ავტორი:
წმ. ეფრემ ასური
თემა: სინანული
შიშის მიზეზი მოუნანიებელი ცოდვებია. უფლის მიმართბუნებრივი სწრაფვა აქვს მინიჭებული სინდისს და საცდურს უგულებელჰყოფს. ხშირად ცოდვა ურცხვად იჭრება სულში, მაგრამ სინდისი დროის გარემოებებით სარგებლობს და ცოდვას ერევა. როდესაც სიბნელეში მყოფი ადამიანი შეშინდება, სინდისი ამხელს მას, რომ შიშის მიზეზი ცოდვაა. წმინდა წერილში წერია: "ურჩულონი თანაწარხდენ კეთილსა" (იგავ. 28,1); და კიდევ: "მართალსა, ვითარცა ლომსა, არა მოაკლდეს სასოებაი", ცოდვილი კი თავის აჩრდილსაც კი გაურბის შიშისაგან. აკი სჯულიც გვაფრთხილებს: "და დაშთომილთა მათ ზედა თქვენგანთა მოვავლინო შიში გულთა მათთა ქვეყანასა მტერთა მათთასა და სდევნიდეთ მათ ხმაი ფურცლისაი, მოღებული ქარითა, და ივლტოდიან, ვითარცა ვინ მბრძოლისგან, და დაეცნენ თვინიერ მდევართა". (ლევ. 2,36). ან გემზე მყოფი ადამიანი თუ შეძრწუნდება ქარიშხლის დროს ზღვის ღელვისგან, სინდისი შეახსენებს მას თავის უშჯულოებას; ზოგჯერ ის ადამიანს მიწისძვრის დროს, ან მარტოობისას, გზაზე მიმავალს შეახსენებს თავის ცოდვებს. ბოლოს, თუ კაცი არ მოექცევა, სინდისი ამხელს მას, როცა დაუძლურდება და დაავადდება, და ადამიანი სიცოცხლის სიყვარულის გამო დაუდებს აღქმას ღმერთს, რომ თავის უშჯულოებას აღხოცავს. მას ეშინია, რომ მოკვდება და ცხოვრების სიტკბოებას დაკარგავს; ამიტომაც ითმენს სინდისის ქენჯნას და მიმართავს გულისხმისყოფას - შუამდგომელს ღმერთსა და ადამიანს შორის. აწმყო საამურად რომ არ ეჩვენებოდეს, ის ძნელად მიხვდებოდა სინანულის მნიშვნელობას. მაგრამ იმდენად, რამდენადაც სიცოცხლე ნებავს და ტანჯვისა ეშინია, ღვთისადმი მოიქცევა და მას სიცოცხლის გახანგრძლივებას ევედრება
|
|
|
