ჰკითხეთ საკუთარ სინდისს, განა ძვირფასია თქვენთვის ყოველი ღმრთისმსახურება ტაძარში, ეკლესიაში წარმოთქმული ლოცვისა და გალობის თითოეულ სიტყვას ყურს უგდებთ განა? ეს ხომ თქვენი სკოლაა, სასწავლებელი, ყველაზე საჭირო, ჭეშმარიტი ღმრთისმეტყველება, ყველაზე უფრო სინანულით აღსავსე ლოცვა და შთაგონებული დიდება ღმერთისა. განა ყოველივე ამით კვებავთ თქვენს სულსა და გონებას?

link

ვისაც ზედმეტად განსწავლულად და ყოვლისმცოდნედ მიაჩნია საკუთარი თავი, ღმრთისმსახურზე წყრება: „რა ერთსა და იმავეს ამბობსო“, ავიწყდება, რომ ამბიონზე მდგარი მოძღვარი დგას იმ ქვაზე, რომელიც უფლის საფლავიდან არის გადმოგორებლი და ამ წმინდა ადგილიდან უსარგებლო სიტყვათა წარმოთქმა არ შეუძლია. ამბიონიდან თქმული თვით ყველაზე უმნიშვნელო სიტყვაც კი მუდამ მართლმადიდებლური ჭეშმარიტებით გვმოძღვრავს.

link

ჩვენ არ ვკითხულობთ სულის საცხოვნებელ წიგნებს და თავს იმით ვიმართლებთ, რომ ისინი ძნელად იშოვება. ეს მწარე ტყუილია. განა ყველაზე მთავარ წიგნს – სახარებას კი ვკითხულობთ? სახარება ხომ თითოეულ ჩვენგანს მოეპოვება და თუ არა აქვს, მხოლოდ მისივე დაუდევრობის წყალობით. ვსწავლობთ კი რამეს ამ ცხოვრების წიგნიდან? წმიდა ეკლესიამ დააწესა ოთხთავისა და ეპისტოლეების ყოველდღიური კითხვის აუცილებლობა. დავუშვათ, რომ ამის შესრულება ყველას არ შეუძლია, მაგრამ რა გვიშლის ხელს, რომ ყოველდღიურად წავიკითხოთ თუნდაც ერთი თავი?

link

link

ჩვენ არ ვკითხულობთ რელიგიურ–ზნეობრივი შინაარსის წიგნებს. მართალია, ისინი ყველას არა აქვს და მათი შოვნა ძნელია, მაგრამ ჩვენ შორის ხომ არიან ისეთებიც, ეს წიგნები თაროზე რომ შემოუწყვიათ და მათი წაკითხვისთვის დრო ვერ უშოვიათ: „უმჯობესია, ცოტას წავუძინებ“ _ ფიქრობენ ისინი. უფრო განათლებულები მეტი ხალისით კითხულობენ გაზეთს, ვიდრე სერიოზულ სასულიერო ლიტერატურას. ზოგიერთები არც თვითონ კითხულობენ და არც სხვას აძლევენ წასაკითხად: „რომ აღარ დამიბრუნოს?“ ან კიდევ: „მე რომ მომინდეს სწორედ ამ დროს წაკითხვა?“ აი, როგორ სძლევს ადამიანს სიხარბე! ისიც უნდა ითქვას,რომ სასულიერო წიგნების მითვისება დიდი სიბრიყვეა: რა სარგებლობა უნდა მისცეს სულს მოპარული წიგნის კითხვამ? ვინც ამით სცოდავს, სასწრაფოდ, პირველივე შესაძლებლობისთანავე დაუბრუნოს ისინი პატრონს.

link

link

არიან ისეთებიც, რომლებსაც არა სჯერათ ზეციურ ანგელოზთა მხედრობისა და ბოროტ სულთა ლეგიონების არსებობისა. ეს ეჭვი განსაკუთრებით გავრცელებულია „განათლებულთა“ შორის. მათი წყალობით სირცხვილად ითვლება ჩვენს დროში ბოროტ სულთა რეალურად არსებობის აღიარება. ჩვენი ცხონების მტერსაც ეს უნდა. თუ არ არსებობს ბოროტ მანქანებათა გავლენა, მაშ ვისგან და რატომ უნდა დავიცვათ თავი ცხოველსმყოფელი ჯვრით, ნაკურთხი წყლითა და იესოს ლოცვით?

link

ჩვენში ცოტაა ჭეშმარიტი რწმენა, სამაგიეროდ ცრურწმენებით უკიდურესად ვართ დაავადებულნი. რითი აღარ ვცვლით ღმრთის განგების ჭეშმარიტ რწმენას. გვჯერა რაღაც „ბედნიერი“ და „უბედური“, „მძიმე“ და „მსუბუქი“ დღეებისა; გვეშინია დავიწყოთ კეთილი საქმე „მძიმე დღეს“ და არც კი ვფიქრობთ იმაზე, რომ სხვა დღე შეიძლება აღარც დაგვიდგეს. გვჯერა ყოველგვარი სიზმრებისა, ვხსნით მათ, ვმკითხაობთ. მისით ცდუნებულნი ვიწყებთ „წინასწარმეტყველური“ სიზმრების ხილვას, რითაც გონების დაბნელებამდე და ავადმყოფობამდე მივდივართ.

link

link

link