ავტორი:
არქიმანდრიტი რაფაელი(კარელინი)
თემა: ბედნიერება
ჩვენ ყველა ვეძიებთ ბედნიერებას, კეთილდღეობას, მაგრამ ვპოულობთ განა? სოფელი მისეულ სიხარულს გვთავაზობს, მაგრამ ეს სიხარული ხანმოკლეა, სწრაფად ბეზრდება, მოჰყირჭდება ადამიანს. ის თითქოს მარილიან წყალს სვამს და ასე ცდილობს წყურვილის მოკვლას, ამით კი წყურვილი უფრო უძლიერდება. შეუძლებელია რაიმე მიწიერმა ფასეულობამ აღავსოს ადამიანის გული და მას ჭეშმარიტი მშვიდობა მისცეს. ჩვენს თავს რომ ვკითხოთ - როდის ვიყავით ცხოვრებაში ყველაზე უფრო ბედნიერები? - შეგვიძლია ვთქვათ: მაშინ, როცა მეტად გულმოდგინედ ვლოცულობდით, განსაკუთრებით - სასწაულმოქმედი ხატებისა და სიწმიდეების წინაშე. მაშინ იღვიძებდა ჩვენი სული და თითქოს მკვდრეთით ვდგებოდით. ჩვენს წინაშე იშლებოდა სხვა სამყარო და სულის სიღრმეში არამიწიერ სიხარულს ვგრძნობდით, რაც ჩვენს მიერ განცდილ არცერთ გრძნობას არ ჰგავდა
|
|
|
