სიტყვა და სასწაული სხვადასხვაგვარად მოქმედებენ. სიტყვა უშუალოდ გულსა და გონებაზე ახდენს გავლენას, სასწაულები კი იმავე გულსა და გონებაზე ხორციელი გრძნობების გზით ზემოქმედებენ. სიტყვით მოხდენილი გავლენის შედეგი უფრო მყარი და ძლიერია, ვიდრე სასწაულისა. როდესაც სიტყვა და სასწაულები ერთად მოქმედებენ, მაშინ სასწაულების ზემოქმედება როგორღაც შეუმჩნეველი რჩება, რამეთუ სიტყვა უფრო ძლიერია, ვიდრე სასწაული. ეს კარგად ჩანს სახარებიდანაც: ნიკოდიმოსზე სასწაულმა იმოქმედა, მაგრამ აღიარა უფალი მხოლოდ ღმთისაგან მოვლენილ მოძღვრად. (იოან. 3,2). პეტრე მოციქულზე კი სიტყვამ მოახდინა გავლენა და აღიარა მაცხოვარი ქრისტედ, ძედ ღმრთისად „სიტყუანი ცხორებისა საუკუნოსანი გქონან შენ. და ჩუენ გურწმენა და გვიცნობიეს, რამეთუ შენ ხარ ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისა?“ (იოან. 6, 68–69). წმ. პეტრე უფლის მრავალი სასწაულის მოწმე იყო. ამ აღიარებამდე მცირე ხნით ადრე მოხდა ხუთი პურის განმრავლება და ამ პურით მრავალი კაცის განძღება, მაგრამ მოციქული საერთოდ არ ახსენებს სასწაულებს, იგი მხოლოდ სიტყვის ძალასა და ზემოქმედებაზე ლაპარაკობს. იგივე ითქმის ქრისტეს ორ მოწაფეზე, რომლებიც ემაოსისკენ მიმავალნი ესაუბრებოდნენ ქრისტეს ისე, რომ ვერ იცნეს იგი, და იცნეს უკვე დაბაში, უფლის მიერ პურის განტეხვისთანავე. ამის შემდგომ მოძღვარი მყისვე თვალს მიეფარა. მოწაფეებს არც კი უხსენებიათ ეს სასწაული, მათ მთელი ყურადღება სიტყვაზე გაამახვილეს: „და იგინი იტყოდეს ურთიერთას: ანუ არა გულნი ჩუენნი განხურვებულ იყვნეს ჩუენ შორის, ვითარ იგი მეტყოდა ჩუენ გზასა ზედა და ვითარ–იგი გამომითარგმანებდა ჩუენ წიგნთა“ (ლუკ. 24,34).