ავტორი:
არქიმანდრიტი გაბრიელი(ურგებაძე)
თემა: სასწაულები
არშემდგარი გასეირნება
მე და ჩემს ახლობლებს ტრადიციად გვქონდა მცხეთაში წმინდა სალოცავების მოლოცვა და მამა გაბრიელის მონახულება, შემდეგ კი ბუნების წიაღში ტრაპეზი. პირველად ყოველთვის მამა გაბრიელთან მივდიოდით ხოლმე. რამდენიმე მეგობარს არ სჯეროდა მისი, რადგან სალოსობის საიდუმლოს ვერ წვდებოდნენ. აი, რა მოხდა: ერთხელ, სვეტიცხოვლის ტაძრის მოლოცვის შემდეგ გვინდოდა მამა გაბრიელთან სტუმრობა სამთავროს მონასტერში, მაგრამ ჩვენმა მეგობრებმა სასტიკი წინააღმდეგობა გაგვიწიეს და აგდებულად თქვეს, ჯერ ბუნების წიაღში გავერთოთ და მერე, თუ მაინცდამაინც გინდათ, იქ ბოლოს შევიაროთო. ურთიერთობა რომ არ დაძაბულიყო, დავთანხმდით და არაგვზე წავედით, სადაც ცეცხლის დანთებას ვაპირებდით; სანამ მდინარესთან ჩავიდოდით, იქვე საქანელებზე გადავწყვიტეთ გართობა. მე და ჩემს დას გვეშინოდა. ვგრძნობდით, რომ რაღაც უსიამოვნება არ აგვცდებოდა. მართლაც, ერთ-ერთ "მოწინააღმდეგეს" საქანელა ჩამოუწყდა და გაქანებული ე.წ. "ნავი" თავში (საფეთქელთან ძალიან ახლოს) მოხვდა. ღვთის მადლით გადარჩა. მოგვიანებით კი, არაგვზე ჩასულებმა, აღმოვაჩინეთ, რომ სამწვადე ხორცი სვეტიცხოვლის ტაძრის ეზოში დაგვრჩენოდა. რა თქმა უნდა, ბიჭებმა მაშინვე იქით მიაშურეს, მაგრამ პარკი გამოგლეჯილი და ცარიელი დახვდათ. აღმოჩნდა, რომ ჩვენი სამწვადით ძაღლებს "უქეიფიათ". ასე არ შედგა იმ დღეს ჩვენი გასეირნება, თუმცა ყველა დარწმუნდა, რომ ჯერ ბერთან უნდა მივსულიყავით. მას შემდეგ, მამა გაბრიელის მიმართ ჩვენი მეგობრების დამოკიდებულება საგრძნობლად შეიცვალა დადებითისკენ.
