თუკი შენ ჩვენისთანა უმნიშვნელოებზე სიყვარულით დაწერე, რომ ჩვენ არავის დაღუპვა არ გვსურს, მაშინ რას იტყვი იმაზე, ვინც საკუთარ თავს იფიცებდა და ამბობდა: „თუ მინდოდეს ბოროტეულის სიკვდილი, თუ ბოროტეულის მოქცევა თავისი გზიდან და მისი გადარჩენა არ მინდოდეს“ (ეზეკ. 33, 11), მასზე მოციქულიც ადასტურებს და ამბობს: „რომელსა ყოველთა კაცთაი ჰნებავს ცხორებაი და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსვლაი“ (1 ტიმ. 2, 4). ძმაო! ნუ დაიზარებ იესოსთან მიახლებას და თქმას: „უფალო, მიხსნენ ჩუენ, რამეთუ წარვწყმდებით“ (მათე 8, 25), და დაინახავ როგორ ამარცხებს ის ჩვენს მტრებს. ისაუბრე მასთან და თქვი: „უფალო ღმერთო ჩემო! დამიცავი მათგან, რამეთუ შენდამი აღვიღე სული ჩემი“ (ფსალ. 85, 4)“. ხოლო ის, რომ ჭირი და განსაცდელები უნდა მოითმინო, საჭიროდ არ ვთვლი ამის დაწერას, რამეთუ შენ იცი, რას ამბობს მოციქული ამ საკითხზე და როგორია მოთმინების ბოლო. მაშ, საყვარელო ჩემო ძმაო, სულიერად ნუ დავძაბუნდებით! ჩვენზე მზრუნველ ღმერთს აქვს დახმარების ძალა. ჩაგვაგონებდა რა კადნიერებას, მან თქვა: „მე ვარ, ნუ გეშინინ!“ (მათე 14, 27) და კიდევ: „ნუ გეშინინ, რამეთუ მე მიძლევიეს სოფელსა“ (იოანე 16, 33). ასე რომ, ნუ უდებვყოფთ მასთან მიახლებას და მისი სიკეთისადმი ვედრებას, რამეთუ ის „შემძლებელ არს უფროის ყოვლისა ყოფად უმეტეს, რომელსა-იგი ვითხოვთ გინა თუ ვსცნობთ“ (ეფეს. 3, 20). გაიხსენე - სადაც შრომაა, იქ ჯილდოცაა; სადაც განსაცდელით მჟღავნდება ღირსება, იქ გამარჯვების გვირგვინიცაა და სადაც ღვთის სიყვარულია, იქ მასთან ერთად ჯვარზე ასვლის მზადყოფნაცაა, რათა ერთად ვიტანჯოთ და ვიდიდოთ, ერთად მოვკვდეთ და ვიცოცხლოთ. ვინც ჯვარზე ავიდა მან მიწიერი მიატოვა, „სოფლისთვის მოკვდა და ზეცისასა ეძიებს, სადაცა-იგი ქრისტე არს მარჯუენით ღმრთისა მჯდომარე“ (კოლ. 3, 1). აბბას შესახებ გეტყვი: ილოცე, რომ ღმერთმა დაიფაროს ის, რამეთუ მას მოსვენება არა აქვს; მაგრამ გვრწამს, ღმერთი იფარავს და ეხმარება მას. მე ვუთხარი მას, რომ მან ძალიან დააყოვნა შენთან მოსვლა და მან იგივე მითხრა, რაც მე გითხარი. რაც შეეხება ლოცვას, ვიცი, რომ არაფერს წარმოვადგენ, მაგრამ ვერც სიყვარულს დავარღვევ, და შენც გთხოვ ილოცე ჩემთვის, ღვთის გულისათვის.