კაცთმოყვარე ღმერთმა ისე განაგო, რომ საღმრთო მადლს მოკლებული ყოველი ადამიანი მრავალ შიშ, სხვადასხვა უსიმაოვნებასა და გაჭირვებას განიცდიდეს... ვერ პოულობდეს მოსვენებას აწინდელ ცხოვრებაში, ქვეყნიურ შვება–სიმაეთა და საგანთა შორის და ამის გამო იძულებული შეიქნას კვლავ თავის შემოქმედ ღმერთთან, ყოვლადსრულთან და სახიერთან, დაბრუნებისათვის გაისარჯოს; ხოლო თუკი შეძლებს დაბრუნებას, შემდეგ უკვე მარადის მის წიაღთა შორის იმყოფებოდეს და ნამდვილ მოსვენებასაც მხოლოდ მასში ჰპოვებდეს.