ლოცვა გულის და გონების აღმართვაა ღვთისაკენ. აქედან გამომდინარე სრულიად ნათელია, რომ ვერ ილოცებს ის, ვისი გულიცა და გონებაც ძლიერადაა გადახლართული ხორციელთან, ფული იქნება ეს, პატივი თუ გულში ჩადებული სხვა რამ ვნება. ადამიანს, ჩვეულებრივ, ვნება კრავს და ავიწროებს, მაშინ როცა ღმერთი სიხალასეს და ჭეშმარიტ თავისუფლებას ანიჭებს მას.

link

ღვთის გარეშე (რაკიღა იგი ყველგანაა) არ იძვრის ჩემი აზრი და ჩემი გული. თუ მოქმედებაა - მიზეზი უნდა ჰქონდეს, თუ შედეგია - საწყისი უნდა გააჩნდეს. იმიტომაც ამბობს მოციქული: "არა თუ თავით თვისით შემძლებელ ვართ შერაცხად რასმე, რეცათუ ჩუენგან, არამედ შეძლებაი ჩვენი ღმერთისგან არს" - (2.კორ;3,5). სწორედ იმიტომ, რომ ღმერთი ცოცხალია, ჩემი გულიც ცოცხალია.

link

უხილავ მტერთან ბრძოლისას, სასო არ წარიკვეთო, გაჭირვებისა და სულის შეიწროებისას, ყველაზე მძიმე მომენტებშიაც კი, ადიდე უფალი. ბრძოლა და ვნება, მისი სახელისთვისაა, მისი გულისთვის იგესლები დაუნდობელი გველისაგან ყოველ წამს. შენ რომ ღვთისმოშიში ცხოვრება არ აგერჩია, ღმერთთან სიახლოვეს არ დაშურებოდი, მტერი ახლოსაც არ გაგეკარებოდა, არ გაწამებდა.

link

უხილავი, ყოვლისაღმასრულებელი ღმერთი ხშირად სრულიად საგრძნობლად ეხება ასევე უხილავად ჩემს სულს და იგი ღვთის სიახლოვისაგან იგემებს ხოლმე საოცარ სიმშვიდეს და ზეციურ მხიარულებას. თვალები როდი მანახევს ჩემს ღმერთს, მხოლოდ ყურებს როდი მოქვთ სიტყვებითა და ჟღერადობით ცნობა მიუწვდომელისა, არამედ, როგორ ვთქვა, სული განზავდებაო თითქოს ღმერთთან.

link

დააკვირდი საკუთარ თავს, საკუთარ ვნებებს განსაკუთრებით შინაურ ყოფაში, სადაც ისინი, როგორც თხუნელები სოროში, უსაფრთხოდ გრძნობენ თავს. სახლის გარეთ ჩვენი "შინაური ვნებები" სხვა ვნებებს ეფარებიან, რომ უფრო კეთილსახოვნად გამოიყურებოდნენ, მაშინ როცა შინ ძალა არ შეგვწევს ამ შავი თხუნელების გაძევებისა, რომლებიც ძირს უთხრიან ჩვენი სულის მთლიანობას.

link

სანამ სოფელი გაჩნდებოდა, მხოლოდ უსაზღვრო, ცოცხალი ღმერთი იყო და როცა ქვეყანა არარსებობიდან არსებობაში დაემტკიცა, ცხადია, ღმერთი, ამით არ შემოიფარგლება: სრული სისავსე, სიცოცხლე, უსაზღვროება მასთან დარჩა. და ეს სისრულე, სიცოცხლე და უსაზღვროება, მის ქმნილებებშიაც აისახა, რომელთა (ქმნილებების) რიცხვიც აურაცხელია, სიცოცხლის ბეჭედი დევს ყველაფერში.

link

გულითადი რწმენა აუცილებელია ადამიანისათვის, რადგან ჩვენი გონების შუქი ჭრაქივით ბჟუტავს, გონიერ სინათლეს, უფალი ღმერთის ზღვარდაუდებელ ნათელს ვერ იტევს; ეს სოფელი, უფსკრულია მისი ყოვლისშემძლეობისა, სიბრძნისა. ჩვენში, ერთობ მცირედი, შეიძლება ითქვას, წვეთია მისი ძლევამოსილებისა, სიბრძნისა, რადგან მხოლოდ ამდენს და მეტს ვერ დავიტევდით ჩვენს ხრწნად სხეულში.

link

ღმერთი რაკიღა მარადიული ჭეშმარიტებაა, ჭეშმარიტების მიმართ ურწმუნოებისა და ეჭვის წამს ვერ ეგუება ჩვენში. ღმერთი რადგანაც რომ სიკეთეა მარადიული, "ყოველ კაცთა ჰნებავს ცხოვრებაი და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსვლაი" - (1 ტიმ.2,4.) და ჩვენც, როგორღაც ღვთის შვილებმა, მთელი გულით უნდა ვუსურვოთ სიკეთე და ცხონება ჩვენს მტრებსაც კი, კიდეც უნდა გავისარჯოთ ამისთვის.

link

რაც უფრო სუფთაა გული, მით უფრო ხალვადია, მეტი ადამიანის სიყვარული ძალუძს; რაც უფრო ცოდვილი, მით უფრო ვიწრო, უნარსმოკლებული, უყვარდეს მოყვასი და ასეთი კაცი საკუთარი თავის, ანუ მატყუარა, ფუჭი სიყვარულით იფარგლება: ნუგეში ოქროსა და ვერცხლში, მთვრალობას, მრუშობასა და ამისთანებში გვესახება, გვავიწყდება, რომ ასეთი რამ, უკადრისია და შეუფერებელი უკვდავი სულისთვის.

link

ვისაც არ სწამს ღვთისა, მძიმე განსაცდელის ჟამს სულმოკლეობას ეძლევა, იგი უარყოფს ღმერთის ყოვლისშემძლეობას, მას ღმერთი მძინარე ჰგონია და არ სწამს, რომ იგი ყოვლადძლიერია, კეთილია და სახიერი. ასე სწამებს კაცი ცილს ღვთის ჭეშმარიტებებს, რითაც დიდად ცოდავს და განსაკუთრებით მას არ ეპატიება ეს, ვისაც ხშირად ეძლევა ხოლმე საოცარი შემწეობა მაცხოვრისა. ვაი, მე, ცოდვილს!

link