოს საკუთარი შვილი, უყუროს მას არა როგორც საკუთარ სისხლსა და ხორცს, არამედ როგორც ორგანიზმში არსებულ უცხო სხეულს, რაღაცა სიმსივნეს ან კისტას, რომელიც უნდა მოიკვეთოს. მან უნდა უარყოს საუკუნო ცხოვრების მნიშვნელობა, მან უნდა წაართვას ბავშვს ცხონების უფლება, რადგან უნდა დატოვოს იგი ნათლისღებისა და ეკლესიასთან თანაზიარების გარეშე. ის უარყოფს ღვთის უფლებას ამ ბავშვზე და თვლის, რომ შეუძლია მოეპყროს მას როგორც ნივთს. ის ამავე დროს ღვთის განგებას უარყოფს და ფიქრობს, რომ ვერ გაზრდის ამ ბავშვს. იგი ძველი და ახალი აღთქმის უარმყოფელია, რომელშიც ნათქვამია: „არა კაც-ჰკლა“.
უპირისპირებს რა ბავშვის სიცოცხლეს - პირად კეთილდღეობას, დედა უარს ამბობს საკუთარ ჯვარზე, უფრო მეტიც, ბავშვის მკვლელობით ის ფეხქვეშ თელავს მის კუთვნილ ჯვარს. დედა, რომელიც შვილს კლავს, შინაგანი სინდისის ხმას ახშობს თავისთავში და საკუთარი ზნეობის მკვლელი ხდება. ბავშვის მკვლელობა ცხადყოფს, რომ ასეთი დედა უმაღლეს ფასეულობად თავისთავს მიიჩნევს. ე.ი. რაფინირებული ეგოიზმისა და ეგოცენტრიზმის პირდაპირი გამოვლინებაა.
დედა, თავისი ჩვილის მოკვლით დემონთან ერთსულოვანი ხდება, სატანასთან, რომელზედაც მაცხოვარმა თქვა: „იგი კაცისმკვლელი იყო დასაბამითგან“ (იოანე 8, 44).
ბავშვის ფიზიკურად მოკვლამდე დედა მას ჯერ თავის გულსა და ფიქრებში კლავს და შვილი, რომელიც ორგანულ კავშირშია მასთან, ინსტინქტურად გრძნობს ამას. ის შფოთვას იწყებს. ჯერ კიდევ ფიზიკურ წამებასა და მკვლელობამდე, ბავშვი წინასწარ გრძნობს მთელ ამ საშინელებას.
საკუთარ შვილთა მკვლელი მშობლები მთელი კაცობრიობის მტრები არიან. ისინი კაცობრიობის აწმყოს მტრები არიან, რადგან მთელი საკაცობრიო ოჯახის კუთვნილ არსებებს ანადგურებენ; ისინი დამნაშავენი არიან კაცობრიობის მომავლის წინაშეც, რადგან მშობელთა ზნეობრივი დანაშაულები ნერვულ დაავადებებსა და შთამომავლურ სიგონჯეში ტრანსფორმირდება. ისინი კაცობრიობის მტრები არიან იმიტომაც, რომ თავიანთი დანაშაულით ზრდიან და აძლიერებენ შავი, დემონური, დამანგრეველი ძალების ველს, რომელიც მუქი ღრუბელივით ჩამოსწოლია დედამიწას. დანაშაულთა სისხლი ზეცამდე აღწევს და ღმერთს შეჰღაღადებს, ჩვილთა ამ ჰეკატომბას კაცობრიობის სხვა ცოდვებიც ერწყმის და რისხვად გვატყდება მიწისძვრებისა და კატაკლიზმების, ატომური ომის, საყოველთაო შიმშილის, განუკურნებელი სენებისა და სხვა უბედურებების სახით.
სოლომონის იგავებში ნათქვამია: „წარსაწყმედელსა შინა უღმერთოი იგი მოიტაცების“ (იგავ. 10, 24). ვინც უდანაშაულო ჩვილების სისხლით ცდილობს, ილუზორული ბედნიერება და სიამტკბილობის უფლება იყიდოს (რომელსაც არაფრის გამო არ დათმობს), ის მსოფლიო ტრაგედიას აჩქარებს, იმ დროს აახლოებს, როცა მსხვერპლთა სისხლით გაჟღენთილი დედამიწა ხანძართა ალში, შიმშილსა და ომის ქარცეცხლში ტანჯვისგან „მოიკრუნჩხება“.
ხალხი ცინიზმისა და გარყვნილების გარემოში ცხოვრობს. მათი სითავხედე იქამდე მიდის, რომ უმანკოებისა და სირცხვილის განცდას სიბნელედ, ძველ გადმონაშთად ანუ ატავიზმად აცხადებენ. გახრწნილება გადმოგვყურებს მაღაზიის ვიტრინებიდან, რეკლამებიდან, ჟურნალების ფურცლებიდან. სექსითა და გარყვნილებით გაჟღენთილი ადამიანები უგრძნობი გვამებივით დგანან ტაძრებში. გარყვნილების მიკრობი - ყველაზე საშიში ბაქტერიაა. მხოლოდ ხანგრძლივი მონანიებითა და წლების მანძილზე დაუღალავი ბრძოლით არის შესაძლებელი სიბილწის ბაქტერიის თავიდან მოცილება და ღმერთთან მიახლება, თანაზიარება. სწორედ ამიტომ აღვირახსნილების ამ მორევში, დამახინჯებულ მგრძნობელობაში, ცინიზმში, ველურ, მაგრამ დახვეწილ გარყვნილებაში ეკლესია მხოლოდ მცირედთათვის რჩება საკურნებელ საავადმყოფოდ, ხოლო უმრავლესობისთვის მორგად იქცევა, სადაც სინანულისა და საკუთარ ვნებებთან ბრძოლის გარეშე ადამიანები ხრწნად გვამებს ემსგავსებიან. სატანამ იცის რასა იქმს! ადამიანის სულის შინაგანი ტაძრის გახრწნით და სინანულის განცდის ჩახშობით, მას უკვე აღარ ეშინია იმ ტაძრებისა, რომლის წინაშეც ჯერ კიდევ გუშინ თრთოდა და კანკალებდა. ჩვენ იმ ადამიანებს ვგავართ, რომელთათვისაც საავადმყოფოებს აშენებენ, მაგრამ იმავდროულად გვერდით ათეულობით ატომურ რეაქტორს უდგამენ, რომელიც სასიკვდილო გამოსხივებას უშვებს. ჯერ რადიაციის დოზა მიიღე, მერე წადი და იმკურნალე! გარყვნილებით შებილწული სული, როგორც წესი, უკვე უძლური ხდება თვითგანმტკიცების, მძიმე შრომისა და ვნებებთან დაუღალავი ბრძოლისთვის. ასე იქმნება ჩაკეტილი წრე!
ყოველი ცოდვა განვითარების რამდენიმე ფაზას გადის. ვიდრე ქალი საკუთარი შვილის მკვლელობას განახორციელებს, შინაგანად მთელ რიგ ცოდვებს ჩადის, რომლებიც ჯაჭვის რგოლებივით გადაბმულია ერთმანეთზე. დედამ რომ შვილი მოკლას, უპირველეს ყოვლისა მისდამი სიყვარული უნდა ჩაიხშოს გულში. ეს უკვე განდგომაა ქრისტესგან, რომელიც თავად არის სიყვარული და რომელმაც თქვა: „აცადეთ ყრმებსა მაგას მოსვლად ჩემდა“ (მათ. 19, 14).
ასევე ქალმა უნდა მოისპოს მასში ბუნებრივად არსებული დედობრივი ინსტინქტი და ამით ნადირზე უარესი გახდეს, რადგან ცხოველებშიც კი დედობრივი ინსტინქტი იმდენად ძლიერია, რომ ისინი სიცოცხლესაც კი წირავენ ნაშიერის გადარჩენისთვის. შემდეგ დედამ უნდა შინაგანად გაიუცხოვოს საკუთარი შვილი, უყუროს მას არა როგორც საკუთარ სისხლსა და ხორცს, არამედ როგორც ორგანიზმში არსებულ უცხო სხეულს, რაღაცა სიმსივნეს ან კისტას, რომელიც უნდა მოიკვეთოს. მან უნდა უარყოს საუკუნო ცხოვრების მნიშვნელობა, მან უნდა წაართვას ბავშვს ცხონების უფლება, რადგან უნდა დატოვოს იგი ნათლისღებისა და ეკლესიასთან თანაზიარების გარეშე. ის უარყოფს ღვთის უფლებას ამ ბავშვზე და თვლის, რომ შეუძლია მოეპყროს მას როგორც ნივთს. ის ამავე დროს ღვთის განგებას უარყოფს და ფიქრობს, რომ ვერ გაზრდის ამ ბავშვს. იგი ძველი და ახალი აღთქმის უარმყოფელია, რომელშიც ნათქვამია: „არა კაც-ჰკლა“.
უპირისპირებს რა ბავშვის სიცოცხლეს - პირად კეთილდღეობას, დედა უარს ამბობს საკუთარ ჯვარზე, უფრო მეტიც, ბავშვის მკვლელობით ის ფეხქვეშ თელავს მის კუთვნილ ჯვარს. დედა, რომელიც შვილს კლავს, შინაგანი სინდისის ხმას ახშობს თავისთავში და საკუთარი ზნეობის მკვლელი ხდება. ბავშვის მკვლელობა ცხადყოფს, რომ ასეთი დედა უმაღლეს ფასეულობად თავისთავს მიიჩნევს. ე.ი. რაფინირებული ეგოიზმისა და ეგოცენტრიზმის პირდაპირი გამოვლინებაა.
დედა, თავისი ჩვილის მოკვლით დემონთან ერთსულოვანი ხდება, სატანასთან, რომელზედაც მაცხოვარმა თქვა: „იგი კაცისმკვლელი იყო დასაბამითგან“ (იოანე 8, 44).
ბავშვის ფიზიკურად მოკვლამდე დედა მას ჯერ თავის გულსა და ფიქრებში კლავს და შვილი, რომელიც ორგანულ კავშირშია მასთან, ინსტინქტურად გრძნობს ამას. ის შფოთვას იწყებს. ჯერ კიდევ ფიზიკურ წამებასა და მკვლელობამდე, ბავშვი წინასწარ გრძნობს მთელ ამ საშინელებას.
საკუთარ შვილთა მკვლელი მშობლები მთელი კაცობრიობის მტრები არიან. ისინი კაცობრიობის აწმყოს მტრები არიან, რადგან მთელი საკაცობრიო ოჯახის კუთვნილ არსებებს ანადგურებენ; ისინი დამნაშავენი არიან კაცობრიობის მომავლის წინაშეც, რადგან მშობელთა ზნეობრივი დანაშაულები ნერვულ დაავადებებსა და შთამომავლურ სიგონჯეში ტრანსფორმირდება. ისინი კაცობრიობის მტრები არიან იმიტომაც, რომ თავიანთი დანაშაულით ზრდიან და აძლიერებენ შავი, დემონური, დამანგრეველი ძალების ველს, რომელიც მუქი ღრუბელივით ჩამოსწოლია დედამიწას. დანაშაულთა სისხლი ზეცამდე აღწევს და ღმერთს შეჰღაღადებს, ჩვილთა ამ ჰეკატომბას კაცობრიობის სხვა ცოდვებიც ერწყმის და რისხვად გვატყდება მიწისძვრებისა და კატაკლიზმების, ატომური ომის, საყოველთაო შიმშილის, განუკურნებელი სენებისა და სხვა უბედურებების სახით.
სოლომონის იგავებში ნათქვამია: „წარსაწყმედელსა შინა უღმერთოი იგი მოიტაცების“ (იგავ. 10, 24). ვინც უდანაშაულო ჩვილების სისხლით ცდილობს, ილუზორული ბედნიერება და სიამტკბილობის უფლება იყიდოს (რომელსაც არაფრის გამო არ დათმობს), ის მსოფლიო ტრაგედიას აჩქარებს, იმ დროს აახლოებს, როცა მსხვერპლთა სისხლით გაჟღენთილი დედამიწა ხანძართა ალში, შიმშილსა და ომის ქარცეცხლში ტანჯვისგან „მოიკრუნჩხება“.
|
|
|
