ღმრთის წყალობა სულიერი ძალაა, რომელიც შეგვეწევა დავიმკვიდროთ ცხონება.

ღმრთის წყალობას სხვაგვარად მადლი, ან კეთილი საუნჯე ჰქვია.

ღმრთის მოწყალების გარეშე არარა ძალგვიძს, რამეთუ მის გარეშე ადამიანი სულიერად იფიტება და ჭკნება, როგორც მცენარე წვიმისა და ზეციური ცვარის გარეშე.

მოვიპოვებთ მაშინ, როდესაც კეთილკრძალულებით ვლოცულობთ და განწმენდილი გულით ვეზიარებით წმისა საიდუმლოს.

ამისათვის გვმართებს განვერიდოთ ცოდვებს.

შეგვიძლია, თუ კრძალვით შევიმოსავთ სინანულის წმიდა საიდუმლოს.

უნდა ვუხმობდეთ ლოცვით: ,,მეუფეო ზეცათაო ... "
    განმარტება:
    I. ღმრთის მადლი ჩვენში მკვიდრდება მაშინ, როდესაც ვიმარხვით წმიდა საიდუმლოს, აგრეთვე, როდესაც კრძალვით და გულისხმიერებით ვკითხულობთ წმიდა წერილს, წრფელი გულით აღვასრულებთ მოწყალებას, ღმრთისადმის ისყვარულით გამოვისახავთ პირჯვარს და რწმენით მივეახლებით ნაკურთხ საგნებს.
    II. პავლე მოციქულმა თქვა: ,,არა უწყითა, რამეთუ ტაძარნი ღმრთისანი ხართ, და სული ღმრთისაი დამკვიდრებულ არს თქუენ შორის?" (Iკორ.3,16). შემდგომ კი ამავე ეპისტოლეში მან თავის შესახებ თქვა: ,,ხოლო მადლითა ღმრთისაითა ვარ, რაი-იგი ვარ; და მადლი იგი მისი, რომელი ჩემდა მომართ იყო, არა ცუდად რაი იყო" (15,10). ოო, ჩვენც რომ შეგვეძლოს ვთქვათ ,,მადლი ღმრთისაი, რომელი ჩემდა მომართ იყო, არა ცუდად რაი იყო" , და თითოეული ჩვენგანი რომ სული წმიდის ტაძარი ყოფილიყო!..
    III. სული წმიდა არის ჩვენი განმანათლებელი და ნუგეშისმცემელი, რამეთუ მისი წყალობა განგვამართლებს და აღგვავსებს ნუგეშით. ძე ღმერთი არის ჩვენი მხსნელი, მამა ღმერთი კი-ყოველივეს შემოქმედი.