სათნოება არის სულიერი მდგომარეობა, როდესაც განიცდი სწრაფვას ღმრთისკენ და რომელიც გიადვილებს ღმრთის ნების აღსრულებას.

სათნოებას ვიძენთ მაშინ, როდესაც მის შესახებ ვევედრებით ღმერთს და ვიწვრთნებით მასში.

სათნოება იყოფა ღმრთიურად და კეთილზნეობრივად.

ღმრთიუს სათნოებებს მიეკუთვნება: რწმენა, სასოება და სიყვარული.

იმიტომ, რომ ისინი სულს ღმრთისკენ წარმართავენ და სხვა სათნოებათა საფუძველს წარმოადგენენ.

ეს არის მტკიცე რწმენა ინისა, რომ არსებობს ღმერთი და ყველას გვმართებს დავიცვათ მისი წმიდა სჯული.

ეს არის ღმრთის ნების მინდობა და რწმენა იმისა, რომ ღმერთი თავისი უსაზღვრო მოწყალებით მუდამ ზრუნავს ჩვენზე და ჩვენი ხსნისთვის.

ეს არის ჩვენი შინაგანი ძალა, რომელიც ღმერთისკენ გვიზიდავს, რათა ის ყველაზე მეტად გვიყვარდეს და მზადყოფნაში ვიყოთ ყოველივე შევწიროთ მას.
    განმარტება
    პავლე მოციქული ამბობს: ,,აწ ესერა ჰგიეს სარწმუნოება, სასოებაი და სიყვარული არს" (Iკორ.13,13).

კეთილზნეობრივი სათნოებანია:
    1. მორჩილება ღმრთისა და თავმდაბლობა ადამიანთა წინაშე,
    2. გულუხვობა,
    3. სულისა და სხეულის სიწმინდე,
    4. კეთილმოსურნეობა მოყვასის მიმართ,
    5. თავშეკავება,
    6. თავმდაბლობა,
    7. გულმოდგინება საქმესა და ლოცვაში.
    განმარტება
    I. სათნოებას ღმერთთან მივყავართ, ცოდვა განგვაშორებს ღმერთისგან.
    II. სათნოებას ადამიანები თანხმობასა და ძმობისკენ მიყავს, ცოდვა ბოროტებასა და უწესრიგობას სთესავს.
    III. ღმრთის წინაშე მორჩილებასა და თავის დამდაბლების გარეშე ადამიანს არ ძალუძს სულიერი წარმატების მოპოვება. მაცხოვარმა ბრძანა, რომ ამპარტავანი ფარისეველი ტაძრიდან გაუმართლებელი გამოვიდა მაშინ, როდესაც თავმდაბალი მეზვერე განმართლებულ იქნა (ლკ.18,10-14).

ესენია: ლოცვა, მარხვა და მოწყალება.

აუცილებელია; იაკობ მოციქული თავის ეპისტოლეში ამბობს, რომ ,,სარწმუნოება თვინიერ საქმეთაისა მკდუარ არს" (იაკ.2,20).

უნდა აღვასრულოთ:
    1. ნებაყოფლობით, ღმრთისადმი სიყვარულით, პატივითა და დიდებით.
    2. საღმრთო სჯულის მიხედვით.

ლოცვა არის გონებისა და გულის წარმართვა ღმრთისაკენ, საუბარი ღმერთთან.

შეგვიძლია ვილოცოთ სხვადასხვაგვარად:
    1. ხმამაღლა - კითხვით ან გალობით,
    2. უხმოდ და უსიტყვოდ,
    3. ერთპიროვნულად ან საჯაროდ,
    4. მარტო ან სხვებთან ერთად,
    5. ფეხზე მდგართ ან მუხლომოდრეკით.
    განმარტება
    უსიტყვოდ ვლოცულობთ მაშინ, როდესაც ღმერთს მივმართავთ გონებით, როცა საღმრთო საქმეებს ვიზრახავთ.

შინაარსის მიხედვით არის:
    1. სადიდებელი ლოცვები,
    2. სავედრებელი ლოცვები,
    3. სამადლობელი ლოცვები.

უნდა ვილოცოთ
    1. ყურადღებით,
    2. თავმდაბლობით,
    3. სასოებით,
    4. მუდმივად.

უნდა ვთხოვოთ ის, რაც გვჭირდება ჩვენ და ჩვენს მოყვასს სულისა და სხეულის გადასარჩენად.

მაშინ, როდესაც ის გულწრფელად არ არის მიმართული ღმერთისადმი ან როდესაც უყურადღებოდ გამოითქმის.
    განმარტება
    მათ შესახებ, ვინც უყურადღებოდ ლოცულობს, მაცხოვარმა ბრძანა: ,,ერი ესე ბაგითა მათითა პატივ-მცემს მე, ხოლო გულნი მათნი შორად განშორებულ არიან ჩემგან" (მთ.15,8).

არ შეისმენს მაშინ:
    1. როდესაც ჯეროვნად არ ვლოცულობთ,
    2. როცა ისეთ რამეს შევთხოვთ, რაც ხსნას არ მოგვიტანს.

უნდა ვილოცოთ როგორც ჩვენთვის, ასევე -
    1. მშობლებისა და ნათესავებისთვის,
    2. ჩვენი სულიერი მოძღვრისა და სამსახურის უფროსებისთვის,
    3. მართლმადიდებელი ეკლესიისა და მამულისათვის,
    4. ყველა ადამიანისათვის - მოყვასისთვისაც და მტრისთვისაც,
    5. ცოცხალთათვის და მიცვალებულთათვის.

ლოცვა შეგვიძლია ყველგან - სახლშიც და სხვაგანაც, მაგრამ განსაკუთრებით უნდა ვლოცულობდეთ ტაძარში.

იმიტომ, რომ
    1. ტაძარი ღმრთის სახლია, ხოლო წმიდა ევქარისტიის საიდუმლოს აღსრულებისას წმიდა ტრაპეზზე თვით მაცხოვარი სუფევს;
    2. ჩვენი ლოცვა ტაძარში თანამლოცველებთან ერთობლივი ლოცვით ძლიერდება.

ხშირად უნდა ვილოცოთ, განსაკუთრებით კი:
    1. დილას და საღამოს,
    2. საზრდელის მიღებამდე და მიღების შემდეგ,
    3. საქმის დაწყებამდე და დამთავრების შემდეგ,
    4. ცოხვრებისეული განსაცდელებისა და ცთუნებების დროს.

უმთავრესად უნდა -
    1. ვმადლობდეთ ღმერთს დღევანდელი დღისთვის,
    2. ვთხოვოთ, რომ თვისი საფარველით დაგვიფაროს,
    3. ვთხოვოთ, რომ შეგვეწიოს კეთილად აღვასრულოთ იმდღევანდელი მორჩილება და დაგვიცვას ცოდვებისგან.

უნდა შეიცავდეს:
    1. სამადლობელს ღმრტისადმი განვლილი დრის გამო,
    2. თხოვნას მშვიდობიანი და უშფოთველი ძილისა და დღის განმავლობაში ჩადენილ ცოდვათა შენდობისთვის.

საზრდელის მიღების წინ ვკითხულობთ ლოცვას: ,,მამაო ჩვენო" ... შემდგომ კი: ,,უფალო იესო ქრისტე, ღმერთო ჩვენო, შენ აკურთხე საზრდელი და სასმელი ესე, ლოცვითა ყოვლადწმიდისა დედისა შენისათა და ყოველთა წმიდათა შენთათა, რამეთუ კურთხეულ ხარ შენ უკუნისამდე, ამინ".

საზრდელის მიღების შემდეგ უნდა ვილოცოთ ასე: ,,გმადლობ შენ, ქრისტე ღმერთო ჩვენო, რამეთუ განმაძღე ჩვენ ქვეყნიერთა კეთილითა შენთაგან; ნუ დამაკლებ ჩვენ ზეცისაცა შენსა სასუფეველსა, არამედ, ვითარცა შორის მოწაფეთა შენთა მიხვედ, მაცხოვარ, და მშვიდობა მიმადლე მათ, ეგრეც ამოვედ ჩვენთანა და გვაცხოვნენ ჩვენ, ამინ", შემდეგ: ,,ღირს არს" ... უფალო შეგვიწყალენ (3-გზის), მეუფეო ზეცათაო გვაკურთხენ.

მასზედ, რომ უფალმა აკურთხოს ჩვენი შრომა.

მადლი უნდა შევსწიროთ ღმერთს იმ შემწეობისთის, რომელიც მოიღო ჩვენთვის.

უნდა ვილოცოთ, რათა უფალმა არ მიგვატოვოს და გამოგვიხსნას მათგან.

განსაკუთრებით უნდა ვილოცოთ კვირა დღეს და სადღესასწაულო დღეებში.
    განმარტება
    I. მიენდე ღმერთის ნებას და ის ყოველთვის შეისმენს შენს თხოვნას.
    II. შეეჩვიე იმას, რომ ყოველი ლოცვის წინ შეუნდო ყველას, ვინც გაწყენინა.
    III. ლოცვისას ნუ იჩქარებ.
    VI. უფალი გვახსნებეს, რომ ვილოცოთ განუწყვეტლად, ყველგან და განსაცდელების ჟამს (ლკ.18,1). განუწყვეტლივ ლოცულობს ის, ვინც მუდამ, - შრომობს თუ ისვენებს, ღმრთის არსებობას შეიგრძნობს. ასეთ ქრისტიანზე შიეძლება ითქვას, რომ ყოველი მისი საქმე თუ წამოწყება ლოცვაა. ასეთი ადამიანი ღმერთში ცოცხლობს და რმერთი ცოცხლობს მასში.

უმთავრესი ლოცვაა ,,მამაო ჩვენო ..." ანუ საუფლო ლოცვა.

იმიტომ, რომ ის მოიცავს ყველაფერს, რისთვისაც უნდა ვილოცოთ.

იმიტომ, რომ ის თავად უფალმა იესო ქრისტემ ასწავლა მოციქულებს.

იკითხება ამგვარად:
    ,,მამაო ჩუენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევა შენი, იყავნ ნება შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქუეყანასა ზედა. პური ჩუენი არსობისა მომეც ჩუენ დღეს და მომიტევენ ჩუენ თანა-ნადებნი ჩუენნი, ვითარცა ჩუენ მიუტევებთ თანა-მდებთა მათ ჩუენთა, და ნუ შემიყვანებ ჩუენ განსაცდელსა, არამედ გვიხსენ ჩუენ ბოროტისაგან, რამეთუ შენი არს სუფევა, ძალი და დიდება საუკუნეთა მიმართ. ამინ" (მთ.6,9-13).