მავანი ვინმე სულ სცოდავდა და შემდეგ სულ ნანობდა და მთელი ცხოვრება ამგვარად განვლო. ბოლოს სინანულში აღესრულა. დემონი მოვიდა მისი სულის წასაყვანად და თქვა: იგი ჩემია. არა, ჩემია, – მიუგო ღმერთმა. იგი მე მეკუთვნის, – არ ცხრებოდა ბოროტი სული, – მართალია გარდაცვლილი ჟამითი–ჟამად შეინანებდა თავის შეცოდებებს, მაგრამ ამის შემდეგ ისევ იმგვარადვე უსჯულოებდა; – იგი მე მეკუთვნის! თუკი შენ, რომელიც ბოროტი ხარ, – მიუგო ღმერთმა, – იცოდი კვლავ შეწყნარება მისი, რომელიც ცოდვის აღსრულების შემდეგ ცდილობდა სინანულით განეწმინდა სული, მაგრამ შემდეგ ისევ გიბრუნდებოდა, როგორ არ შევიტკბო იგი მე, რომელიც, მართალია, შენანების შემდეგ ხშირად განმეშორებოდა და ზურგს მაქცევდა, მაგრამ შეცდომილი ისევ ცრემლით მევედრებოდა შეწყნარებას. შენ გავიწყდება, რომ შენ ბოროტი ხარ, მე კი – სახიერი...