დიდება შენდა, მაცხოვარო, ყოვლისშემძლე ძალავ! დიდება შენდა, მხსნელო, დიდება შენდა, ყოველგან არსო! დიდება წიაღო უკეთილშობილესო! დიდება შენდა, სმენაო (ღმერთო) ყოველთაგამგონებელო. რომელმაც შეისმინე ჩემი, უბადრუკის ლოცვა, შემიწყალე, მიხსენი ჩემი ცოდვებისაგან! დიდება შენდა, თვალო ყოვლადნათელო, ლმობიერად ჩემზედ მომზირალო და ჩემთა ცოდვათა მამხილებელო! დიდება შენდა, დიდება შენდა, დიდება შენდა, ტკბილო იესო, მაცხოვარო ჩემო!

link

როცა ხედავთ, როგორ ილევა ავადმყოფობისაგან თქვენი სხეული, ნუკი დრტვინავთ, არამედ თქვით: "მოვე-შიშუელ-სრულ ვიყავ მუცლისაგან დედისა ჩემისა, შიშუელივე მივიქცე მუნვე ქვეყნად. უფალმანცა მომცა და უფალმანცა მიმიღო. ვითარცა უნდა, ეგრეცა ქმნა: და იყავნ სახელი უფლისა კურთხეულ უკუნისამდე." (იობი.1,21) სხეული თქვენი აურთმეველი საკუთრება ნუ გეგონებათ, ნუ მიეჩვევით ამ აზრს, არაა ეგ სწორი და იმიტომ გახსოვდეს: ღმერთმა შეგიქმნათ გვამი.

link

როცა ეშმაკია გულში, საოცარი სიმძიმე დევს მკერდში. სული წუხს და ბნელდება: ყველაფერი აღიზიანებს, არანაირი სიკეთე არ დაენახება. სხვების სიტყვასა და საქციელს მრუდედ ხსნის და ასე ჰგონია, რომ ყველაფერი ბოროტი განზრახვით, მისი წინააღმდეგაა მიმართული, ამიტომ სძულს მავანი, დაუცხრომელ სიძულვილს გრძნობს მის მიმართ და შურისძიებას ლამობს. "ნაყოფთა სამე მათთაგან იცნნეთ იგინი" (მათ.7,20), დღეები ყოფილა, ბოროტ სულს ძლიერ შემოუტევია.

link

ზიარების მერე მონიჭებული მშვიდობა, სისავსე გულისა, ის ფასდაუდებელი განძია იესო ქრისტესი, რომელიც აღემატება ყველა ნიჭებს ერთად აღებულს. შეიწრებული, შეურვებული გულის პატრონს არანაირი სიკეთე, იქნება ეს ნივთიერი თუ სულიერი, არ რგებს, ვერ გრძნობს იმ ნეტარებას, სიკეთესა და მშვენიერებას, რომელიც მხოლოდ ჭეშმარიტების შეგრძნებას ახლავს, რადგან დაწიხლულია, ჩაკლულია მთავარი ორგანო მისი ცხოვრებისა - გული, ანუ შინაგანი ადამიანი.

link

მთელი ცხოვრება თვალი გეჭიროს გულზე და მიაყურადე, რომ მიხვდე, რა უდგას წინ მის და ყოვლადსახიერი ღმერთის ერთობას. ეს იგულე მეცნიერებათა მეცნიერებად და ღვთით, ადვილად შეამჩნევ, რა გაშორებს და რა გაერთიანებს მასთან, და ამასაც კი გული გეტყვის, რომელიც ხან ღმერთს მიეკვრება და ხანაც მოსწყდება. ეშმაკია ჩამდგარი ჩვენს გულსა და გამჩენს შორის, ისაა, გვაშორებს ღმერთს, გულისთქმებით, სხვადასხვა ვნებების და ხანაც ჩვენი სიამაყის გამო.

link

მთელი გასაჭირი ჩემს უხილავ აზრებსა და გულშია და მიტომაა, უხილავი მაცხოვარი, გულების მკურნალი რომ მჭირდება ჰოი, სიმტკიცეო ჩემო, იესო ქრისტე! სინათლეო გონებისა ჩემისა! მშვიდობაო, სიხარულო, სიფართოვეო გულისა, დიდება შენდა! დიდება შენდა, ჩემო მფარველო, უხილავ მტრებს რომ არ უთმობ ჩემ თავს და მის ხელში არ მტოვებ, ვინც მიხშობს გულსა და გონებას და ასე ცდილობს მომიშხამოს ყველაზე მგრძნობიარე ადგილები, სათავეები ჩემი სიცოცხლისა.

link

მე ადამიანი ვარ და ჩემშიც კი განუწყვეტლივ მოქმედებს ღვთის მოწყალება, ჭეშმარიტება და სიმართლე მისი. ღმერთი ხან მწყალობს და მანუგეშებს, ხანაც მსჯის, წუხილით მავსებს სულის იმ შინაგანი მოძრაობების გამო, რაც შეუთავსებელია მასთან. მაგრამ ჩემნაირი ადამიანებით გადავსებულია ეს სოფელი. გამოდის რომ, ღმერთი მათაც, ისევე, როგორც მე, ავსებს ხოლმე თავისი წყალობით, სიმართლითა და ჭეშმარიტებით, იგია, "...რომელი შეიქმს ყოველსა ყოველთა შორის" (1 კორ.12,6)

link

თუკი ღმერთი გადასცემს დაუმარცხებელ, მიუწვდომელ, ღვთაებრივ, ცხოველსმყოფელ ძალას ჯვარს, რაა გასაკვირი, რომ იგი თავის გასაოცარ ძალას ჩვენს ბუნებასაც ანიჭებს, აღამაღლებს მას ყოვლადწმინდა, საშინელი და ცხოველსმყოფელი საიდუმლოთი, თავისი სისხლითა და ხორცით! რაოდენ დიდებული ხარ, უფალო! რაოდენ საკვირველ არიან საქმენი შენი, უფალო! რაოდენ დაუსრულებელია ყოვლისშემძლეობა შენი! რასაც კი შეეხება ძალა, მადლი შენი, თავადაც ცხოველსმყოფელი ხდება.

link

თუკი გულს თანაგრძნობა უჩნდება მზაკვრული ფიქრების მიმართ და ბოროტებისაგან მოჩენილი აზრი, რომ იტყვიან, პირდაპირ ცდილობს გადაიბიროს და წალეკოს გული, რწმენის მტკიცე ქვიდან ვარ და რწმენა რომ არა, არარაობა ვიქნებოდი. თქვი: უმწეო ვარ და ქრისტეს სახელითაა, სული რომ მიდგას, ნუგეში მაქვს და მხიარულება, იგია გულს რომ მიხსნის და მალაღებს. მის გარეშე მკვდარი ვარ, შფოთი და ძრწოლა გაუდის გულს. ქრისტეთია, სული მიდგას, ჯვარია ჩემი სიმშვიდე და ნუგეში.

link

სწორედ ისე, როგორც სულს დააქვს მთელი გვამი, ასევე მთელი მსოფლიოს, ყველა ქვეყნების ერთად მზიდველი - ღმერთია და ისინი მაინც ვერ მოიცავენ მას. სული აღავსებს მთელ სხეულს - "რამეთუ სულმან უფლისამან აღავსო სოფელი" (სიბრძნე 1,7.) ოღონდ ჩვენი სული სხეულში, შიგნითაა დაბეჭდილი, შემოსაზღვრული, თუმცა, კაცმა რომ თქვას, მთლად ასეც არაა, რადგან სულს მაინც შეუძლია ყველგან ქროლვა. ღვთის სული არაა არსად ჩარაზული ანუ შემოფარგლული მსოფლიოთი, როგორაც კაცის სული.

link