თუ საკუთარი თავის მიმართ ვფხიზლობთ, მაშინ, დღისით იქნება ეს თუ ღამით, ჩვენი მფარველობისა და ცხონებისათვის ერთი პირჯვრის გამოსახვა საკმარისია. და, თუ პირველი ბეჭედის სიმრთელეში დარწმუნებულები ვართ, მაშინ მეორე საჭირო არაა, რამეთუ მეორის ძებნა პირველის არარსებობას ნიშნავს. ასეთი რამ საერო საქმეებშიც გვხვდება: თუ განძი დაბეჭდილია და პირველი ბეჭედი მრთელია, მაშინ მეორე ბეჭედი საჭირო აღარაა. მაგრამ ამას ეშმაკები გვაიძულებენ, რათა მოწყინებასა და სულმოკლეობაში ჩაგვაგდონ, რომ საერთოდ, თუნდაც ერთხელ მაინც ვერ შევძლოთ ფხიზლად და წმინდად რაიმეს გაკეთება. და სწორედ ამიტომ, სჯობს მცირედი ღვთის შიშით გავაკეთოთ, ვიდრე ბევრი მტრისეული შფოთით, რამეთუ ნათქვამია: „ჰსჯობს მცირედი მართლისაი“ (ფსალმ. 36, 16). ამას კი იმ შემთხვევისათვის ვამბობ, როდესაც სიფხიზლის მიუხედავად აზრები არ გვასვენებენ და რაიმეს გაკეთებას უდროოდ გვაიძულებენ. რამეთუ, თუ პირჯვრის გამოსახვის აზრი ხალისით მოდის და არა შიშით ან რაიმე შფოთით, მაშინ ის, შეძლებისდაგვარად და ღვთის შიშით უნდა შევასრულოთ. და რასაც თავისუფლად ვაკეთებთ, ის უფრო სათნოა ღვთისათვის.