სანამ ჩვენ თავს ცოდვილებად ვთვლით, მანამ არ უნდა გვეგონოს, რომ მშვიდად ვართ, რამეთუ წერილში ნათქვამია: არა თუ ცოდვილებს მშვიდობა არა აქვთ, მაშინ როგორია ეს სიმშვიდე? გვეშინოდეს, რამეთუ დაწერილია: „რაჟამს თქუან: მშვიდობაი და კრძალულებაი, მაშინ მეყსეულად მოიწიოს მათ ზედა მომსრველი, ვითარცა სალმობაი შობადისაი და ვერ განერნენ“ (1 თეს. 5, 3). ზოგჯერ ცბიერი მტრები მცირედი ხნით სიმშვიდეს შეაგრძნობინებენ ხოლმე გულს, რომ მან ღვთის სახელის მოხმობა შეწყვიტოს, რამეთუ მათ კარგად იციან, მისი სახელის მოხმობა ძალებს რომ ართმევს მათ. და ვიცით რა ეს, ნუ შევწყვეტთ დახმარებისთვის ღვთის სახელის მოხმობას, რამეთუ ეს ლოცვაა, და წერილიც ამბობს: „მოუკლებელად ილოცევდით“ (1 თეს. 5, 18). მოუკლებელს კი დასასრული არა აქვს.