ვინც ბუნებრივი სათნოებებით დაიბადა, მასთან შედარებით იმისი პატივი მეტია, ვინც ეს სათნოებები ღვაწლის გზით მოიმუშაკა; ამიტომ, ვისაც ღვთისაგან რაიმე ნიჭი ებოძა, ის უნდა გააორმაგოს, რომ გაიგონოს: "კეთილ, მონაო, სახიერო..." (მთ. 25, 21).
ყველა ჩვენგანს შესაბამისი ნიჭი აქვს ღვთისაგან ბოძებული, მაგრამ ყველანი ვერ ვიყენებთ ამ ნიჭს სასიკეთოდ, საკუთარ და თანამოძმეთა სულების სახსნელად. უმრავლეს შემთხვევაში უმეტესობა ჩვენგანი ამ ნიჭს როგორც თავის, ასევე სხვების საზიანოდ იყენებს.