უბრალო საქმედ ნუ მიიჩნევ ღვთისმსახურებაზე დასწრებას... ეს მთავარია. თუმცა, ასევე საჭიროა ლოცვის მოსმენა და გონებისა და გრძნობების მიდევნება მის კვალდაკვალ, ყურადღბით მოსმენა იმის, რასაც იქ გალობენ და კითხულობენ. მაგრამ ჩვეულებრივ, გონება გვეფანტება. ეს ლოცვითი განწყობის უკმარისობის გამო ხდება. თქვენ კი ასე მოიქეცით: როგორც კი შენიშნავთ, რომ აზრებით ეკლესიიდან გახვედით, ისევ უკან მოაბრუნეთ იგი და შეგნებულად ნურასოდეს მისცემთ თავს ოცებისა და გონება...
რატომ ვსუნთქავთ მუდმივად? ეს აუცილებელია; ის აღაგზნებს და იცავს ჩვენს ჯანმრთელობას. ამისთვისვე გვჭირდება ლოცვები... და მართლაც, რას ნიშნავს ეს? უფალო შეგვიწყალე! ეს გოდებაა სიკვდილმისჯილი დამნაშავისა, რომელიც განრისხებული მსაჯულისაგან ითხოვს შეწყალებას; ეს გოდებაა მონანულისა, რომელიც მტკიცედ განიზრახავს გამოსწორებას და ახალი ცხოვრების დაწყებას, ქრისტიანს რომ შეშვენის; ეს გოდებაა ცოდვილისა, რომელიც მზად არის თვითონ შეიწყალოს სხვები, როგორც უსაზღვრ...
თუნდაც იგი მამა იყოს შენი, თუნდაც დედა, თუნდაც ძმა ან სხვა ვინმე – სიკვდილამდე წვალებასთან ერთობაში მხილებული, არ უნდა იქნეს მოხსენიებული წირვაზე... როგორ შეიძლება, რომ ვინც სიცოცხლეში მწვალებელთა თანაზიარი იყო და ასეთ მდგომარეობაში მიაბარეს მიწას, შეტანილ იქნეს მოსახსენიებელში მართლმადიდებელთა მღვდელმსახურებისას?
ვინმე ფილონმა გვიამბო, რომ შორეულ საუკუნეებში, როდესაც ქრისტიანთა დევნა მძვინვარებდა, ერთმა ეპისკოპოსმა დაუმორჩილებლობის გამო ერთი ბერი მღვდელმსახურებიდან დააყენა. მოდხა ისე, რომ ბერი წარმართებმა შეიპყრეს და რაკი ქრისტეს ვერაფრით განაშორეს, სიკვდილით დასაჯეს.როდესაც დევნა შეწყდა, იმ ქალაქის მმართველმა, სადაც ბერი მოწამედ აღესრულა, მოიპოვა მისი წმიდა ნაწილები, რომელთაგან უამრავი სასწაული აღესრულებოდა. მან ააშენა ტაძარი, სადაც ლუსკუმაში მოთავსებული...