იცით, ამ წიგნში ვის და რის შესახებ გვინდა გიამბოთ? - იმ წარმართ იმპერატორთა შესახებ, რომლებმაც, უპირველეს საქმედ, ქრისტიანთა დევნა-წამება გაიხადეს.
ქრისტიანთა დევნა იესუ ქრისტეს დაბადებიდანვე დაიწყო. იესუს შობამ ზეციური სამყარო შეძრა - მისი შობის ადგილს ბრწყინვალე ვარსკვლავი დაადგა, ანგელოზებმა, უფლის შობა, უბრალო ადამიანებს - მწყემსებს ახარეს.
დიახ! ანგელოზთა დასი გალობდა: "დიდება მაღალთა შინა ღმერთსა და ქვეყანასა ზედა მშვიდობა და კაცთა შორის სათნოება (ლუკა, 2, 9, 14)".
ანგელოზთა და მწყემსთა სიხარული მიუღებელი აღმოჩნდა ხალხისთვის საძულველი, რომაელთა მიერ დადგენილი მეფის - ჰეროდესათვის. ჰეროდე ხომ სისხლის წვიმებითა და ვერაგობით, უახლოესი ნათესავების დახოცვით დაჯდა სამეფო ტახტზე.
„იუდეველთა მეფის“ დაბადებამ ჰეროდე შეძრა, რადგან იგი ტახტის მოცილედ ჩათვალა. საშინელი იყო ჰეროდეს ბრძანება: ბეთლემსა და მის შემოგარენში ორი წლისა და მათზე უმცროსი ყოველი ყრმა მოეკლათ.
ამ საშინელი ბრძანებით 14000 ბავშვი მოაკვდინეს. დარწმუნებული იყო ჰეროდე, რომ მათ რიგში პატარა იესუც იქნებოდა, მაგრამ...
ხომ გახსოვთ, ღმრთისმშობელმა და იოსებმა, უფლის ანგელოზის გაფრთხილებით, ჩვილი იესუ საფრთხეს როგორ განარიდეს?...
წმიდა მამები ადამს კაცობრიობის ხორციელ თავს უწოდებენ. კაცობრიობის სულიერი თავი კი იესუ ქრისტე გახლავთ.
ქრისტიანობა ვრცელდებოდა, მაგრამ ვრცელდებოდა გაუსაძლის პირობებში. იუდეველებისთვის, წარმართებისა და რომაელებისათვის მიუღებელი იყო, თუ როგორი მოწიწებით უსმენდა ხალხი მოციქულთა ქადაგებებს, ქრისტიანულ ეკლესიებში როგორ ერთიანდებოდნენ.
იერუსალიმის ეკლესია, საიდანაც მოციქულები ქრისტიანობას ქადაგებდნენ, იუდეველებისგან სასტიკად იდევნებოდა, შემდეგ ეს დევნა რომაელებისგანაც გაძლიერდა (საერთოდ, ისტორიაში, ქრისტიანთა ათი დიდი დევნაა ცნობილი).
ქრისტიანთა რომიდან გაძევების ბრძანება პირველად იმპერატორმა კლავდიუსმა გასცა, მაგრამ ქრისტიანთა უსასტიკესი დევნა ნერონის (54-68 წწ.) იმპერატორობისას დაიწყო.
ქრისტიანთა სასტიკი დევნა გააგრძელეს: დომიციანემ (81-90 წწ), ტრაიანემ (98-117 წწ), მარკოზ ავრელიუსმა (161-180 წწ), სექტიმე სევერიმ (193-211 წწ), მაქსიმიანემ (235-238 წწ), დეციუს ტრაიანემ (249-251 წწ), ვალერიანიმ (253-260), დიოკლეტიანემ (284-305 წწ), იულიანე განდგომილმა (351-353 წწ).
პირველი ქრისტიანენი, რომლებიც აწამეს, იყვნენ: მთავარდიაკონი სტეფანე და მოციქული იაკობი (უფლის ხორციელი ძმა).
ქრისტიანთა საწამებლად სხვადასხვა ხერხს იყენებდნენ: ადუღებულ ზეთში აგდებდნენ, მშიერ მხეცებს უგდებდნენ, დალურსმნულ ჩექმებს აცმევდნენ, ცეცხლს უნთებდნენ, გავარვარებული შანთებით სხეულს უჩხვლეტდნენ, მარწუხებით ხორცს აგლეჯდნენ...
მაგრამ, ხომ გახსოვთ უფლის სიტყვები:
"ყოველთა, რომელთა მახვილი აღიღონ, მახვილითა წარწყმდნენ (მათე. 26, 52)".
ალბათ გაინტერესებთ, მწვალებლებმა სიცოცხლე თავად როგორ დაასრულეს. ისტორიას შემონახული აქვს ზოგიერთი მათგანის ტრაგიკული დასასრული.
ეს გამოცემა, თქვენს ინტერესს, ამ კუთხით, გარკვეულწილად დააკმაყოფილებს.

link

XXI საუკუნე! - ესოდენ მდიდარი ტექნიკური თუ მეცნიერული მიღწევებით და ესოდენ ღარიბი - სულით და გონებით!
ცხოვრება მართლაც უმძიმეს დროს გვიხდება. ყოველი მხრიდან ბურუსი და წყვდიადი გვახვევია. ნათლის წყაროს - წმიდა მართლმადიდებლობას - თანდათან ვშორდებით.
სამწუხაროდ, თვით მართლმადიდებლებში, დიახ, მორწმუნეთა შორისაც იკარგება მართლმადიდებლური მსოფლმხედველობის, მართლმადიდებლური ცხოვრების ძირითადი საწყისი, ამიტომაც, თითქოსდა, ფეხქვეშ ნიადაგგამოცლილები, სარწმუნოებაზე მხოლოდ საკუთარი შეხედულებების მიხედვით ვმსჯელობთ.
დაგვისვამს საკუთარი თავისთვის კითხვები: "მწამს უფლის - იესო ქრისტეს მკვდრეთით აღდგომა? მწამს, რომ დადგება დრო და მოვა იესუ ქრისტე ცოცხალთა და მკვდართა განსასჯელად? მწამს, რომ უკანასკნელ დღეს საფლავიდან მეც აღვდგები? მწამს საშინელი სამსჯავროსი, მართალთა მარადიული ნეტარება და ცოდვილთა მარადიული ტანჯვა?"
და, კიდევ, ერთი მრავლისმთქმელი შეკითხვა: "მწამს ბოროტი სულების - სატანის ბნელი სამეფოს არსებობა?"
ვაი მათ, ვისაც ბოროტ სულთა არსებობაში ეჭვი ეპარება. აი, როგორ ადამიანებს უსაფრდება ბნელეთის თავადი - სატანა, იჭვის მარცვალს აღვივებს და სრული ურწმუნოების დასათესად, ეშმაკთა ლეგიონებს ამოქმედებს.
ნახევრადმორწმუნე, მცირედმორწმუნე ადვილად ებმება იმ ხაფანგში, რომლებსაც ასე მომრავლებული სექტები და მათი იდეოლოგები გვიგებენ.
დღეს ბევრი ცდილობს ქრისტეს ეკლესიის, სჯულის გალავნის დარღვევას, რადგან, მაშინ შეძლებენ ტაძარში შეღწევას და ეკლესიიდან მიამიტ შვილთა მიტაცებას.
ასეთ რთულ ვითარებაში ეკლესიის შვილებმა რა უნდა გავაკეთოთ? - საკუთარ გულში ჩვენი სარწმუნოება განვიმტკიცოთ, სარწმუნოების სანთლები ავანთოთ, ქრისტეს მართლმადიდებელ ეკლესიას გული, ფიქრი, მზერა, საქმით მივაპყროთ. გვახსოვდეს, რომ ეკლესიაში სულიწმიდის მადლია დავანებული. იქაა გზა ჩვენი ცხონებისა.
როგორც წმიდა მამები გვასწავლიან, სარწმუნოება საქმის გარეშე, მკვდარია. ჩვენი რწმენის და საქმის გამოსაცდელი ჟამი მალე დაგვიდგება - ანტიქრისტე გვიახლოვდება!
ამიტომ გვმართებს ღვაწლი და გარჯა სულის გადასარჩენად.
გვინდა გადარჩენა და სულის ცხონება? - მაშინ წმიდა თეოფანე დაყუდებულს მოვუსმინოთ: "გნებავს ცხონება? გწამდეს ღმრთივგამოცხადებული სწავლება, მიიღე სულიწმიდის მადლი საღმრთო საიდუმლოთა მეშვეობით, ღმრთივდადგინებულ მოძღვართა ხელმძღვანელობით იცხოვრე და განუხრელად დაიცავი უფლის მცნებები, ოღონდ, ყოველივე ეს, ეკლესიის წიაღში უნდა ხდებოდეს, მისი სჯულისმდებლობით, მასთან ცოცხალ კავშირში ყოფნით, მაშინ კი, მოგვანიჭებს ღმერთი ცხონებას".
წმიდა პავლე მოციქულმა ცხონების არსი ორიოდე სიტყვით ამგვარად გადმოსცა: "სარწმუნოებაი, სიყვარულისგან შეწევნული".
ჩვენც, ეს წიგნი, სიყვარულით, სასოებით შემოგთავაზეთ!
უფალს ერთად შევევედროთ, რათა მოგვცეს სიყვარულისგან შეწევნული სარწმუნოება.

link

link

რომის იმპერიის ისტორია! - სისხლში გასვრილი ფურცლებით. უსასტიკესი კლასობრივი და შიდაკლასობრივი ბრძოლებით, ხოცვა-ჟლეტის თავაშვებული სერიებით მსოფლიო ბატონობისათვის. რომის იმპერია და ქრისტიანობის მდევნელი მისი უსასტიკესი იმპერატორები და მმართველები.
თავდაპირველად ცრუ მოძღვრის, არიოზისა და ერეტიკოსის, ნესტორის შესახებ გიამბობთ:


შფოთისმოყვარე არიოზი
არიანელთა ცრუ მოძღვრებამ ეკლესიაში დიდი შფოთი და მღელვარება შეიტანა. ამ შფოთის მოთავე იყო არიოზი, რომელიც, თავისი ცრუ სწავლების გამო, სამღვდელო პატივიდან მოჰკვეთეს. არიოზში სინანულის არავითარი გრძნობა არ იყო. პირიქით, ამის შემდეგ უდიდესი მზაკვრობით აღივსო. მან ყველა თავისი სწავლება ერთ დიდ გრაგნილზე დასწერა, გულზე შემოიხვია და კრებაზე, რომელზეც მისი ცრუ სწავლება იხილებოდა, ასე წარსდგა.
როდესაც პატრიარქმა მელეტი ანტიოქიელმა ჰკითხა: გწამს თუ არა ჭეშმარიტი ეკლესიის სწავლებაო, ცბიერმა არიოზმა გულზე ხელი დაიდო და დაიძახა: ასე მწამსო.
კრების მონაწილე მამებმა, რომლებმაც ასეთი აღიარება მოისმინეს, ჩათვალეს, რომ არიოზმა ცრუ სწავლება დაგმო და ჭეშმარიტება აღიარაო. ამიტომ გადაწყდა მისი სამღვდელო პატივში დაბრუნება.
მაგრამ, ის, რაც დაფარულია კაცთაგან, დაუფარავია ღმერთისთვის, რადგან იგია გულთამხილავი და ყოვლისმცოდნე.
აი, დადგა დღე საღმრთო ლიტურღიისა. ტაძარში მიმავალმა მზაკვარმა არიოზმა მუცელში მოულოდნელი გვრემა იგრძნო და საპირფარეშოში შევიდა.
დაგვიანებულს მხლებლებმა მიაკითხეს და საშინელება იხილეს, - არიოზი მიწაზე ეგდო, მუცლიდან გადმოყრილი ნაწლავები აქა-იქ იყო მიმოფანტული, ირგვლივ კი საშინელი სუნი იდგა.
არიოზს ისეთივე აღსასრული ეწვია, როგორც იესუ ქრისტეს გამცემ და მოღალატე იუდა ისკარიოტელს.
ასე დასაჯა უფალმა ეკლესიაში შფოთის შემტანი და ცრუ სწავლების მოძღვარი არიოზი. ამით არიანელებიც დამარცხდნენ (381 წელი).

link

თავისი მწვალებლობის გავრცელების ფართო შესაძლებლობა ანტიოქიელ ხუცეს - ნესტორს 428 წელს მიეცა, როცა კონსტანტინეპოლის საპატრიარქო ტახტზე აღსაყდრდა. მისი ერესი მიმართული იყო ქრისტეს ორბუნებოვნების დოგმატის წინააღმდეგ. ის ამტკიცებდა, რომ მარიამი არის არა უფლის, არამედ, ქრისტეს მშობელიო.
ერესის წინააღმდეგ ბრძოლას სათავეში ალექსანდრიის პატრიარქი კირილე ალექსანდრიელი ჩაუდგა. წმიდა კირილემ, წერილობით, არაერთხელ მიმართა ნესტორს და შეცდომებზე მიუთითა.
ნესტორმა მართლმადიდებლებს აშკარა დევნა გამოუცხადა. ანათემას გადასცეს ყველა, ვინც ყოვლადწმიდა ქალწულს ღვთისმშობელს უწოდებდა.
ეფესოს მსოფლიო საეკლესიო კრებამ, ნესტორი და ნესტორიანობა ერესად გამოაცხადა.
მართლმადიდებელთა სასტიკი მდევნელი უფლის სასჯელს ვერ ასცდა - იგი მღვდელმსახურებიდან განკვეთეს, ლიბიის უდაბნოში გადაასახლეს. ღმრთისმშობლის მაგინებელი საშინელი სატანჯველით აღესრულა - მისი ენა მატლებმა დაჭამეს.

link

სამი ჰეროდე - სამთავე სიძულვილით და სისასტიკით სავსე. მაგრამ მათგან პირველი, თავისი არაადამიანურობით ყველასგან იყო გამორჩეული. ეს მან დაახოცინა ბეთლემსა და მის გარემო დაბა-სოფლებში ყრმანი ორი წლისანი და უმრწმესნი...
საშინელი სიკვდილით მოკვდა ეს პირსისხლიანი მეფე - იგი მატლებმა ცოცხლადვე შეჭამეს.
იწვა ბრწყინვალე სასახლეში უმძიმესი სენით დაავადებული, იწვოდა შინაგანი ცეცხლით, იტანჯებოდა წყურვილით. იწვა სიკვდილამდე გახრწნილი, მატლებდასეული, ღვთისგან ხილულად დასჯილი. ყველა, მათ შორის მისი ძენიც, ნატრობდნენ ყველასაგან მოძულებული და ყველას მიმართ სიძულვილით სავსე ურჩხულის სიკვდილს.
ჰეროდემ თავისი სიცოფე, საშინელ ყოფაშიც გამოამჟღავნა. როცა დაინახა, რომ მის გამო არავინ ტიროდა, გადაწყვიტა, ისინი ეიძულებინა, რათა სხვათა გამო ეტირათ: ბრძანა, რომ სამეფოს ყველა წარჩინებული გვარის წარმომადგენლები, ტომების წინამძღვრები ქალაქ იერიქონში შეკრებილიყვნენ, ხოლო თავის დას - სოლომონიას უბრძანა, რომ მისი (ჰეროდეს) სიკვდილის ჟამს ყველანი მოეკლათ.
სიცოცხლეშიც ხომ სხვათა სისხლში (უმწეო ყრმათა სისხლშიც) ცურავდა და აგონიაში მყოფმაც სისხლის მდინარეში ბანაობა ისურვა.
ასეთი სისასტიკისთვის უფალმა ჰეროდე საშინლად დასაჯა - მატლებისგან ცოცხლად შეჭმულის სული ჯოჯოხეთის წყვდიადში შთახდა.
სამთავე ჰეროდე (მეორე - ჰეროდე ანტიპას ბრძანებით თავი მოჰკვეთეს იოანე წინასწარმეტყველს, მესმე - ჰეროდეს ბრძანებით თავი მოციქულ იაკობს მოჰკვეთეს, მანვე ჩაასმევინა საპყრობილეში მოციქული პეტრე. მესამე ჰეროდე უფლის ანგელოზმა განგმირა), რადგან შურს, სისასტიკეს, სიძულვილს, მზაკვრობას, უკეთურობას, სიკვდილს თესავდა... „იქმნა იგი მატლთა შესაჭმელ და სულნი წარჰხდეს“ (საქმე მოციქულთა, 12, 23).

link

ხომ გახსოვთ, იოანე ნათლისმცემელს თავი გალილეის მმართველის, ჰეროდე ანტიპას ბრძანებით რომ მოკვეთეს (ეს სურვილი კი, მისი უკანონო მეუღლის - ჰეროდიადასგან მოდიოდა).
ისიც გაიხსენეთ, ბორკილგაყრილ ქრისტეს ჰეროდე როგორ დასცინოდა.
იოანე წინასწარმეტყველისა და ქრისტეს შეურაცხმყოფელთ უფალმა თავს რისხვა დააყენა - ჰეროდე არაბეთის მეფესთან ბრძოლაში დამარცხდა, რის შემდეგაც მეფობა დაკარგა. რომის კეისარმა ჰეროდე, მისი ცოლი და ასული ჯერ დააპატიმრა, მერე გადაასახლა. ბილწმა ცოლ-ქმარმა სიცოცხლე საშინლად დაასრულა (ამბობენ, რომ ისინი მიწამ ცოცხლად შთანთქა), თუმცა, მანამდე სალომიას სიკვდილი საკუთარი თვალით იხილეს.
ზამთრის ერთ დღეს, სალომია მდინარეზე გადადიოდა, ყინული ჩატყდა და წყალში ჩავარდა. თავი ყინულს ზემოთ დარჩა, სხეული წყალში ჩაეკიდა. განწირული სხეულს ისე ამოძრავებდა, როგორც როკვისას. ყინულის ბასრმა ნატეხმა ყელი გადაუჭრა. სხეული წყალში დარჩა, თავი კი, ჰეროდეს და ჰეროდიადას მიუტანეს.

link

იუდა ისკარიოტელისაგან 30 ვერცხლად გაყიდული ქრისტე, კაიაფა მღვდელმთავრისგან, პილატესთან მიიყვანეს.
გავიხსენოთ: პილატემ მღვდელთმთავრებს და ხალხს როგორ უთხრა: ამ კაცში ვერავითარი ბრალი ვერ ვიპოვე და გავათავისუფლოთო.
„ვერავითარი დანაშაულის“ მიუხედავად, პილატემ იესუს დასჯა მაინც გადაწყვიტა, თუმცა იცოდა, რომ „შურით გასცეს იგი“.
ქრისტეს საწამებლად გადაცემამდე, პილატემ ხელები წყლით გადაიბანა და თქვა:“უბრალო ვარ მე სისლისაგან ამისა...„
არა, პილატე არ იყო უბრალო, გულგრილი მსაჯული ხომ უსამართლობას სთესავს და ახლაც სიკვდილისათვის მართალი კაცი გაიმეტა.
ამაოდ ფიქრობდა პილატე, რომ უბრალო იყო იესუს წინაშე. მაცხოვრის გულგრილი მსაჯულის მოქმედება მაღალმა ღმერთმა სამართლიანად განსაჯა - პილატემ სიცოცხლე გადასახლებაში თვითმკვლელობით დაასრულა.

link

ახლა კალიგულას გაგაცნობთ! რატომ? - მას ხომ არავითარი ურთიერთობა არა აქვს ქრისტიანობასთან! და მაინც!
კალიგულა ჯარისკაცებმა ჩექმების ტარებისათვის შეარქვეს. იგი, ოცდახუთი წლისას, იმპერატორი გახდა.
პატივმოყვარე, თავნება, ეგოისტი, ეჭვიანი, სისხლისმოყვარე! - ასეთი შერჩა კალიგულა ისტორიას, იმპერატორი, რომელმაც თავი იუპიტერად გამოაცხადა, იმპერატორი, რომელიც სენატის სხდომაზე ცხენით შეჯირითდებოდა. კალიგულამ რომში ყველა ქანდაკებას თავი მოხსნა და საკუთარი თავის გამოსახულება დაადგა. მეტიც: გადაწყვიტა მისი ქანდაკება იერუსალიმის ტაძარში დაედგა, რისთვისაც იუდეიის წინააღმდეგ ომის დაწყებითაც იმუქრებოდა.
იცით, როგორი სურვილით იყო სავსე? ნეტავი მთელ კაცობრიობას ერთი თავი ედგას, ერთის მოქნევით მოვკვეთდი და მოვისვენებდიო.
კალიგულა - ეს ავზნიანი მიზანთროპი, იერუსალიმის ტაძარში თავისი ქანდაკების დადგმის მსურველი, შეთქმულებმა თეატრის დერეფანში მოკლეს.

link

ნერონი - ფუქსავატი და უზნეო, პატივმოყვარე და ეგოისტი, გარყვნილი და ეჭვიანი, მეშურნე და მოსისხლე. ჰქონდა აკვიატებული აზრი, რომ იყო უდიდესი პოეტი, მსახიობი, მომღერალი, მხატვარი და მოქანდაკე. თხზავდა ლექსებს, გამოდიოდა ცირკში, ჯამბაზობდა... სიკვდილით ემუქრებოდა ყველას, ვინც მისი „უდიდესი ხელოვნებით“ აღტაცებაში არ მოვიდოდა.
მისი ბრძანებით მოკლეს დედამისი, მეუღლე, თვითმკვლელობამდე მიიყვანა ფილოსოფოსი სენეკა...
როცა რომს თავს საშინელი უბედურობა დაატყდა - მსოფლიოს ცენტრი ცხრა დღე-ღამეს ცეცხლში იყო გახვეული, მაშინაც ნერონის სახელი გაისმა - ხანძარი მისი ბრძანებით გაჩნდაო (ისტორიაში დარჩენა ასეთი გზით უსურვებია).
მაინც გადაწყვიტეს "სიმართლის დადგენა" და რომის დაწვა, ახალი სარწმუნოების მქადაგებელ ქრისტიანებს დააბრალეს.
ისტორიაში მართლაც შევიდა იმპერატორი ნერონი, როგორც ქრისტიანთა სასტიკი მდევნელი. პირველი ქრისტიანები მან, პირველმა, რომის ცირკში, რომაელი ხალხის თვალსასეიროდ, მხეცებს დააგლეჯინა, ზოგიც ცეცხლზე დააწვევინა.
ამ უცნაური მანიაკის სიცოცხლეც საშინლად დასრულდა: სენატმა იგი სამშობლოს მტრად გამოაცხადა და სიკვდილით დასჯა მიუსაჯა.
შეშინებული, გადაცმული ნერონი რომიდან გაიქცა და მონის სახლს თავი შეაფარა. როცა მდევართა ხმა გაიგონა, თვითმკვლელობა სცადა, ყელზე მახვილი მიიდო, მაგრამ შეყოყმანდა, მაშინ მონამ მახვილის ტარზე ხელი აუკრა და ...
"ოო როგორი არტისტი ვიღუპები!" - ეს იყო იმპერატორ ჯალათის ბოლო სიტყვები.

link