ავტორი:
ილია II
თემა: ათეიზმი ურწმუნოება, წუთისოფლის სიამოვნებანი
სხვებისათვის კი სიცოცხლის მთავარი აზრი მიწიერი ცხოვრებიდან მაქსიმალური სიამოვნების მიღებაშია, რადგან არა სწამთ სიკვდილის შემდგომი სიცოცხლისა, არა სწამთ ღვთისა და ბუნებრივიცაა, რომ ასეთი აზროვნების გამო თავს ერთგვარად თავიანთი მოთხოვნილებებისა და ინსტინქტების დაკმაყოფილების უფლებას აძლევენ; და ეკარგებათ განცდა მეგობრობის, ერთგულების, თავდადების, მოწყალებისა და თვით სამშობლოს სიყვარულისაც... ასეთი ადამიანისათვის არ შეიძლება არსებობდეს რაიმე ამაღლებული გრძნობა და ღირსება, რადგან მისთვის ყველაფერი წარმავალია, ყველაფერს ეგო-ს, "მეს" პრინციპით საზღვრავს და შეძლებისდაგვარად თავისი მიწიერი მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებას ცდილობს, თვლის რა, რომ გარდაცვალებით ყველაფერი მთავრდება.
