მღვდელნო ღვთისანო! შეძელით და რწმენის ნუგეში ეცით, გაჭირვებულ ქრისტიანს, ცხედარი მწუხარებისა სიხარულის ცხედრად უქციეთ, შეძელით და იგი ვისაც უბედური ჰგონია თავი, ამსოფლად ყველაზე ბედნიერ კაცად აქციეთ და დაარწმუნეთ - "და მცირედღა თუ ისწავნენ, დიდძალ ქველყოფილ იყვნენ" (სიბრძნე,3,5.) ასე გაუხდებით ხალხს მეგობრად, მოევლინებით ნუგეშისმცემელ ანგელოზად, სული წმიდის საყვირად.

link

კაცი გულს სარწმუნოების ალით თუ არ შეითბობს, უზრუნველობამ იქნებ რწმენაც ჩაუქროს და ქრისტიანობა მთელი თავისი საიდუმლოებებით, იქნება კიდეც მოკვდეს ჩვენში. მტერსაც სწორედ ეგ უნდა და ამიტომაა, ცდილობს, ჩააქროს გულში რწმენა და დაავიწყოს გულს ჭეშმარიტებები ქრისტიანობისა. ესაა მიზეზი, რომ ჩვენს გარშემოც ვხედავთ ისეთებს, ქრისტიანები ჰქვიათ და საქმით სრული წარმართები არიან.

link

ის, რაც განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანია და ცროვრებაა ნებისმიერი სულდგმულისა, ღრმად, ამ არსების სიღრმეში გადამალა შემოქმედმა. ასეა ადამიანშიც: სული არსების შუაშია, გულშია, ამიტომაც სულს ხშირად გულს უწოდებენ და გულს - სულს "გული წმიდა დაბადე ჩემთანა ღმერთო და სული წრფელი განმიახლე გუამსა ჩემსა. მოეწყინა ჩემთანა სულსა ჩემსა და ჩემს შორის შემიძრწუნდა გული ჩემი" (ფს.142,4, ფს, 50,12).

link

უხილავი უფალი ხილულად მოქმედებს სულზე, როგორც მარადის ჩემთან მყოფი, ხედავს ყველა ჩემს აზრს და გრძნობას, სიზარმაცეს, ჭირვეულობას, ვნებას ჩემსას, რომელთაც საკადრისი სასჯელიც მოსდევს თან. საერთოდ კი, თუკი ჩემი შინაგანი განწყობა, შეუფერებელია და კნინია მისი სიწმინდისათვის, გულში ცეცხლივით მწველი სასჯელის დათმენა მიწევს და თუ სწორ განწყობას ვინარჩუნებ, მშვიდი და მხიარული ვარ.

link

გახსოვდეს,ტკბილი იესოს წინაშე ხარ ყოველთვის და ხშირად ასე ელაპარაკე თავს: ისე ვიცხოვრებ, რომ სიყვარული ჩემი, ჩემთვის ჯვარცმული გავახარო. მთელი ჩემი ცხოვრების მეგობრად და მეგზურად იმ წმინდა სიყვარულს ვიგულებ, რომელიც ყველას დაიტევს, ყველას ცხონებაზე, როგორც საკუთარზე, ისე იზრუნებს: გაიხარებს ბედნიერთან, იგლოვებს მწუხარესთან, რადგან ეს აამებს ყველაზე მეტად მანუგეშებელს ჩემსას, ქრისტეს!

link

სიტყვა მადლმოსილი წმიდა მამების ნაწერები, ლოცვები და განსაკუთრებით კი თავად იპისტასური სიტყვა მეუფისა - ჭეშმარიტი, სიცოცხლის მომნიჭებელი წყარო გახლავთ. წყალო მოედინება, სიტყვაც ასევეა, წყალივით მოდის. წყალი ახალისებს და აცოცხლებს სხეულს, მადლმოსილი სიტყვა კი სულს აცოცხლებს მშვიდობა და სიხარული მოაქვს, ან სინანულითსავსე ლმობიერებას და შემუსვრილებას გრძნობს კაცი ჩადენილი ცოდვების გამო.

link

კეთილმოსურნე ქრისტიანებსაც ტოვებს ღმერთი და ესაა ეშმაკთან, ჯოჯოხეთში ყოფნის ტოლი საათები. ასეთ დროს, კაცი გულის სიღრმიდან, ასე შეჰღაღადებს ღმერთს: რატომ მომაშორე ნათელი შენი მიუაჩრდილებელი? ჩამიხურა სული ბოროტი, წყეული სატანის წყვდიადმა, უმძიმს სულს გამტანჯველ ბნელში ყოფნა, ბოროტის, ჯოჯოხეთის ტანჯვა შევიგრძენი, დამაბრუნე, მაცხოვარო, შენი მცნებების შუქისაკენ, გამინათლე სულის გზა, გევედრები.

link

ძალიან მაღალს გინდა მისწვდე, მაგრამ, ძალგიძს კი ახსნა, როგორაა და რატომაა, რომ შიგნით სულს გიჭამს წუხილი, შეგიძლია კი იპოვო ღვთის გარდა სხვა გზა, რომელიც ამ მდგომარეობიდან გამოგიყვანს? შეიმეცნე გულით, როგორ განთავისუფლდე წუხილისაგან, როგორ შეიძინო გულის სიმშვიდე და მერე, თუ საჭირო გახდა, მიუწვდომელზეც იფიქრე, მაგრამ არ დაგავიწყდეს: "უკეთუ არცა უმცირესსა შემძლებელ ხართ, რაისაღა სხუასა მას ჰზრუნავთ? (ლუკ.12,26).

link

რატომაა, რომ ცოდვილ სულს, მანამ არ ეძლევა შენდობა, სანამ მთელი გულით არ შეიგრძნობს ცოდვის უგუნურებას, მის დამღუპველობასა და სიცრუეს? იმიტომ, რომ გული სულია ჩვენი და რადგანაც სწორედ იგი (გული) ცოდავდა და საამურად, კეთილად ესახებოდა ცოდვები, ამიტომაც მანვე უნდა შეინანოს, უნდა აღიაროს, რომ ცოდვა დამღუპველი და ცრუა. ეს სინანული სწორედ გულში ხდება და მტკივნეულადაც, რაკიღა სურვილიც ცოდვისა ჩვეულებრივ, გულში ჩნდება.

link

ღმერთმა, თავისი სიკეთით, ჩვენი ყოველგვარი დამსახურებების გარეშე, მოგვმადლა მხედველობა, ამიტომაა ვხედავთ მზეს, მის შუქს, ვტკბებით მისით. იგი თავისი მიუაჩრდილებელი სინათლის ტკბობის ღირსსაც გაგვხდის და მზის შუქიც, ამის პირობად იგულე, თუმცა ყველაზე დაურღვეველი პირობაა თავად ზეციური მამის წყნარი, წმინდა დიდების შუქი, მისი მხოლოდშობილი ძე, ჩვენ რომ მოგვემადლა და სული წმინდა, სული სიყვარულისა, გულში რომ ჩაგვენერგა.

link